Η χώρα εδώ και οκτώ χρόνια βιώνει μια από τις μεγαλύτερες και πιο οδυνηρές κρίσεις στην κοντά 200 χρόνια ιστορία της.
Μια κρίση κοινωνική, οικονομική, πολιτιστική και πρωτίστως πολιτική. Κάποιοι λένε μάλιστα, ότι είναι εφάμιλλη ενός πολέμου και θα χρειαστούν πολλά χρόνια για να επανέλθει. Και αυτό είναι αλήθεια καθώς τεράστιες παραγωγικές δυνάμεις αυτά τα οκτώ χρόνια καταστράφηκαν και η χώρα δεν έμεινε απλά στάσιμη αλλά πήγε πάρα πολύ πίσω σε όλους τους τομείς.
Μερίδιο ευθύνης για το ότι φτάσαμε εδώ που φτάσαμε έχουμε και προσωπικά ο καθένας αλλά και σαν σύνολο. Λάθη, παραλήψεις, ωχαδερφισμός, προσωπική τακτοποίηση και ένας τρόπος ζωής πολύ μακριά από τη κουλτούρα του συγκεκριμένου λαού που τον έφερε στην απόλυτη αδράνεια.
Και αυτός ο λαός οκτώ χρόνια τώρα φώναξε, αντέδρασε, εξοργίστηκε, συμβιβάστηκε αλλά κυρίως έσφιξε τα δόντια και έδωσε μάχη να αντέξει και να επιβιώσει. Με ένα πολιτικό σύστημα κάτω του μετρίου, με θεσμούς σαθρούς μέρος του προβλήματος, με πάσης φύσεως συντεχνίες προσωπικών συμφερόντων, δημόσια διοίκηση χωρίς οργάνωση και δομή γιατί πολύ απλά έτσι εξυπηρετούσε.
Οκτώ χρόνια μετά, πραγματικά δεν ξέρουμε αν πλησιάζουμε επιτέλους στο ξέφωτο ή θα συνεχίσουμε δέσμιοι και εντελώς εξαθλιωμένοι. Αν τελικά θα αλλάξουν όλα και θα μπορέσουμε να πάμε μπροστά ή απλά θα συνεχίσουμε να σερνόμαστε.
Αυτό όμως που είναι σίγουρο, είναι ότι το να επιμένουμε σε συλλογικό και ατομικό επίπεδο σε μια τακτική του διχασμού και της φαγωμάρας δε πρόκειται ποτέ να δούμε προκοπή όπως έλεγαν και οι παλιοί. Ξανάζησε αυτός ο τόπος μίση, πάθη, βία και τσακωμούς για το ποιός θα επικρατήσει, για το ποιος θα επιβληθεί. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά γι΄ αυτό και δεν πρέπει να τα επαναλάβουμε.
Όσο επικρατεί η αλήθεια του καθενός την οποία θεωρεί απόλυτη και την αντιπαραβάλει με το δικό του τρόπο δεν οδηγούμαστε πουθενά. Όσο αρνούμαστε να δεχτούμε να λειτουργήσουμε με αυτό που λέγεται συνεργασία, να παρακάμψουμε τις προσωπικές εξασφαλίσεις και διευθετήσεις, δεν ξεμπλοκάρουμε από παλιές λογικές και ιδεοληψίες, τόσο θα συνεχίσουμε να βαλτώνουμε. Και το χειρότερο θα απογοητεύσουμε τη νέα γενιά της χώρας που διψάει να πάει μπροστά με το δικό της σύγχρονο τρόπο όχι με τον τρόπο των παλιών.
Οι τσακωμοί και οι υπόγειοι διαγκωνισμοί το μόνο που προσφέρουν είναι προσωπική αυτοϊκανοποίηση και κακές υπηρεσίες στον τόπο. Απλά διχάζουν και ο διχασμός στο τέλος δεν ευνοεί κανέναν.
Υ.Γ. Στο σημερινό σχόλιο από επιλογή δεν αναφέρονται κόμματα, πρόσωπα, τίτλοι και θεσμοί.
