Στη χθεσινή ενημέρωση των στρατιωτικών συντακτών ακούσαμε από το τον Α/ΓΕΕΘΑ Στρατηγό Κωνσταντίνο Φλώρο πως θα κάψουμε τους Τούρκους ή όποιον άλλο τολμήσει να μας “επισκεφτεί” χωρίς ραντεβού!
Για μια ακόμα φορά ακούσαμε για την ετοιμότητα που υπάρχει, και δεν το αμφισβητούμε, για τις ασκήσεις και τα σχέδια στα οποία προπονούμαστε διαρκώς. Όλα πάνε ρολόι δηλαδή και είμαστε έτοιμοι για ν’ αντιμετωπίσουμε κάθε απειλή. Αλλά εδώ κάπου τελειώνει η πλάκα κι αρχίζουν τα σοβαρά θέματα.
Η αμυντική πολιτική δε γίνεται με λεκτικές ρουκέτες και συνθήματα που είναι για τα στρατόπεδα. Γίνεται με υπεύθυνο τρόπο από την εκάστοτε κυβέρνηση η οποία οφείλει να στηρίζει το προσωπικό, να συντηρεί τις εγκαταστάσεις και να παρέχει υλικό και μέσα στις ΕΔ για την εκπλήρωση της αποστολής τους. Οι ΕΔ από την άλλη πλευρά οφείλουν από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο να είναι πάντα έτοιμοι, να εκπαιδεύονται διαρκώς και να διατηρούν το αξιόμαχο σε κάθε περίπτωση.
Η οικονομική κρίση που έφερε σημαντικά προβλήματα στον τρόπο διαχείρισης και λειτουργίας των ΕΔ. Περικοπές και κόντρα περικοπές στους προϋπολογισμούς των επιτελείων, μειώσεις μισθών κι επιδομάτων, ανυπαρξία αμυντικών δαπανών για αγορά οπλικών συστημάτων και καταστροφή της εγχώριας αμυντικής βιομηχανίας.
Κι έχει κι άλλο: Στη διαρκή τουρκική αδιαλλαξία οι κυβερνήσεις αντέταξαν μεγάλα λόγια, στην προκλητικότητα πάλι μεγάλα λόγια, στο προσωπικό ξανά μανά μεγάλα λόγια, ήρωες να τους ανεβάζουν ήρωες να τους κατεβάζουν, αλλά κουβέντα για χρήμα.
Ήρθε η πρόσφατη κρίση στον Έβρο κι αν δεν γινόταν η υπέρβαση θα είχε γίνει μεγάλη ζημιά. Μόλις τελείωσε το “πάρτι” ξαναρχίσαμε τα μεγάλα λόγια και τις υποσχέσεις. Οι Τούρκοι το χαβά τους κι εμείς το δικό μας. Κουβέντες και κόντρα κουβέντες. Κι όποιος υποστηρίζει πως επειδή υπογράψαμε ΑΟΖ με την Ιταλία λύσαμε και τα προβλήματά μας μάλλον θέλει ψυχίατρο.
Οι ΕΔ πάσχουν σε πολλά επίπεδα, πάσχουν και στην επικοινωνία και μάλιστα πολύ. Τα μεγάλα λόγια οφείλουν να εξυπηρετούν συγκεκριμένους επικοινωνιακούς στόχους, όχι να υπηρετούν μια εικόνα που οι άλλοι γνωρίζουν καλά πως είναι μόνο εικόνα.
“Σκυλί που γαυγίζει δε δαγκώνει” λέμε εδώ στην Ελλάδα, κι αυτό το λένε και στην Τουρκία. Για να κάνουμε εκστρατεία κατά του κορονοϊού έχουμε χρήμα και μάλιστα μπόλικο, για ν’ αναβαθμίσουμε κανένα στρατόπεδο δε μας περισσεύουν. Να δώσουμε κανένα ψιλό στους ήρωες δεν παίζει γιατί πρέπει να ταϊσουμε τα μέσα και τις λουλούδες των πρωϊνάδικων.
Και λέμε και στον Α/ΓΕΕΘΑ να βγει να πει κι αυτός το κατιτίς του για να ευτυχίσουμε όλοι. Είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα. Άνθρωποι με σαράντα χρόνια πορεία στο στράτευμα, που νιώθουν που βρίσκονται όταν επιθεωρούν μονάδες και βλέπουν τις ελλείψεις και τον αγώνα όλων να κρατήσουν όρθιο αυτό τον τόπο οφείλουν ν’ απαιτούν και να διεκδικούν. Στη δύση της καριέρας τους έχουν υποχρέωση στην πατρίδα και στον εαυτό τους να λένε τα πράγματα με τ’ όνομά τους κι όποιος αντέξει.
Ο εύκολος δρόμος είναι να δηλώνουμε πόσο φοβεροί και τρομεροί είμαστε, ο δύσκολος δρόμος είναι να πράττουμε κατά συνείδηση με θάρρος προς πάσα κατεύθυνση. Δεν υποδεικνύουμε και δεν κατακρίνουμε κανέναν, λέμε τα αυτονόητα, όσα δηλαδή με βάση τους νόμους, τους κανονισμούς και τις παραδόσεις οφείλουν να πράττουν οι Διοικητές σε όλα τα επίπεδα.
Όποιος δε μπορεί έχει το δικαίωμα να το πει ευθαρσώς και ν’ αποχωρήσει, όπως άλλωστε έχουν κάνει αρκετοί άλλοι. Τ’ αστέρια στους ώμους είναι βαριά και δεν είναι για όλους, όποιος τα φοράει κι αισθάνεται το βάρος τους πρώτα πράττει και μετά μιλάει. Όταν έρθει η ώρα της πράξης θα κριθεί, όλα τα υπόλοιπα είναι για λαϊκή κατανάλωση.
