Γράφει ο Γιάννης Παρασκευάς, Συνταγματάρχης ε.α.
Μια διαπίστωση μόνο, χωρίς καμιά χαιρεκακία.
Τα κόμματα αυτά με τις αριστερές ιδεολογίες, τον όμορφο, στα αυτιά, λόγο, περί ισότητας, δικαιοσύνης, ελευθερίας και πάσης φύσεως δικαιωμάτων, είναι αδύνατον να πάνε μπροστά. Είναι αδύνατον να έχουν μέλλον. Είναι αδύνατον να κυβερνήσουν δημοκρατικά, ακόμα κι αν εκλεγούν με ελεύθερες δημοκρατικές διαδικασίες.
Γιατί;
Για έναν και μόνο λόγο. Για τον ίδιο λόγο που υπάρχουν ΟΛΑ τα προβλήματα του ανθρώπου, από καταβολής κόσμου.
Γιατί αρνούνται την πραγματικότητα. Γιατί στηρίζονται σε ένα όνειρο κι ένα ρομαντισμό που δεν γίνεται να εφαρμοστεί. Δεν μπορεί να γίνει πράξη.
Η πικρή (ή μήπως όχι;) αλήθεια, είναι ότι οι άνθρωποι λατρεύουν αυτές τις ιδεολογίες, όσο βρίσκονται «από κάτω». Όσο βρίσκονται «στην απ’ έξω». Όσο βλέπουν ότι δεν μπορούν να ανήκουν στην ελίτ. Στους προνομιούχους.
Μόλις όμως αισθανθούν ότι υπάρχει περίπτωση, αυτοί προσωπικά, να έχουν μια ειδική μεταχείριση, να ευημερήσουν, έστω και ξέχωρα από τους άλλους, να πλουτίσουν και να έχουν το ωραίο σπίτι, το ακριβό αυτοκίνητο και τις διακοπές τους κάθε χρόνο, τότε ξαφνικά, θυμούνται ότι αυτοί ειδικά … το αξίζουν! Πάλεψαν πολύ για αυτό. Το δικαιούνται. Ήρθε η σειρά τους. Ως πότε θα περιμένουν;
Ο καπιταλισμός (περισσότερο ή λιγότερο σκληρός) τους δίνει το όνειρο. Ότι κάποτε μπορεί να ξεχωρίσουν. Να είναι κάποιοι.
Ίσως δεν θα έπρεπε να είναι έτσι. Όμως έτσι είναι.
Το μόνο που πραγματικά μπορούν να κάνουν οι, πάσης φύσεως και προελεύσεως, ηγεσίες και κυβερνήσεις, είναι, από τη μια να συντηρούν αυτό το όνειρο αφήνοντας κάποιους να πλουτίζουν κι από την άλλη (αναλόγως της ευαισθησίας του καθενός) να μην αφήνουν το λαό να πέσει κάτω από ένα ανεκτό επίπεδο ζωής. Τέτοιο ώστε να μπορούν να ονειρεύονται…
Λίγο πιο συντηρητικές, λίγο πιο προοδευτικές, κυβερνήσεις που θα εναλλάσσονται εσαεί, είναι αυτό που ήταν, είναι και θα είναι πάντα.
Κι όποιος δεν το καταλαβαίνει, είναι αναγκασμένος να βλέπει το όνειρο για ένα πιο δίκαιο κόσμο, να μετατρέπεται σε εφιάλτη, όταν αυτός που το εκπροσωπεί, μετατρέπεται σε στυγνό τύραννο μόλις καταλάβει, ότι οι πολλοί δεν γουστάρουν ιδιαίτερα την ισότητα, όταν μπορούν να την αποφύγουν…
