Του Αλέξανδρου Δρίβα, Διεθνολόγου -Συντονιστή του Τομέα Ευρασίας & Ν. Α. Ευρώπης στο ΙΔΙΣ – Research Fellow in HALC (Hellenic American Leadership Council)
Λίγα πράγματα για τον Ερντογάν έτσι όπως τον έχουν περιγράψει στις ΗΠΑ.
Ο Ερντογάν είναι κλειστοφοβικός. Αυτό του δημιουργεί συχνές τάσεις για ανεξέλεγκτα ξεσπάσματα.
Είναι απρόβλεπτος, όπως απρόβλεπτος ήταν για τις ΗΠΑ ο Ανδρέας Παπανδρέου. Απρόβλεπτος είναι ένας άνθρωπος που δρα σε πλαίσια ”περιορισμένου ορθολογισμού”.
Αυτό δε σημαίνει ότι δεν έχει όρια ή ότι δε φοβάται. Φοβάται απλώς, όταν έχει ήδη κάνει τη ζημιά όπως κάθε ανεξέλεγκτος άνθρωπος.
για παράδειγμα, όταν δέχθηκε κυρώσεις για τον Μπράνσον, κατάλαβε ότι δεν μπορεί να τα ”βάλει” με έναν ηγέτη που του μοιάζει. Χειρίζεται μόνο προβλέψιμους. Μετά, επιχείρησε άλλη οδό μέσω ”γαμπρών”.
Αυτό που ακούγεται να κάνει με την Κύπρο, σαφώς και εντάσσεται σε αυτό το πλαίσιο, όταν γνωρίζει οτι δεν μπορεί να βρει άλλα τρόπαια για να πλειοδοτήσει σε λαϊκισμό. Κάθε πολιτικός, σχιζοφρενής ή μη, έχει πάντα στόχο να επανεκλεγεί στη χώρα του. Το να προσαρτήσει τα Κατεχόμενα θα είναι μια βλάβη για την Τουρκία, όμως δεν ενδιαφέρεται για την Τουρκία, τον ενδιαφέρει ο εαυτός του και η επιβίωσή του.
Αν έχει βρει καταφύγιο ο Ερντογάν (Κατάρ, Μόσχα κτλ) για μετά το τέλος της πολιτικής του θητείας (αν και όταν έρθει) τότε σαφώς και θα κάνει οτιδήποτε, γνωρίζοντας οτι ψάχνει στη χειρότερη περίπτωση ”περήφανη απόδραση” από τα τουρκικά πολιτικά πράγματα και στην καλύτερη περίπτωση, επανεκλογή.
Τι μπορεί να κάνει η Δύση; Πέραν από επίσπευση του τέλους του Ερντογάν (κυρώσεις) τίποτε, διότι πολύ απλά δεν δημιουργείς στρατηγική στο τέλος, αλλά στην αρχή. Το θέμα των κυρώσεων ίσως επιτείνει το χάος στην Τουρκία και η ασταθής Τουρκία δε συμφέρει τη Δύση.
Οπότε μάλλον η Δύση πλέον έχει συμβιβαστεί με την αποτυχία μιας αποτελεσματικής στρατηγικής έναντι της Τουρκίας και έτσι απλώς παίζει με την κλεψύδρα. Αυτό όμως, είναι κάτι σα νομοτέλεια.
Δε γίνεται μετά την εποχή του ερντογανισμού, να υπάρξει ομαλότητα στην Τουρκία άμεσα. Προσωπικότητες σαν τον Ερντογάν κοιτούν κυρίως το αποτύπωμά τους στην Ιστορία και όχι στυγνό υπολογισμό κόστους-οφέλους (για παράδειγμα η πολιτική του με τα όπλα, δεν απέδωσε, όμως ήθελε να δείξει ότι η Τουρκία κάνει ό,τι θέλει και παίρνει S-400 όταν θέλει). Άλλο το ”συμφέρον” για τέτοιες προσωπικότητες.
“I’m a dog chasing cars’‘ που έλεγε και ο Joker. Τίποτε δεν είναι περισσότερο εύστοχο για τον συγκεκριμένο λήπτη απόφασης.
