Γράφει ο Γιάννης Παρασκευάς, Συνταγματάρχης ε.α.
Πώς ένας 20χρονος νέος άνδρας της εποχής του internet, Facebook, twitter, των McDonald κλπ, που γεννήθηκε κι ανατράφηκε σε μια μέση οικογένεια σε μια ευρωπαϊκή χώρα, καταλήγει με τεράστια ευκολία, να βασανίζει, να ακρωτηριάζει και να εκτελεί ανυπεράσπιστους ανθρώπους;
Είναι γεννημένος εγκληματίας; Είναι ένα ανθρωποειδές με σατανική ψυχή; Είναι ένας σαδιστής με άρρωστη προσωπικότητα;
Ας κοιτάξουμε με ψυχραιμία το θέμα και χωρίς καμιά διάθεση αθώωσης των δραστών.
Κάθε άνθρωπος είναι ικανός για φόνο. Το αποδεικνύει η ανθρώπινη ιστορία. Προσωπικά δεν γνωρίζω περίπτωση πολέμου, όπου δεν διαπράχθηκαν απάνθρωπες πράξεις και εγκλήματα κατά αμάχων.
Εξ όσων γνωρίζω, μόνο στις επιχειρήσεις της Β. Αφρικής, κατά τον Β΄ΠΠ, κι αυτό εξ αιτίας της προσωπικότητας του Ρόμελ, τηρήθηκαν μέχρι κεραίας, οι νόμοι του πολέμου.
Τι συμβαίνει λοιπόν; Γιατί εν έτει 2022, νέοι άνθρωποι φτάνουν σε τέτοιες φρικαλεότητες;
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Είσαι ένας νεαρός Ρώσσος επαγγελματίας οπλίτης (ή και έφεδρος) ο οποίος κατατάχθηκε για επαγγελματική αποκατάσταση και μια σιγουριά στη ζωή του. Η αλήθεια είναι, ότι καμιά διάθεση δεν έχεις να διακινδυνεύσεις τη ζωή σου, ειδικά αν δεν πρόκειται για τη δική σου πατρίδα.
Δεν είσαι ιδιαίτερα διανοούμενος, ούτε σε απασχολεί πολύ η διεθνής πολιτική, η γεωπολιτική ή οι διακρατικές σχέσεις. Ένα σίγουρο μισθό θέλεις.
Μια ημέρα οι ανώτεροί σου, σου λένε, ότι πρόκειται η χώρα σου να επιτεθεί στη γειτονική χώρα, με τους κατοίκους της οποίας σας συνδέει φυλετική συγγένεια και κοινό παρελθόν. Δεν τους μισείς ιδιαίτερα, ούτε η επίθεση αυτή, λέει κάτι στην ψυχή σου.
Οι ανώτεροί σου σε καθησυχάζουν. «Μην ανησυχείς. Ένας περίπατος θα είναι. Αυτοί είναι διαλυμένοι. Μας φοβούνται. Εμείς είμαστε πιο δυνατοί. Έχουμε αεροπλάνα, άρματα, πυροβολικό, πολεμικά πλοία. Είμαστε οργανωμένοι. Αυτοί δεν έχουν τίποτε. Ένας συρφετός είναι. Ο λαός τους, μας περιμένει να τους ελευθερώσουμε. Η κυβέρνησή τους, είναι φασίστες που βασανίζουν το λαό. Ααα και μην ξεχάσουμε! Έχουν και ωραίες γκόμενες! Σας περιμένουν με ανοιχτά… ουπς … ανοιχτές αγκάλες, θέλω να πω. (Αμφιβάλλετε, ότι λέγονται τέτοιες κουβέντες ανάμεσα σε χαμηλόβαθμους στρατιωτικούς και στρατιώτες;)».
Και ο «περιπατος» ξεκινά.
Μόνο που τα πράγματα δεν εξελίσσονται ακριβώς, όπως σου τα είπαν.
Οι στρατιώτες του αντιπάλου, δεν σκορπίζουν αμέσως. Αντιστέκονται. Σιγά σιγά, έρχονται οι πρώτες απώλειες. Βλέπεις το φίλο σου, να τραυματίζεται, να ακρωτηριάζεται, να πεθαίνει σφαδάζοντας από τους πόνους και να σε εκλιπαρεί να πεις στη μητέρα του ή τη γυναίκα του, πώς την αγαπάει. Οι τραυματιοφορείς και το φορειοφόρο όχημα, συχνά δεν έρχεται στην ώρα του, να μεταφέρει τον τραυματία. Κι ο φίλος σου πεθαίνει αβοήθητος. Εσύ δεν μπορείς να κάνεις τίποτα, γιατί όταν γινόταν το μάθημα Α΄Βοήθειες, εσύ βαριόσουν και δεν πρόσεχες ή βρισκόσουν στα μαγειρία και καθάριζες πατάτες.
Οι μέρες περνούν και η μονάδα σου, δεν προχωρά σημαντικά. Οι άλλοι αντιστέκονται. Μια ημέρα έπεσε ο ασύρματος από τα χέρια του ασυρματιστή και άρχισε να λειτουργεί με διακοπές. Όταν έπρεπε να ειδοποιήσετε για υποστήριξη με πυρά πυροβολικού ή αεροπορίας, λόγω κακής επικοινωνίας, τα πυρά έπεσαν αλλού ή ακόμα χειρότερα έπεσαν πάνω σου. Ο ασύρματος δεν αντικαταστάθηκε, όπως και τα άρματα που έμειναν από βλάβες, γιατί οι τεχνικοί, ήταν μακριά… Κανείς δεν περίμενε, ότι θα χρειάζονταν τόσο σύντομα…
Αρχίζεις και εκνευρίζεσαι. Φοβάσαι για τη ζωή σου. Τρέμεις όλη μέρα, αλλά πρέπει και να κάνεις το καθήκον σου. «Μα τόσο μαλάκες είναι οι ανώτεροι σου;», αναρωτιέσαι.
Μια μέρα βλέπεις το λοχαγό σου να διατάζει να χτυπήσουν με RPG, ένα αγροτόπιτο. «Μάλλον εκεί κρύβονται» σου είπε. Αλλά μετά ανακάλυψες, ότι εκεί υπήρχαν μόνο κάτι παππούδες. Τώρα είναι νεκροί…
Το χειρότερο; Όταν τελικά μπήκατε σε μια μικρή πόλη, οι κάτοικοι όχι μόνο δεν σας υποδέχτηκαν σας απελευθερωτές, αλλά βγήκαν στους δρόμους και σας έβριζαν. Σας αποκαλούσαν καθάρματα, δολοφόνους και μπάσταρδους. Σας έλεγαν φασίστες. Έβριζαν και τις μανάδες σας. Δεν το περίμενες αυτό. Σας πλησίαζαν άοπλοι κι εσείς δεν μπορούσατε να τους χτυπήσετε. Θα ήταν έγκλημα. Άσε που όλοι κρατούσαν κινητά με κάμερες και σε λίγα λεπτά θα σας έβλεπε όλος ο πλανήτης να δολοφονείτε αμάχους.
«Τα καθίκια!» σκέφτηκες. Εσύ να διακινδυνεύεις τη ζωή σου κι αυτοί με ένα κινητό στο χέρι, να σε κοροϊδεύουν στη μούρη σου!
Οι μέρες περνούν. Η κατάσταση ίδια και χειρότερη. Δεν προχωράτε. Κολλήσατε στη λάσπη. Οι άλλοι σας στήνουν ενέδρες. Σας σκοτώνουν. Τα πυρομαχικά αργούν να έρθουν. Το ίδιο και τα τρόφιμα και το νερό. Τα χτύπησαν στο δρόμο οι εχθροί σας σε ενέδρα, καθώς ερχόταν να σας εφοδιάσουν. Κινδυνεύει η ζωή σου, δεν έχεις αρκετά πυρομαχικά να αντιδράσεις, πεινάς και διψάς.
Κάποια στιγμή είσαι εσύ κι άλλοι 2-3, μόνοι σας σε κάποιο σημείο ενός χωριού. Μπαίνετε σε ένα σπίτι. Οι οικογένεια που μένει εκεί, σας κοιτά έντρομη. Εσείς χωρίς να πείτε τίποτε, απλά τους παίρνετε τα λιγοστά τρόφιμα που έχουν και φεύγετε.
Εύκολο ήταν τελικά! Δεν πειράζει. Έπρεπε κι εσείς να φάτε.
Τις επόμενες φορές, γίνεται όλο και πιο εύκολο. Τελικά, αν κρατάς ένα όπλο μπροστά σε έναν έντρομο ανυπεράσπιστο πολίτη, σε κάνει παντοδύναμο. Νιώθεις Θεός! Κι έχεις τόση ανάγκη να νιώσεις δυνατός…
Όμως μια μέρα, σε ένα σπίτι, ο πατέρας της οικογένειας, αντιδρά. Σας βρίζει και σας λέει κλέφτες. Προσπαθεί να σας σταματήσει. Τον χτυπάτε με τα κοντάκια των όπλων κι αυτός κάνει πίσω, με αίματα στο πρόσωπο. Τους ληστεύετε κανονικά και φεύγετε.
Σιγά σιγά, αυτή η πράξη σας γίνεται συνήθεια. Είναι τόσο εύκολο! Κι εσείς τόσο θυμωμένοι! Τόσο φοβισμένοι! Οι ανίκανοι αρχηγοί σας, δεν σας σκέφτονται. Εσείς γιατί να σκεφτείτε τους εχθρούς; Γιατί να σκεφτείτε τις οικογένειές τους;
Δεν μπορείτε να τα βάλλετε με τους ανωτέρους σας. Μπορεί να καταλήξετε στο στρατοδικείο. Να καταστραφεί η ζωή σας. Όχι. Δεν μπορείτε να ξεσπάσετε στους ανωτέρους σας. Ούτε στον εχθρό. Τον χτυπάτε, σας χτυπάει, αλλά σπάνια τον βλεπετε από κοντά. Κι όταν τον βλεπετε από κοντά, κι οι δυο πρέπει να σώσσετε τις ζωές σας.
Η ψυχή σας βρίσκεται συνεχώς σε μια ένταση. Ένα αδιάκοπο, θυμό και φόβο ταυτόχρονα.
Και μια μέρα, που για μια ακόμα φορά, ληστεύετε ένα δύστυχο αγροτόσπιτο, ένας άτυχος μεσήλικας, προσπαθεί να αρπαξει το όπλο σας. Το δάχτυλο, σχεδόν αυτόματα, πατά τη σκανδάλη. Ο άνδρας, πέφτει κάτω. Η οικογένεια του ουρλιάζει. Θα μιλήσουν. Θα καταστραφεί η ζωή σας. Είναι οι συμπατριώτες αυτών που σας σκοτώνουν. Θέλουν να πεθάνετε. Γιατί να πεθάνετε εσείς; Ή εσείς ή αυτοί.
Και τα όπλα μιλάνε…
Τα κορμιά σωριάζονται. Το σπίτι, είναι στη μέση του πουθενά. Δεν θα το μάθει ποτέ κανείς…
Σιγά σιγά, μαθαίνεις, ότι αυτό που έκανες εσύ και οι συνάδερφοί σου, το έχουν κάνει κι άλλοι. Είναι πια κοινό μυστικό. Και μετά από μερικές μέρες, δεν είναι καν μυστικό.
Πριν καλά καλά το καταλάβεις, έχεις πλήρως αποκτηνωθεί. Έγινες ένα ζώο που προσπαθεί να επιβιώσει. Ένα ζώο όμως, που πλέον εκλογικεύει κάθε φρικιαστική πράξη του, για να αισθάνεται καλά με τον εαυτό του και να μπορεί να συνεχίζει να ζει και να σκοτώνει. Να μπορέσει να συνεχίζει να διακινδυνεύει και να μην αντιδρά στην εξουσία.
Κι εκείνες οι καριόλες… τελικά δεν μας περίμενα με ανοιχτά… ουπς … ανοιχτές αγκάλες. Πρέπει να το πληρώσουν! Θα τους δείξουμε εμείς ποιος είναι ο άνδρας! Πώς είναι ο άνδρας…
Κι αρχίζουν οι βιασμοί…
Οι ανώτεροι έχουν, εδώ και καιρό πάρει χαμπάρι τι γίνεται. Αλλά δεν αντιδρούν. Ξέρουν ότι αν αντιδράσουν, θα στερήσουν από τους άνδρες τους, τη μόνη βαλβίδα αποσυμπίεσης που έχουν. Και μετά η οργή για όλα όσα δεν πάνε καλά, θα ξεσπάσει πάνω τους…Κι ο εχθρός θα το εκμεταλλευτεί. Κι όλα θα χαθούν…
Σας φαίνονται φρικιαστικά όλα αυτά;
ΝΑΙ. Είναι! Έτσι είναι ο πόλεμος. Φρικιαστικός. Βγάζει από τον άνθρωπο, ό,τι χειρότερο και σατανικό έχει.
Όλα αυτά που έγραψα ΔΕΝ είναι δικαιολογίες για τους Ρώσσους που έσφαξαν, βίασαν ή κακοποίησαν αμάχους. Είναι απλώς η ωμή πραγματικότητα.
Αυτοί που τα έκαναν, αυτοί που τα ανέχτηκαν, αυτοί που χάρηκαν με αυτά, πρέπει να πληρώσουν. Δεν ξέρω αν θα πληρώσουν. Εγώ θα το ήθελα.
Γιατί ό,τι κι αν έγινε, κάποια στιγμή, επέλεξαν να σταματήσουν να είναι άνθρωποι.
Όμως, ας μην εκπλησσόμαστε. Αυτό το πράγμα είναι ο πόλεμος.
Και για αυτό ΠΡΕΠΕΙ να σταματήσει. Στο εξής τα πράγματα θα γίνονται όλο και χειρότερα. Σε όλα όσα έγιναν, θα προστεθεί και η ανάγκη για εκδίκηση.
Περισσότερα άρθρα από τον Γιάννη Παρασκευά:
