Χρειάστηκε μόλις μία εβδομάδα, δύο καταστροφικές πυρκαγιές, 84 νεκροί επίσημα, καλοκαιρινές πλημμύρες από το πουθενά, για να αναδειχτούν διαχρονικές παθογένειες αυτής της χώρας και να βγει και πάλι στην επιφάνεια ο αλληλοσπαραγμός, η διχόνοια, οι αλληλοκατηγορίες και όλα όσα ξέρει πολύ καλά να κάνει ο ελληνικός λαός εδώ και πολλά χρόνια.
Σε κάθε θέμα φροντίζει να μοιράζεται σε δύο στρατόπεδα και η διχόνοια να επικρατεί όποιος και αν είναι στην εξουσία. Μια ιστορία που πάει 200 χρόνια πίσω και συνεχίζει με τον ίδιο ρυθμό μέχρι σήμερα σε μικρά και μεγάλα θέματα. Σε τίποτα και πουθενά δεν μπορούμε να είμαστε ενωμένοι και ειδικά όταν πρόκειται σε τραγικά θέματα και φυσικά δεν θα μπορούσαν να αποτελέσουν εξαίρεση οι πυρκαγιές.
Λίγο καιρό πριν φαγωνόμασταν για την Μακεδονία, για την έξοδο από τα μνημόνια. Χωρισμένοι στα δύο η κάθε πλευρά υποστηρίζει τη δική της αλήθεια, βλέπει την πραγματικότητα όπως τη βολεύει και θέλει να την επιβάλει ως μοναδική. Δεν υπάρχει αυτό που λέγεται σύνθεση απόψεων, δεν υπάρχουν πολλές αλήθειες που πρέπει να αποδεχτούμε.
Τώρα πάνω στα αποκαΐδια των νεκρών στο Μάτι έχει ξεκινήσει και πάλι το ίδιο διχαστικό παιχνίδι χωρίς ουσία.
Οι κυβερνητικοί προσπαθούν να διαχειριστούν επικοινωνιακά την ανικανότητά τους να προστατεύσουν την ασφάλεια των πολιτών και να παραδεχτούν ότι έχουν την κύρια ευθύνη για τους δεκάδες νεκρούς.
Η αντιπολίτευση το ίδιο και χειρότερα ανίκανοι που το έχουν αποδείξει διαχρονικά καταγγέλουν τους κυβερνητικούς γιατί κάνουν αυτό που έκαναν και εκείνοι όταν είχαν την εξουσία και εξαργύρωναν ψήφους.
Τοπικοί άρχοντες καταγγέλουν την Περιφέρεια για τους μπάχαλο δήμους που οι ίδιοι δημιούργησαν εδώ και χρόνια και η Περιφέρεια τους δημάρχους γι΄αυτά που δεν έκανε η ίδια.
Και στη μέση οι πολίτες που καταγγέλουν και αυτοί ότι τους συμφέρει. Θέλουν σπίτι μέσα στο δάσος, με κλειστή ιδιωτική παραλία, έχουν «χαρτζιλικώσει» πολλούς «τεμπέληδες» δημόσιους υπαλλήλους για παράνομες άδειες, αλλά θέλουν μια ντουζίνα πυροσβεστικά οχήματα και μια μοίρα από πυροσβεστικά αεροπλάνα έξω από το σπίτι τους.
Και οι δημοσιογράφοι με τον δικό τους ξεχωριστό τρόπο στην καλύτερη των περιπτώσεων μεταφέρουν ότι μπούρδα τους πουν, ότι εικόνα διακινηθεί, στο όνομα του εφήμερου εντυπωσιασμού.
Και στη χειρότερη περίπτωση κυριολεκτικά σαν κοράκια βρίσκουν ευκαιρία να εξαργυρώσουν προσωπικά γραμμάτια με αήθεις και εμμονικές επιθέσεις στο όνομα πάντα της αντικειμενικότητας και της αμεροληψίας τους.
Η εικόνα της κοινωνίας μας δεν είναι καλή. Τα τελευταία δέκα χρόνια υπήρξαν πολλές αφορμές να το αποδείξουμε και να το διαπιστώσουμε. Όταν όμως μένεις στις διαπιστώσεις δεν λύνεται κανένα πρόβλημα.
Δυστυχώς δεν διαφαίνεται να υπάρχει από πουθενά διάθεση να σκύψουμε το κεφάλι να δούμε τα προβλήματά μας και να οργανώσουμε όλοι μαζί τις λύσεις.
Έχουμε αλλάξει αιώνα και δεν μπορούμε να περιμένουμε τον έναν και μοναδικό που θα τα λύσει όλα ούτε φυσικά κάποιους που θα μας τα επιβάλλουν.
Αν θέλουμε είναι στο δικό μας χέρι να οργανώσουμε την κοινωνία μας όπως πρέπει.
Αλλά αλήθεια θέλουμε;
*Γαλάτεια Καζαντζάκη, Αμαρτωλό
