Του Κωνσταντίνου Θ. Λαμπρόπουλου, Ανώτερου Στρατηγικού Αναλυτή, Εταίρου του Κέντρου Μελετών Ασφάλειας της Γενεύης.
Η χρονιά αυτή θα αποτελέσει πιθανότατα ένα ορόσημο στα ελληνοτουρκικά.
Καλό θα είναι να γίνει αντιληπτό ότι η τουρκική απειλή είναι εκτεταμένη και μια στρατιωτική σύγκρουση είναι μια πτυχή που δεν μπορεί να αποκλειστεί είτε σε περιορισμένη κλίμακα είτε σε σοβαρότερες μορφές.
Αυτό που χρήζει επισήμανσης και προσοχής είναι το δικό μας “build up”, ήτοι η προστασία ολόκληρης της επικράτειας από πολλαπλούς κινδύνους διαφόρων μορφών.
Η Ουκρανία το 2014 ήταν παντελώς ανέτοιμη σε όλα τα επίπεδα γ αυτό και έχασε τη Κριμαία. Στη συνέχεια προετοιμάστηκε σε όλα τα επίπεδα. Η ζημιά όμως αφενός έγινε, αφετέρου το τίμημα της διαχρονικής απραξίας καταβάλλεται και είναι ιδιαιτέρως βαρύ.
Όποιος δεν αντιλαμβάνεται τις παραμέτρους μιας ελληνοτουρκικής αντιπαράθεσης ιδίως σε ό,τι αφορά επιπτώσεις στο εσωτερικό πεδίο εκατέρωθεν είναι εκτός πραγματικότητας.
Δεν θέλω να πω περισσότερα και δεν λέγονται αυτά δημόσια αλλά ας ληφθεί υπόψη μία βασική παράμετρος:
Μια στρατιωτική σύγκρουση δεν πραγματοποιείται εν κενώ.
Όπερ μεθερμηνευόμενον, η προπαρασκευή του κράτους πρωτίστως για μια μετάβαση τέτοιου τύπου είναι καθοριστική και για δυνητικές επιχειρήσεις παντός τύπου.
Πλανώνται πλάνην οικτράν όσοι νομίζουν ότι πατώντας κουμπιά διεξάγονται στρατιωτικές επιχειρήσεις ή οι επιπτώσεις μένουν μόνο στο προσωπικό των ΕΔ.
Η χώρα έχει νοοτροπία Βελγίου ως συνολικό mentality διαχείρισης τέτοιων κρίσεων. Και αυτό το γεγονός επιφέρει πολύ χαμηλά ανακλαστικά ακόμα και παράλυση την ώρα της κρίσης.
Και μόνο να δει κανείς πως αντιμετωπίζεται 100 χρόνια μετά η Μικρασιατική Εκστρατεία και Καταστροφή στον δημόσιο διάλογο αρκεί. Δεν μπορούμε ως κοινωνία ούτε να συζητήσουμε.
Αναζητούμε αποκλειστικούς ενόχους και αποδιοπομπαίους τράγους για να τους φορτώσουμε τις ενοχές και την ανεπάρκειά μας. Ένδεια κριτικής σκέψης προπαντός και κυρίως αδυναμία αναζήτησης της αλήθειας γιατί το τραύμα της Καταστροφής είναι πολύ βαθύ.
Επειδή έχει ξεκινήσει στο διαδίκτυο μια συζήτηση για τη Μικρασιατική Καταστροφή με αλληλοκατηγορίες βενιζελικών – αντιβενιζελικών, τις γνωστές αγιογραφίες Βενιζέλου και τα γνωστά κλισέ για τις εκλογές του 1920 χωρίς καμία τεκμηρίωση πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, τα παθήματα δεν έγιναν μαθήματα. Εμπαθείς άνθρωποι αναπαράγουν διχασμό γινόμενοι φανατικοί οπαδοί γιατί στη πραγματικότητα διαπνέονται από νοοτροπία ολοκληρωτικών καθεστώτων.
Διαφεύγει σε πάρα πολλούς το γεγονός ότι δεν αρκεί η ευνοϊκή διεθνής συγκυρία για πραγμάτωση εθνικών στόχων όπως ήταν η Μεγάλη Ιδέα. Θέλει και άρτια οργάνωση και νοοτροπία μάχης μέχρις εσχάτων από το σύνολο του Έθνους.
Στη Μικρά Ασία Αποτύχαμε Παταγωδώς και Καθολικά γιατί πρωτίστως ως κράτος ήμασταν ανέτοιμοι για ένα τέτοιο τιτάνιο εγχείρημα.
Η απάντηση στο ερώτημα λοιπόν αν ήταν προδιαγεγραμμένη η τύχη της Εκστρατείας είναι ναι με τον τρόπο που διεξήχθη εξαρχής. Αν είχαν συνειδητοποιήσει άπαντες τι απαιτήσεις είχε το όλο εγχείρημα εξαρχής όμως θα ήταν διαφορετική η έκβαση πιθανόν.
Κοντόφθαλμες ηγεσίες που έχουν απωλέσει την αίσθηση της γεωπολιτικής πραγματικότητας, έθνη και κοινωνίες χωρίς ανακλαστικά γίνονται μάρτυρες τραγωδιών και εδαφικού ακρωτηριασμού.
“Κατά την προετοιμασία της μάχης, έχω πάντα διαπιστώσει ότι τα σχέδια είναι άχρηστα, αλλά ο σχεδιασμός είναι απαραίτητος. “Ντουάιτ Αϊζενχάουερ
Περισσότερα άρθρα από τον Κωνσταντίνο Λαμπρόπουλο:
ΑΠΟΨΕΙΣ – ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΣ
