Μετά από 8 χρόνια, τρία εξοντωτικά μνημόνια με αντίστοιχες δανειακές συμβάσεις, μια βάναυση λιτότητα, στις 20 Αυγούστου τέλειωσε μία εποχή – θεωρητικά βέβαια, αφού πρακτικά δεν θα αλλάξει τίποτα για τους Έλληνες.
Γράφει ο Αναστάσιος Μητρόπουλος, Συνταγματάρχης ε.α.
Ο λογαριασμός; Χρέος άνω των 240 δις ευρώ προς τον επίσημο τομέα, που συνδυαζόμενο με το ιδιωτικό χρέος φθάνει το 180% του ΑΕΠ.
Η Ελλάδα θα χρειαστεί να συνεχίσει να εφαρμόζει ένα στενό δημοσιονομικό οικονομικό πρόγραμμα, δημιουργώντας ένα πρωτογενές πλεόνασμα της τάξεως του 3,5% του ΑΕΠ έως το 2022 και στη συνέχεια 2,2% έως το 2060, για να μπορεί να απολαμβάνει την απαλλαγή της αποπληρωμής του χρέους της. Αυτό αποτελεί μια παράλογη πρωτοφανή οικονομική δέσμευση δουλικού επιπέδου, χωρίς παγκόσμιο προηγούμενο.
Τραβώντας την κουρτίνα των κυβερνητικών πανηγυρισμών και εξαγγελιών για την επόμενη ημέρα, ας δούμε μερικά ερωτήματα:
- Έχουμε βιώσιμο χρέος; ΟΧΙ
- Έχουμε βιώσιμο δημόσιο τομέα; ΟΧΙ
- Έχουμε βιώσιμο ασφαλιστικό; ΟΧΙ
- Έχουμε βιώσιμο φορολογικό σύστημα; ΟΧΙ
- Έχουμε βιώσιμο κοινωνικό κράτος; ΟΧΙ
- Έχουμε βιώσιμες τράπεζες; ΟΧΙ
- Έχουμε κανένα σχέδιο για εγχώρια παραγωγή πλούτου; ΟΧΙ
- Έχουμε κανένα σχέδιο αναβίωσης του πρωτογενούς τομέα; ΟΧΙ
- Έχουμε κανένα σχέδιο δημοσίων και ιδιωτικών επενδύσεων; ΟΧΙ
- Έχουμε κανένα σχέδιο εξυγίανσης της οικονομίας; ΟΧΙ
- Έχουμε κανένα σχέδιο για ανάπτυξη; ΟΧΙ
- Έχουμε κανένα σχέδιο εξόδου από την κρίση; ΟΧΙ
Η Ελλάδα θα είναι για τα επόμενα 42 χρόνια κάτω από τον έλεγχο των δανειστών της, χωρίς κανένα σοβαρό σχέδιο ανάπτυξης.
Το μόνο που έχουμε είναι η ανακύκλωση της φτώχειας. Συνεχής δημιουργία και αύξηση της φτωχοποιημένης ασθενούς τάξης, και επιβίωσή της από μια επιδοματική πολιτική που προέρχεται από την υφαρπαγή μέρους των εισοδημάτων της ήδη ρημαγμένης από μειώσεις εισοδημάτων και υπερφορολόγηση μεσαίας τάξης. Αλλά το χρήμα στο εσωτερικό παραμένει το ίδιο. Απλά ανακυκλώνεται.
Μπορεί να διορθώσαμε τις ανισορροπίες (δημοσιονομικό και εμπορικό ισοζύγιο), αλλά η διόρθωση ήταν κυρίως αποτέλεσμα της ύφεσης, όχι συστηματικών μεταρρυθμίσεων.
Η δέσμευση για συνεχή πρωτογενή πλεονάσματα, σε συνδυασμό με την υπερφορολόγηση, χωρίς εξυγίανση της οικονομίας, δε μπορούν να φέρουν ανάπτυξη, αντιθέτως θα συνεχιστεί η απώλεια του δημόσιου και ιδιωτικού πλούτου σε μια ανελέητη πορεία προς την καταστροφή.
Τελικώς, σε κάποια στιγμή θα έρθουν και οι εκλογές, όπου η μόνη επιλογή μας θα είναι ποιόν από όλους θέλουμε ως διαχειριστή των μνημονίων που υπέγραψαν.
