Το θέμα με τα στελέχη του Μηχανικού (έχει σημασία να το τονίζουμε αυτό) του Στρατού Ξηράς και της συνεχιζόμενης περιπέτειας τους αφορά εξ’ ολοκλήρου την πολιτική ηγεσία. Δεν έχει να κάνει καθόλου με τις Ένοπλες Δυνάμεις αλλά ΜΟΝΟ με το Υπουργείο Εξωτερικών και ΚΥΡΙΩΣ με το Μέγαρο Μαξίμου. Οι θεσμοί πρέπει να λειτουργήσουν γιατί τελικά το θέμα πάει να ξεφύγει. Είναι απορίας άξιον το γιατί αυτό δεν είναι κατανοητό. Εκτός αν μας κρύβουν κάτι και δεν είναι για “κοινή χρήση”.
Το ΓΕΣ, ο Αρχηγός του και ιδιαίτερα ο Διοικητής της Ταξιαρχίας “Ρίμινι” έχουν κάνει απολύτως όσα όφειλαν να κάνουν. Ο Διοικητής της Ταξιαρχίας, κατόπιν εντολών, ως όφειλε και όπως προβλέπεται, πήγε ο ίδιος στην Ανδριανούπολη και ζήτησε πίσω τους συλληφθέντες. Η άρνηση των Τουρκικών αρχών, έφερε μια σειρά διαδικασιών οι οποίες έλαβαν χώρα με την πλέον τυπική τους μορφή.
Από τη στιγμή λοιπόν που οι Τούρκοι αποφάσισαν να δημιουργήσουν θέμα, είναι καθήκον της Ελληνικής πολιτικής ηγεσίας να πράξει ότι απαιτείται ώστε να επιστραφούν σώοι και αβλαβείς πίσω οι ΠΑΡΑΝΟΜΩΣ συλληφθέντες στρατιωτικοί. Έχουμε πολλές αμφιβολίες τόσο για το που συνελλήφθησαν όσο και για τις συνθήκες της σύλληψής τους. Η επικοικωνιακή πολιτική που επελέγη, απότοκος μιας στρατηγικής “ήρεμων νερών” δεν πιάνει.
Το μόνο που ενδεχομένως να πιάσει είναι μια σαφής και αυστηρή προσθεσμία επιστροφής των συλληφθέντων στην πατρίδα και στη Μονάδα τους. Αλλά για τέτοιου είδους ενέργειες απαιτείται πολιτικός “τσαμπουκάς”. Αυτός όμως τελικά δεν υπάρχει και το μόνο που έχουμε δε κατά καιρούς είναι τζάμπα μαγκιές για λαϊκή κατανάλωση και μεταβίβαση ευθυνών στα εύκολα θύματα τους αναλώσιμους στρατιωτικούς.
