Φωτιά και σίδερο: Ηρωική άμυνα των Ελλήνων στην Ερέτρια

Όταν ξέσπασε η Ιωνική Επανάσταση μόνο η Αθήνα και η Ερέτρια βοήθησαν τους Έλληνες της Ιωνίας κερδίζοντας το μίσος των Περσών. Το 490 π.Χ. η Ασία επιτέθηκε.

 

 

Το καλοκαίρι του 490 π.Χ. οι Πέρσες έπλευσαν προς την Εύβοια. Τελικώς, ο στόλος τους αγκυροβόλησε στον κόλπο της Καρύστου.

Οι κάτοικοι της Καρύστου αρνήθηκαν αρχικώς να διευκολύνουν τους εχθρούς, αλλά ενώπιον της τεράστιας εχθρικής υπεροχής, αναγκάστηκαν να συνθηκολογήσουν.

Οι Πέρσες, αφού εγκατέστησαν στρατόπεδο στην Κάρυστο κινήθηκαν βορειότερα, προς την Ερέτρια.

Οι κάτοικοι της πόλεως είχαν ενημερωθεί για τον επερχόμενο κίνδυνο και είχαν προετοιμαστεί όσο καλύτερα μπορούσαν για την αντιμετώπισή του. Και προ του άμεσου κινδύνου όμως οι Ερετριείς δεν είχαν καταφέρει να ομονοήσουν.

Εντός της πόλεως σχηματίστηκαν δύο πολιτικές μερίδες, η μια φιλελεύθερη και η άλλη φιλοπερσική.

Οι οπαδοί της αντιστάσεως στον εισβολέα αρχικώς επεκράτησαν και προετοίμασαν την άμυνα. Υπολογίζεται ότι η Ερέτρια ήταν σε θέση να παρατάξει περί τους 4.000 άνδρες, αριθμός πολύ μικρός έναντι των περσικών ορδών.

Η τόσο μεγάλη αριθμητική υπεροχή των εχθρών δεν επέτρεπε εις τους Ερετριείς ούτε καν να σκεφθούν να πολεμήσουν εκτός των τειχών.

Απεφασίσθη λοιπόν να αντιτάξουν παθητική άμυνα, πίσω από τα ισχυρά τείχη της πόλεως. Σε λίγο έφτασαν και οι Πέρσες και στρατοπέδευσαν γύρω από την πόλη.

Οι περικυκλωμένοι Ερετριείς είχαν ωστόσο κατορθώσει να αποστείλουν αγγελιαφόρο, ζητώντας τη βοήθεια των Αθηναίων.

Οι τελευταίοι ανταποκρίθηκαν θετικά στο αίτημα και άρχισαν να παρασκευάζουν προς πόλεμο ένα σώμα 2.000 οπλιτών.

Ωστόσο , τα γεγονότα τους πρόλαβαν. Την επομένη της αφίξεως των οι Πέρσες εξαπέλυσαν την πρώτη κατά των τειχών γενική έφοδο.

Ο ουρανός σκοτείνιασε από τα χιλιάδες περσικά βέλη που με έναν ανεπαίσθητο συριγμό άφηναν τις χορδές των τόξων. Επί των επάλξεων οι Έλληνες μαχητές προσπάθησαν να καλυφθούν από το περσικό «μπαράζ».

Αρκετοί όμως σκοτώθηκαν ή τραυματίστηκαν. Καλυπτόμενοι από τη βροχή των βελών τα περσικά τμήματα εφόδου πλησίασαν τα τείχη, έταξαν τις κλίμακες τους επί αυτών και άρχισαν να σκαρφαλώνουν.

Μια άγρια τειχομαχία άρχισε τότε, με τους Πέρσες να προσπαθούν να ανέλθουν και τους Έλληνες να τους γκρεμίζουν μαζί με τις σκάλες.

Η μάχη συνεχίσθηκε καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας. Οι Έλληνες, υπερασπιζόμενοι βωμούς και εστίες αποδείχτηκαν ακατάβλητοι.

Ήδη από την πρώτη επίθεση χιλιάδες κουφάρια βαρβάρων έστρωσαν το έδαφος γύρω από τα τείχη της μικρής πολιτείας.

Οι Πέρσες όμως ήσαν πολλοί και οι Ερετριείς λίγοι.

Η μόνη ελπίδα των τελευταίων ήταν η άφιξη βοήθειας από άλλη πόλη, η οποία όμως δεν αφίχθη τελικώς ποτέ.

Την επομένη ημέρα οι Πέρσες εξαπέλυσαν ακόμη πιο ισχυρή επίθεση κατά των τειχών. Εναντίον τους οι Έλληνες, μάχιμοι άνδρες, γέροι, γυναίκες και παιδιά αγωνίζονταν με όλες τους τις δυνάμεις.

Βέλη ακόντια και λίθοι έπλητταν με μανία τους εισβολείς. Και η νέα, σφοδρή, περσική επίθεση αποκρούστηκε τελικά.

Η κατάσταση όμως και των αμυνομένων είχε καταστεί τραγική. Οι απώλειες ήταν βαριές και το χειρότερο μη αναπληρώσιμες.

Οι Πέρσες συνέχισαν και τις επόμενες ημέρες τις μανιασμένες εφόδους κατά των ολοένα και λιγότερων υπερασπιστών.

Η πολιορκία είχε ήδη φθάσει στην έκτη ημέρα της.

Οι απώλειες ήταν πολύ σημαντικές και βοήθεια δεν φαινόταν να έρχεται από πουθενά.

Υπ’ αυτές τις συνθήκες δύο Ερετριείς, ο Εύφορβος και ο Φίλαγρος, ήρθαν σε συνεννόηση με τους Πέρσες με σκοπό να παραδώσουν την πόλη.

Πιθανώς, οι προθέσεις των δύο ανδρών να ήσαν καλές. Το αποτέλεσμα όμως δεν τους δικαίωσε.

Οι Πέρσες μόλις εισήλθαν στην πόλη, καταπατώντας τις συμφωνίες, άρχισαν να σφάζουν, να καταστρέφουν και να λεηλατούν.

Ώρες διήρκεσε το όργιο του αίματος και της φωτιάς και μόνο όταν οι εισβολείς κόρεσαν την εκδικητική των μανία, άρχισαν να συλλαμβάνουν τους επιζώντας Ερετριείς.

Οι μοίρα των τελευταίων ήταν χειρότερη από αυτή των νεκρών συμπολιτών των.

Σιδηροδέσμιοι εστάλησαν στη Σουσιανή ,όπου οι περισσότεροι απ’ αυτούς πέθαναν δούλοι, κτίζοντας τα ανάκτορα του Δαρείου.