Γιατί τον Πελέ κι όχι το Μαραντόνα. Ποιές ήταν οι μεγάλες διαφορές στο αξιακό τους σύστημα και ποιόν έχουν πρότυπο πολιτικοί αλλά και στρατιωτικοί της χώρας
Η σύγκριση των δύο αυτών θρυλικών μορφών του ποδοσφαίρου ήταν ανέκαθεν δύσκολη και υποκειμενική. Μιλάμε για δύο ανθρώπους που βγήκαν από την αφάνεια και τη φτώχεια κι έγιναν βασιλιάδες, τους έμαθε όλος ο πλανήτης κι ακόμα περισσότερο τους λάτρεψαν άνθρωποι σα θεούς.
Και οι δύο έπαιζαν με το μυαλό τους και με τα πόδια τους, αλλά κυρίως με την ψυχή τους. Ο Πελέ, το φτωχόπαιδο που στα 17 του χρόνια ενέπνευσε έναν ολόλκληρο λαό κι έκανε το “τζίνγκα”, την πολεμική τέχνη των μαύρων σκλάβων στοιχείο του ποδοσφαίρου της πατρίδας του, κέρδισε το θαυμασμό φίλων κι εχθρών.
Κάτι που δεν κατόρθωσε ποτέ ο Ντιέγκο Μαραντόνα, ο αλητάκος από την Αργεντινή που “έκλεβε” συστηματικά δόξα και χρήμα. Κάτι το “χέρι του θεού”, κάτι η κοκαΐνη, κάτι η φοροδιαφυγή, μας έπεισε πως η ηθική του δεν ήταν το δυνατό του σημείο. Ο πόλεμος του με τη FIFA και η διαρκής αντιπαράθεση με τις επίσημες αρχές τον έκαναν ήρωα κι εκτός γηπέδων για πολλούς που ήθελαν να πιστεύουν πως είναι αδικημένοι.
Η αλήθεια είναι όμως πως ο Πελέ εκτός από τη μπάλα ήξερε να χειρίζεται και τις καταστάσεις με τρόπο εξίσου μαγικό. Κι αυτό γιατί η δικιά του ψυχή ενδεχομένως να μη δηλητηριάστηκε από το χρήμα και την εφήμερη δόξα. Κι αυτό μάλλον οφείλεται στο αξιακό σύστημα που τον ανέδειξε.
Κι εκεί ακριβώς είναι η διαφορά με το Μαραντόνα: Στο αξιακό σύστημα. Οι αξίες κάθε ανθρώπου, όχι οι αρχές, είναι εκείνες που τον οδηγούν στις επιλογές της ζωής του. Ο μύθος της Αρετής και της Κακίας είναι πάντα επίκαιρος στις ζωές μας.
Η μεγάλη δυστυχία του Ελληνικού λαού είναι πως θαυμάζει περισσότερο το Μαραντόνα απ’ ότι τον Πελέ. Τον θεωρεί πιο μάγκα, πιο ζόρικο και πιο ανατρεπτικό. Η πραγματικότητα όμως είναι διαφορετική: Ανατρεπτικός δεν είναι αυτός που κάνει βαβούρα κι ακούγεται, αλλά εκείνος που φέρνει τα πάνω κάτω προκειμένου να ωφελήσει το σύνολο και φυσικά και τον εαυτό του. Ζόρικος και μάγκας είναι εκείνος που κυριαρχεί στο θυμικό του και αφήνει ελεύθερη τη φαντασία του να γεννήσει και να δημιουργήσει. Να γίνει Πελέ δηλαδή.
Πόσους πολιτικούς έχουμε σήμερα στον τόπο μας που μοιράζονται τις αξίες του Πελέ; Σχεδόν κανέναν. Πόσους έχουμε που έχουν σαν πρότυπο το αξιακό σύστημα του Μαραντόνα; Πάρα πολλούς. Έχουν δε το θράσος να μιλάνε για Εθνική πολιτική, για κοινωνική δικαιοσύνη και άλλα τέτοια ωραία τω οποίων την έννοια αγνοούν αλλά διαθέτουν τη δυνατότητα να χρησιμοποιούν τις λέξεις εκφράζοντας κατά κύριο λόγο την υποκρισία τους.
Κι όπως ο Μαραντόνα κάηκε από την κοκαΐνη, έτσι κι αυτοί καίγονται από έναν άλλο εθισμό: Αυτόν του καθρέπτη. Αυτός ο ίδιος εθισμός καίει ενίοτε και τους στρατιωτικούς, αυτούς που θεωρούν τον εαυτό τους τουλάχιστον Μαραντόνα, αλλά όταν αναμετρηθούν με τη ζωή, έξω από το μικρόκοσμο των Ενόπλων Δυνάμεων, συνειδητοποιούν πως είναι επιπέδου Ελληνικού πρωταθλήματος.
Ψηφίζουμε λοιπόν Πελέ «δαγκωτό», τόσο για το αξιακό του σύστημα όσο και για την ανατρεπτική του πορεία, την ουσιαστικά ανατρεπτική του πορεία.
Και είμαστε επιφυλακτικοί σε προσωπικότητες τύπου Μαραντόνα που δεν έχουν κανένα αισθητικό φραγμό και καμία αίσθηση της έννοιας της πραγματικής κι όχι της εικονικής ανατροπής.
Πήξαμε από Έλληνες πολιτικούς που το μόνο που μπορούν να ανατρέψουν είναι η εικόνα τους, αφού το έχουν κάνει επιστήμη να διαφωνούν κυρίως με τον εαυτό τους. Κι όταν αυτό αφορά τα θέματα της κομματικής τους παρουσίας δεν τρέχει «κάστανο», αλλά όταν κάποιος λέει πως κατέχει εθνικά μυστικά και να μην τον πειράξει κανείς γιατί θ’ αρχίσει να «κελαηδάει», τότε τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά.
Ειδικά όταν αυτά βγαίνουν από το στόμα ενός πρώην Υπουργού Εθνικής Άμυνας, δηλωμένου θαυμαστή του Μαραντόνα. Και δεν πιάσαμε καθόλου την έννοια της αξιοπρέπειας, που είναι προφανές πως την αγνοεί.
