“Η γυναίκα του Καίσαρα πρέπει όχι μόνο να είναι, αλλά και να φαίνεται τίμια”…. Στη βάση αυτή, θεωρώ, ότι οφείλει να κινείται το εκάστοτε κοινοβουλευτικό κόμμα που διεκδικεί ή κατέχει την εξουσία (και κυρίως αυτό)…
Και όπως ακούγεται στη βάση του συνδρόμου που εύλογα η Συνθήκη του 2018 μας δημιούργησε, ότι η Ελλάδα δεν αντέχει το Αιγαίο να γίνει δεύτερες Πρέσπες… Και επίσης, άλλο Σκοπιανοί και άλλο Τούρκοι (ακόμα και στην περίπτωση που η εκχώρηση του ιστορικού ονόματος της Μακεδονίας για οποιοδήποτε Έλληνα είναι ακριβώς το ίδιο στην περίπτωση του win win που επιδιώκουν με κάθε τρόπο για το Αιγαίο οι γείτονές μας)…
Και θα κάνω μία ερώτηση όσο απλοϊκή και να δείχνει… Αν οι Τούρκοι ήταν στη θέση μας θα συζητούσαν ή θα διαπραγματεύονταν τα δικαιώματα που εκπορεύονται από τις Διεθνείς Συμβάσεις;;;; Κι επειδή όπως η Ιστορία, έτσι και η Γεωγραφία δεν “αποτυπώνεται” στο αν και το εφόσον, και καθώς η γειτονική μας χώρα ανέκαθεν ιστορικά αποδεικνύει τις μαξιμαλιστικές προθέσεις της εναντίον μας που καθημερινά διατυπώνονται στο δημόσιο λόγο τόσο του Προέδρου της όσο και των κυβερνητικών αξιωματούχων της (με πρώτο και κύριο τον ΥπΕθΑ της που η βαρύτητα των λεγόμενων του έχει διπλή αξία, καθώς ήταν πρώην αξιωματικός και επικεφαλής των ΕΔ της χώρας του), νομίζω ότι ως χώρα πέρα από τις διατυπώσεις (που φυσικά αποδεικνύουν την αδιασάλευτη γραμμή του εκάστοτε κυβερνώντος κόμματος) που γίνονται καθημερινά και επί δεκαετίες σε δημόσιο βήμα και στον τύπο, ότι η Ελλάδα δεν εκχωρεί τα δικαιώματά της, να δείξει όχι με μηνύματα, αλλά με πράξεις την αποφασιστικότητά της, ότι ο οποιοδήποτε διάλογος θα γίνει στα μέτρα και τα σταθμά της χώρας που η Γεωγραφία, η Ιστορία και το Διεθνές Δίκαιο την ευνοεί…
Και όλα τα παραπάνω ούτε μπακαλοφιλοσοφίες είναι ούτε σοβινιστικές θεωρίες, καθώς αφενός τα κράτη μετά το 2010 με επίκεντρο την παγκόσμια οικονομική κρίση και απότοκο το μεταναστευτικό ζήτημα έκαναν στροφή στις αρχές και τους στόχους που απορρέουν από τον εθνισμό τους με σκοπό την επιβίωση…
Και φυσικά η Διπλωματία είναι το εργαλείο των Διεθνών Σχέσεων, ώστε να αποφεύγονται οι συγκρούσεις και φυσικά ο διάλογος είναι το πρώτο μέσο μίας διαπραγμάτευσης, μόνο όμως όταν όλα γίνονται επί ίσοις όροις ανάμεσα στις διάφορες πλευρές και όταν στο τραπέζι δεν υφίσταται εκβιασμοί, όπως το casus belli, και πόσω μάλλον όταν, παρόλο που ο εκβιασμός από μόνος του ως πράξη δεν έχει θέση ανάμεσα σε ευνομούμενα κράτη, δεν έχει και νομικά ερείσματα (τελείως αδόκιμος ο όρος “νομικά ερείσματα” , καθώς μια πράξη εκβιαστική εκ των πραγμάτων αντιβαίνει το Νόμο, αλλά εννοώ για να γίνει πιο κατανοητό ότι δεν βασίζεται σε επιχειρήματα που να εμπίπτουν σε κάποιο θεσμικό κείμενο… Λχ. Θα το αποδεχτείς αυτό γιατί είναι συμφυτο με το ΔΘ, αλλιώς η στάση σου είναι αιτία πολέμου)….Θεωρώ ότι είναι άνευ ουσίας να καταγγελουμε το παράνομο casus belli, όταν οι απέναντι το έχουν κάνει σημαία στην εξωτερική πολιτική τους, ενώ εμείς έπρεπε να κάνουμε προϋπόθεση για διάλογο την άρση του.
Μετά τη συνάντηση πριν μίας εβδομάδας ανάμεσα στους επικεφαλής της ελληνικής και τουρκικής Διπλωματίας στην Αθήνα, δυστυχώς, και θα το ξαναπώ ακόμα μία φορά, οι “αγκαλιές” και τα “φιλιά” έδωσαν τελείως λανθασμένα μηνύματα στους εταίρους, συμμάχους και γείτονές μας… Δεν δείχνεις ότι είσαι έτοιμος για διάλογο και επιδιώκεις τη νηνεμία στις διμερείς σχέσεις με “αγκαλιές” και “λουλούδια”… Υπάρχουν τα εργαλεία και οι κώδικες επικοινωνίας που παρέχει η ίδια η Διπλωματία (και τα οποία γνωρίζουν πολύ καλά οι Διπλωμάτες), ώστε να δείξεις ότι επιδιώκεις τη συνομιλία…
Το κερασάκι, όμως, στην τούρτα για εμένα προσωπικά ήρθε, όταν σε χθεσινό δημοσίευμα μίας μεγάλης εφημερίδας διάβασα ένα άρθρο ενός αξιότιμου Καθηγητή που είναι μέλος συντονισμού (με λίγα λόγια σύμβουλος) της εξωτερικής πολιτικής μας, που όμως ο ίδιος ανήκει σε ένα μεγάλο think tank της χώρας μας με ιδιαίτερη βαρύτητα για τα ελληνοτουρκικά…
Και πρέπει να κάνουμε κάποιες διευκρινήσεις, γιατί φτάσαμε στο σημείο όσοι ασκούμε κριτική στο εκάστοτε κυβερνητικό σχήμα, να λαμβάνουμε περίεργους χαρακτηρισμούς… Και γίνονται αυτές οι διευκρίνησεις, ώστε να σταματήσει μία παραφιλολογια που είναι ασυμβίβαστη με ένα Κράτος δημοκρατικό και Δικαίου, όπως είναι το ελληνικό…
Από τα μέσα της δεκαετίας του 1990 ζούμε με τα τεχνητά σύνδρομα που μας επιφέρουν έναν κατευνασμό που είναι έξω από τις αρχές ενός κράτους όπως είναι η Ελλάδα που έχυσε αίμα για την κυριαρχία της, και επειδή προσωπικά δεν βρίσκω το λόγο να είμαι συμβιβασμένη με μία θεωρία περί αιτίας πολέμου, όταν έχω δίκιο βάσει Διεθνούς Δικαίου, και επίσης έχω μάθει ότι στην Διπλωματία δεν είναι άσπρο (συμβιβασμός) ή μαύρο (πόλεμος) , αλλά το φοβικό σύνδρομο τής αιτίας πολέμου που καλλιεργηθηκε και ενισχύεται από μία κατευναστική πολιτική δύο και παραπάνω δεκαετιών αυτό αποδεικνύει και είναι τελείως ασυμβίβαστο με το περιεχόμενο του εργαλείου αυτού που μας παρέχουν οι Διεθνείς Σχέσεις για την άσκηση εξωτερικής πολιτικής, ούτε με το να κρίνουμε (καθώς είμαστε ένα δημοκρατικό κράτος και όχι Βόρεια Κορέα που χειροκροτουν τον κυβερνήτη με υπερβάλλοντα ζήλο για να μην χάσουν το κεφάλι τους) στα πλαίσια ενός υγιή και ακομμάτιστου διαλόγου, γιατί είμαστε πολιτικά όντα (και όχι κομματικά όντα) το εκάστοτε κυβερνόν κόμμα και την εκάστοτε πολιτική είναι θανάσιμο αμάρτημα, αλλά προσπάθεια βελτίωσης του Κράτους, ούτε το να στέκεται κάποιος επιφυλακτικά απέναντι σε πρόσωπα και πολιτικές σημαίνει αμφισβήτηση του γνωσιακού επιπέδου ή των εθνικών προθέσεων των ατόμων αυτών…. Για όλους τους παραπάνω λόγους πρέπει να βγούμε από τη μέγγενη αυτή και αλίμονο αν δεν υφίσταται πολιτική κριτική από τους πολίτες…
Όμως και κάτι άλλο πολύ σημαντικό… Επειδή τα Ινστιτούτα Σκέψης τις περισσότερες φορές εκφράζουν συγκεκριμένες ιδεολογίες και το γεγονός αυτό δεν είναι κακό, αλλά σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να απηχούν την ιδεολογία ενός Κράτους, στο οποίο διαμένουν πολίτες διαφορετικών πολιτικών και ιδεολογικών τάσεων, θεωρώ ότι είναι αδόκιμο να χρησιμοποιούνται από το εκάστοτε κυβερνητικό κόμμα επιστήμονες που εντρυφούν σε συγκεκριμένη ιδεολογία και επιστημονική θέαση των πραγμάτων, καθώς το Κράτος χάνει το έρεισμά του στο λαό… Και δεν είναι μόνο τα θέματα της εξωτερικής πολιτικής, αλλά και της οικονομίας ή και της κοινωνίας… Και ειδικά, όταν η πλειονότητα των επιστημόνων που ασκούν συμβουλευτικό έργο προέρχονται από συγκεκριμένο ιδεολογικό υπόβαθρο και δεν υπάρχει πλουραλισμος απόψεων στη διαμόρφωση του πλαισίου διακυβέρνησης ενός λαού και του Κράτους του, τότε θα μου επιτρέψετε να πω ότι όλο αυτό εύλογα δημιουργεί αντίδραση σε πρόσωπα και επιστημονικους χώρους…
Ένα Κράτος για να προοδεύσει χρειάζεται να καταρτίσει ένα κοινό σχέδιο (εννοώ σε διακομματικό κοινοβουλευτικό πλαίσιο) τόσο σε εσωτερικό επίπεδο όσο και σε θέματα εξωτερικής πολιτικής…. Γιατί δεν αρκούν οι προθέσεις, αλλά θα πρέπει να υφίστανται και οι πράξεις… Γιατί η γυναίκα του Καίσαρα δεν πρέπει μόνο να είναι τίμια, αλλά και να φαίνεται τίμια…
