Γράφει ο Νικόλαος Λαδιανός δημοσιογράφος στην ΕΡΤ3
Η χώρα μας τα τελευταία χρόνια δίνει συνεχώς μάχες. Σε πολλά επίπεδα. Και σε ένα περίπλοκο και μεταλλασσόμενο διεθνές περιβάλλον. Άλλες φορές με επιτυχία, άλλες φορές με σχετική επιτυχία. Πολλές φορές με αποτυχία. Οι μάχες αυτές είναι δύσκολες. Και αφορούν πολλά μέτωπα.
Αναφέρω κάποια από τα σημαντικότερα και μακροχρόνια: Το δυσεπίλυτο Κυπριακό, την τρομακτική οικονομική κρίση, την ασύμμετρη απειλή του μεταναστευτικού ζητήματος, τις ευαίσθητες ισορροπίες και σχέσεις στη Βαλκανική χερσόνησο και, πάνω από όλα, την αδιάκοπη και διαρκώς εντεινόμενη προκλητικότητα του καθεστώτος της Άγκυρας.
Παράλληλα, η χώρα μας, παραδοσιακά, διαθέτει ένα ισχυρό ανθρώπινο δυναμικό σημαντικών προσωπικοτήτων σε πολλούς χώρους του Πνεύματος, της Επιστήμης, των Τεχνών, της Πολιτικής, της Οικονομίας. Εντός και εκτός συνόρων. Τα τελευταία χρόνια, κυρίως λόγω της περίφημης “κρίσης”, το δυναμικό αυτό βρίσκεται εκτός συνόρων.
Στις περισσότερες μάχες για την εθνική επιβίωση, στο παρελθόν, η χώρα μας είχε τη δυναμική στήριξη τέτοιων προσωπικοτήτων. Και μάλιστα σε εποχές στις οποίες οι επικοινωνιακές δυνατότητες ήταν ελάχιστες σε σχέση με τις σημερινές. Με μια καταχώρηση – παρέμβαση σε γνωστά έντυπα του εξωτερικού, μια παρέμβαση σε δημόσιες συγκεντρώσεις, πιθανώς με κάποια ταινία…
Σήμερα πού βρίσκονται όλοι αυτοί οι “διάσημοι”, οι “σημαντικοί”, οι αστραφτεροί εκπρόσωποι της Τέχνης ή της Οικονομίας? Πού είναι όλοι αυτοί, που μπαινοβγαίνουν στο μιντιακό σύστημα του Χόλυγουντ και της Ν.Υόρκης? Που μπαινοβγαίνουν στο πολιτικό-οικονομικό σύστημα Λονδίνου – Γενεύης – Φραγκφούρτης -Βρυξελλών? Που μπαινοβγαίνουν στα Πανεπιστήμια και στις Ακαδημίες των Παρισίων και του Βερολίνου? Πού βρίσκονται οι “ογκόλιθοι” του Πνεύματος?
Αν θυμάμαι καλά, η τελευταία φορά, που πραγματικοί εκπρόσωποι της Πνευματικής Ελλάδας συνασπίσθηκαν και βγήκαν μπροστά για ένα Εθνικό θέμα, ήταν στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Δηλαδή περίπου 28 χρόνια πριν!
Κανονικά, θα είχαν και σήμερα την ευκαιρία, όσοι ενδιαφέρονται, όσοι έχουν την ικανότητα, να καταγγείλουν δημοσίως ένα διεθνές σύστημα, που δεν σέβεται ούτε την Ιστορία ούτε τις βασικές ανθρώπινες αξίες. Να καταγγείλουν ένα σύστημα, που είτε ευνοεί την ανισόρροπη ανάπτυξη είτε κλείνει τα μάτια σε τεράστια προβλήματα, όπως το Μεταναστευτικό. Να καταγγείλουν -όπως κάνουν εκπρόσωποι άλλων εθνικών κοινοτήτων- τις αυταρχικές, επιθετικές, ολοκληρωτικές, συχνά ρατσιστικές πολιτικές μεθόδους της Άγκυρας, του Ερντογάν και του συστήματος του.
Πού βρίσκονται, λοιπόν, οι “διάσημοι” Έλληνες?
Γιατί τέτοια εκκωφαντική Αφωνία ?…
Κάτι τελευταίο. Ελλάδα δεν είναι μόνο καλοκαιρινές διακοπές στο νησί ή στη Χαλκιδική. Δεν είναι μόνο η τσικουδιά κάτω από τον ίσκιο του πεύκου. Ούτε είναι μόνο οι παθογένειες, που πολλές φορές σε οδηγούν στην Έξοδο. Φυσικά είναι και αυτά.
Πιθανώς είναι κάτι ανώτερο. Είναι ένα ιερό χρέος σε μια Ιστορία. Που σφράγισε την Ανθρώπινη Πορεία στον πλανήτη Γη.
