Από τη στιγμή που το νησί της Αφροδίτης “ανακαλύφθηκε” ξανά από τη Βρετανική Αυτοκρατορία, ήταν δεδομένη η πορεία του, παρά τις σημαντικές προσπάθειες να καταστεί μέρος της Ελληνικής Επικράτειας, δηλαδή του σύγχρονου Ελληνικού Κράτους.
Το δυστύχημα είναι πως η Ιστορία έχει πολλές και διαφορετικές αναγνώσεις και κυρίως μεταφράσεις που αφορούν πολύ το παρόν αλλά καθόλου το παρελθόν. Η δημιουργία ανεξάρτητου Κυπριακού Κράτους, ουδόλως αφορούσε τελικά τόσο τους Κυπρίους όσο και τους Έλληνες που θυσίασαν ζωές αλλά και αγωνίστηκαν για να ξεφύγουν από τη “στενή” αγκαλιά του στέμματος και τη “θέρμη” την οποία επέβαλλε αυτή η αγκαλιά. Κι όλα αυτά την εποχή που ο Ψυχρός Πόλεμος κορυφωνόταν.
Εκεί έπαιξε μεγάλο ρόλο η προσωπικότητα του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου που έσπευσε να εντάξει τη νεοσύστατη Κυπριακή Δημοκρατία στο Κίνημα των Αδεσμεύτων (1961) της οποίας υπήρξε και ιδρυτικό μέλος. Οι προθέσεις, το όραμα και η πολιτική του Μακαρίου δεν είναι ακόμα και σήμερα ξεκάθαρες. Το μόνο βέβαιο είναι πως είχε διαθέσει τη ζωή του στη ιδέα της πατρίδας του, μια προσέγγιση όχι και τόσο ρεαλιστική για έναν ηγέτη.
Από την άλλη πλευρά οι τρεις προστάτιδες Δυνάμεις, Ηνωμένο Βασίλειο, Τουρκία και Ελλάδα ήταν ενεργά μέλη του ΝΑΤΟ, από τα πλέον πιστά στη Συμμαχία και την πολιτική της. Τα συμπεράσματα τα αφήνουμε στους αναγνώστες μας. Αν πάμε και παρακάτω, ο ίδιος ο Μακάριος πρωτοστάτησε στην εγκατάσταση Ελληνικού στρατιωτικού Σώματος – Μεραρχίας στην Κύπρο.
Οι Τούρκοι θα έμεναν απλοί παρατηρητές; Οι Βρετανοί θα σφύριζαν αδιάφορα; Οι ΗΠΑ απλά θα δέχονταν το γεγονός; Μάλλον όχι.
Αυτή η εξέλιξη δε βόλευε κανέναν και κυρίως δε βόλευε τις ΗΠΑ, αλλά μεταξύ μας ούτε και την τότε Σοβιετική Ένωση και νυν Ρωσία. Μπορεί να ήταν μια εξέλιξη που να εξασφάλιζε τα Ελληνικά συμφέροντα αλλά μάλλον μόνον αυτά. Και σε τέτοιες περιπτώσεις τ’ “αφεντικό” τρελαίνεται και ψάχνει να βρει τους “χρήσιμους ηλίθιους” για να κάνει τη δουλειά του αποτελεσματικά και με χαμηλό κόστος (ελάχιστες απώλειες).
Και βέβαια “χρήσιμοι ηλίθιοι” πάντα υπάρχουν και μάλιστα σε πολλές αποχρώσεις, διαστάσεις και δυνατότητες. Στην Ελλάδα της δεκαετίας του 60 υπήρχε πληθώρα τέτοιων “χρησίμων ηλιθίων” απ’ όλα τα κόμματα, τις παρατάξεις και τους χώρους. Από πλούσιους κομουνιστές, μέχρι φιλελεύθερους πολιτικούς που έψαχναν προστάτες και Αξιωματικούς που είχαν μείνει στη Μεγάλη Ιδέα και τη δόξα της Αρχαιότητας, όλοι ήταν πρόθυμοι να παίξουν το ρόλο τους.
Και βέβαια τα “προτοκλασάτα μαγαζιά” πριν ενεργήσουν μελετούν: CIA, KGB (έχοντας άλλες ονομασίες), ΜΙ6 και λοιποί συγγενείς είχαν στήσει παραμάγαζα στην Ελλάδα ήδη από τα τέλη του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου τα οποία ενίοτε συνεργάζονταν μεταξύ τους όταν τα συμφέροντα τύχαινε να συμπίπτουν. Δεν τα λέμε εμείς αυτά, τα αρχεία των υπηρεσιών τα λένε, αυτά ντε που πλέον είναι διαθέσιμα σε όλους.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά φτάσαμε στη Χούντα, στην ανάκληση της Μεραρχίας, στο Πολυτεχνείο, στη Χούντα Ιωαννίδη, στο πραξικόπημα εναντίον του Μακαρίου (που τον άφησαν να ζήσει και δε γλίτωσε από λάθος) και τελικά στην Τουρκική εισβολή. Κι όποιος θεωρεί πως η Τουρκική εισβολή αποτέλεσε μόνο θέμα της Τουρκίας μάλλον πλανάται πλάνην οικτρά. Τα στοιχεία δείχνουν και Αμερικανικό και Βρετανικό αλλά κυρίως Σοβιετικό ενδιαφέρον για την πορεία της επιχείρησης.
Πέτυχε η Τουρκική επιχείρηση του 1974 στην Κύπρο; Η απάντηση που δίνουν όλοι οι εμπλεκόμενοι, πλην Ελλήνων και Ελληνοκυπρίων, είναι σαφώς ΟΧΙ. Ψάξτε το λίγο, έχει ενδιαφέρον, αλλά αγνοείστε το Facebook, τη Wikipedia και αρκετά ντόπια συγγράμματα επιφανών αναλυτών και μελετητών. Προσπαθήστε να δείτε λίγο τη μεγάλη εικόνα.
Η επιχείρηση απέτυχε γιατί οι bloody Greeks τα έκαναν για μια ακόμα φορά μαντάρα τα καλοστημένα σχέδια. Η τρέλλα που κουβαλάνε, ο ηρωισμός αλλά και αυτή η ρημάδα η ενότητα που τους διακατέχει όταν βλέπουν τα μαύρα να έρχονται, δημιουργεί ανατροπές με ανυπολόγιστες συνέπειες ακόμα και για εκείνους που έχουν υπολογίσει τα πάντα.
Ποιόν άραγε βολεύει η διχοτόμηση του Νησιού; Δείτε τώρα τι γίνεται με τις ΑΟΖ και τα λοιπά ωραία που συμβαίνουν. Τίποτα δεν είναι βέβαιο, τίποτα δεν μπορεί να αποκλειστεί, το κόστος για όλους από ένα “λάθος” θα είναι τεράστιο και κανένας δε μπορεί να είναι σίγουρος ότι αυτό δε θα γίνει.
Εμείς εδώ, μετά την τραγωδία, ύστερα από 55 χρόνια (μισό αιώνα και βάλε δηλαδή), ακόμα ψάχνουμε τους προδότες, αναζητάμε τους πατριώτες και δείχνουμε με το δάχτυλο τους καλούς και τους κακούς. Λες κι αυτοί που πολέμησαν στην Κύπρο είχαν καμιά ταμπέλα που έγραφε κάτι. Πολέμησαν γιατί αυτή ήταν η μοίρα τους, αυτή τελικά είναι η μοίρα των Ελλήνων, να πολεμάνε, να θυσιάζονται και να δοξάζονται γιατί απλά περιφρονούν το θάνατο.
Τιμή και δόξα λοιπόν σε ΟΛΟΥΣ όσους αντιστάθηκαν στην Κύπρο το 1974, στη δική μας Κύπρο την Ελληνική, σ’ αυτή την Κύπρο που και οι Τουρκοκύπριοι θα ήθελαν να ζουν. Όταν θα βάλουμε μυαλό, αν βάλουμε, θα αποκωδικοποιήσουμε τις καταστροφές και τις τραγωδίες που έχουμε βιώσει ως Έθνος και θ’ αναγνωρίσουμε τι έχουμε πετύχει.
Ο Ευριπίδης δίνει ανάγλυφα και εξαιρετικά στοχευμένα τις αιτίες που βιώνουμε καταστροφές αλλά και Ολύμπιες κατακτήσεις. Η παιδεία που μας έχει κληροδοτηθεί, ακόμα και μέσα από την παράδοση, μπορεί να γίνει οδηγός για ν’ αποφεύγουμε την παραγωγή “χρησίμων ηλιθίων” σε τέτοια έκταση και με τόσο πάθος να παίξουν αποτελεσματικά το ρόλο τους.
