Η τελευταία καταστροφική εθνική μας περιπέτεια, κατέδειξε για μια ακόμα φορά τη διαφορά οργάνωσης, αποτελεσματικότητας αλλά και πνεύματος αλληλεγγύης μεταξύ ΕΔ και Τοπικής Αυτοδιοίκησης.
Ο πελατειακός τρόπος λειτουργίας της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, τα χρήματα τα οποία έχουν κατασπαταληθεί αλλά κυρίως η ανυπαρξία σχεδιασμού και πολιτκής για την προστασία των πολιτών, την καθιστούν ως τη μεγαλύτερη πληγή του σύγχρονου Ελληνικού Κράτους.
Δε θα είμαστε υπερβολικοί αν πούμε πως μια από τις σημαντικότερες αιτίες που χρεωκοπήσαμε είναι ο τρόπος που η Τοπική Αυτοδιοίκηση διαχειρίστηκε τα κονδύλια της εποχής των παχέων αγελάδων. Οι δήμαρχοι, οι κοινοτάρχες, οι βλαχοδήμαρχοι και οι τοπικοί πολιτευτές, το μόνο για το οποίο καίγονται είναι για το συμφέρον τους, το στενό και το ευρύτερο. Τα υπόλοιπα είναι προφάσεις εν αμαρτίαις για να δικαιολογήσουν την παρουσία τους στους Δήμους αλλά και την απουσία τους από την κοινωνία.
Όταν η τρόικα πήρε χαμπάρι το πάρτι που γινόταν στην Τοπική Αυτοδιοίκηση επέβαλλε τα πλέον σκληρά μέτρα, αλλά οι ξύπνιοι βρήκαν τρόπο ν’ αντιδράσουν με τις ΚΟΙΝΣΕΠ. Σχεδόν όλοι οι Δήμοι στην Ελλάδα δημιούργησαν Κοινωνικές Συνεταιριστικές Επιχειρήσεις για να εξυπηρετήσουν την εκλογική τους πελατεία, κι έτσι “έκαψαν” το χαρτί της κοινωνικής επιχειρηματικότητας. Το μόνο που τους μάζεψε λιγάκι ήταν η “ΔΙΑΥΓΕΙΑ” αλλά κι πάλι έχουν βρεί την άκρη τους.
Όχι πως δεν υπάρχουν κι εξαιρέσεις σ’ αυτούς που ασχολούνται με την Τοπική Αυτοδιοίκηση, αλλά είναι εξαιρέσεις. Τα καλόπαιδα που υπάρχουν φροντίζουν να τους “τρώνε” για πρωινό.
Όπως έκαναν και πολλές φορές με στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων που δεν τους κάθονταν καλά στο στομάχι. Είτε φρόντιζαν να αποστρατευτούν, είτε να μετατεθούν πάραυτα, είτε τους έκαναν τη ζωή πατίνι. Ο λόγος; Από μια παρεξήγηση σε κοινωνική εκδήλωση έως μεγάλα συμφέροντα που πέρναγαν μέσα από διαδικασίες των Ενόπλων Δυνάμεων, ήτοι θέματα πολεοδομίας, ασφάλειας εγκατάστασεων, χρήση χώρων και άλλα πολλά.
Η τελευταία καταστροφική εθνική μας περιπέτεια, επανάληψη σε μεγαλύτερο βαθμό εκείνης που ζήσαμε το 2007 (με άλλη κυβέρνηση), κατέδειξε για μια ακόμα φορά τη διαφορά οργάνωσης, αποτελεσματικότητας αλλά και πνεύματος αλληλεγγύης μεταξύ ΕΔ και Τοπικής Αυτοδιοίκησης.
Αν θέλουμε πραγματικά ν’ αλλάξουμε κάτι ας δημιουργήσουμε ένα κράτος με ισχυρή κεντρική εξουσία κι ας αφήσουμε στους Δήμους τα θέματα διεκπεραίωσης των απλών συναλλαγών του πολίτη με το κράτος. Πόσους υποψήφιους Δημάρχους πιστεύετε πως θα έχουμε αν γίνει κάτι τέτοιο;
