Των ανδρειωμένων ο θάνατος, θάνατος δε λογιέται. Γι’αυτό και οι “απόντες” αεροπόροι θα είναι για πάντα “παρόντες” για όλους μας και ιδιαίτερα για τους συναδέλφους τους.
Γράφει ο Αναστάσιος Μητρόπουλος, Συνταγματάρχης ε.α.
Από χθες θρηνεί όλη η Ελλάδα, για τον αδικοχαμένο Γιώργο Μπαλταδώρο, μα πιο πολύ θρηνούν οι αεροπόροι μας, αυτοί οι συνάδελφοι του νεκρού ήρωα που έχουν νιώσει την οδύνη της απώλειας περισσότερο από όλους εμάς, και όχι μόνο μια φορά.
Αυτοί που προτού ανέβουν στο αεροπλάνο, κοιτάζονται μεταξύ τους με ένα βλέμμα που κανένας άλλος εκτός από αυτούς δε μπορεί να το ζήσει, να το νιώσει και να το ερμηνεύσει.
Αυτοί που προτού καθίσουν στο κόκπιτ του αεροπλάνου, κάνουν το σταυρό τους να επιστρέψουν ζωντανοί, να δουν την οικογένειά τους, τους συναδέλφους τους, τους φίλους τους….
Είναι αυτοί που κινούνται στα όρια της αντοχής του ανθρώπου και των μηχανών, εκεί όπου οι περισσότεροι από εμάς δε μπορούμε καν να συνειδητοποιήσουμε.
Είναι αυτοί που έχουν κουβαλήσει στους ώμους τους φέρετρα συναδέλφων τους, με δάκρυα στα μάτια, μην ξέροντας αν την επόμενη μέρα θα κουβαλούν αυτούς άλλοι συνάδελφοί τους.
Είναι αυτοί οι απλοί άνθρωποι που όταν δεν πετάνε στους ουρανούς με 8 και 9 G, θα τους δούμε ανάμεσά μας στο δρόμο, ήρεμους, πράους και ταπεινούς, με ένα παιδικό χαμόγελο, σα να μας λένε : “να είστε ήσυχοι εδώ κάτω όσο θα πετάμε εμείς ψηλά…. ακόμα και αν δε μας δείτε αύριο να περπατάμε σ’αυτό το δρόμο, μην ανησυχείτε, υπάρχουν πολλοί, πάρα πολλοί που θα συνεχίσουν να κάνουν το ίδιο στη θέση μας…”
Είναι αυτοί που αγάπησαν τόσο πολύ τους ουρανούς, που κάποιους από αυτούς, οι ουρανοί τους ανταποδίδουν την αγάπη, αρπάζοντάς τους στην αγκαλιά τους πολύ νωρίτερα…..
Δυστυχώς όμως, ο Γιώργος θα ξεχαστεί μερικές μέρες μετά. Θα ξεχαστεί επειδή θυσίασε τη ζωή του, για να προστατεύει εμάς, να κρατά ασφαλή το γαλάζιο ελληνικό ουρανό. Θα ξεχαστεί επειδή έχασε τη ζωή του για αυτά που πίστευε, για την πατρίδα, για τη σημαία. Αυτή είναι η κατάντια και η σήψη των εποχών που ζούμε. Μια σήψη που κατατρώει σιγά σιγά όλα τα υψηλά ιδανικά με τα οποία κρατήθηκε ζωντανό αυτό το έθνος. Μια σήψη που περιορίζεται σε ένα αποχαιρετιστήριο λόγο, κάποια τυποποιημένα συλλυπητήρια και κάποια twitter…. Και μετά τίποτα……
Ας είναι αιωνία η μνήμη τους!
Τιμή και δόξα λοιπόν σε όλους αυτούς τους “αθάνατους νεκρούς” και ευχή να αποτελούν παράδειγμα για τις επόμενες γενεές, για τη συνέχιση της υπεράσπισης των εθνικών αξιών και ιδανικών της πατρίδας.
Καλό ταξίδι ήρωα Γιώργο, γενναίε απόγονε του ατρόμητου Ίκαρου της Αρχαίας Ελλάδας. Τον αρχαίο μύθο, εσύ και οι πεσόντες συνάδελφοί σου τον κάνετε ιστορία και την ιστορία την αναγάγετε σε ζωντανό και πραγματικό μύθο ηρωισμού.
Καλό παράδεισο και καλές πτήσεις με τους Αρχαγγέλους! Γιατί ο αετός δεν πεθαίνει στον αέρα. Συνεχίζει αθάνατος ακόμα πιο ψηλά το ταξίδι του! Εκεί ψηλά όπου μόνο λίγοι και εκλεκτοί έχουν θέση.
Γιατί οι Ίκαροι δεν πεθαίνουν, απλά απογειώνονται χωρίς να ξαναπροσγειωθούν!
ΥΓ: Καλό θα ήταν να επισκεφτείτε την επίσημη ιστοσελίδα του Πανελλήνιου Συλλόγου Οικογενειών Πεσόντων Αεροπόρων ΠΑ.Σ.ΟΙ.Π.Α. στον παρακάτω σύνδεσμο :
Ίσως τότε να αντιληφθείτε το μέγεθος της θυσίας αυτών των ανθρώπων αλλά και το πόνο που κουβαλάνε οι οικογένειές τους.
