Τσίπρας- Ζάεφ, είναι δύο «πιόνια» των ξένων δυνάμεων στη σκακιέρα των Βαλκανίων. Στο τέλος θα κινηθούν βάση εντολών γιατί σχεδιάζονται μεγάλες «δουλειές»
Αν μιλήσεις με οποιονδήποτε επαγγελματία επικοινωνιολόγο θα σου πει, ότι από τις κινήσεις και τη στάση του σώματος ενός ανθρώπου μπορείς να καταλάβεις πολλά και για το χαρακτήρα του αλλά και την κατάσταση που βρίσκεται. Όποιος παρατηρούσε την περασμένη εβδομάδα τον πρόεδρο της ΠΓΔΜ Ζόραν Ζάεφ αμέσως μετά τη συνάντηση με τον Αλέξη Τσίπρα μπορούσε να καταλάβει πολλά. Σφιγμένος, κουμπωμένος, προσπαθούσε με το ζόρι να χαμογελάσει και να δείξει αισιόδοξος. Ο Σκοπιανός πρόεδρος είναι στριμωγμένος σε συμπληγάδες και το ξέρει καλά.
Από τη μία η εσωτερική κοινή γνώμη των Σκοπίων που έχει εδώ και δεκαετίες ποτιστεί με αλυτρωτικές και εθνικιστικές επάρσεις, κι από την άλλη ο ξένος διεθνής παράγοντας και κυρίως Γερμανοί και Αμερικάνοι οι οποίοι πιέζουν αφόρητα να εντάξουν τα Σκόπια σε ΕΕ και ΝΑΤΟ για τα δικά τους συμφέροντα. Μόνο που αυτό ως γνωστόν περνάει μόνο μέσα από συμφωνία με την Ελλάδα.
Ο Ζάεφ πιεσμένος προσπάθησε την αμέσως ημέρα να διατηρήσει κλίμα εφησυχασμού αποκαλύπτοντας την πρόταση του «Μακεδονία του Ίλιντεν» που κατέθεσαν στις ήδη γνωστές του Νίμιτς. Αυτό είναι που επικάλυψε εύκολα την αποδοχή του erga omnes από την πλευρά των Σκοπίων που πλέον πρέπει να θεωρείται δεδομένη. Όσον αφορά το Ίλιντεν, ο Έλληνας πρωθυπουργός δε χρειάστηκε καν να το απορρίψει, το έκαναν ταχύτατα για εκείνον όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης και απλά μετά ήρθε να το επισημοποιήσει αποφεύγοντας έτσι να φορτωθεί ο ίδιος την άρνηση απέναντι στους ξένους.
Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, τόσο ο Τσίπρας όσο και ο Ζάεφ, είναι δύο «πιόνια» των ξένων δυνάμεων στη μεγάλη σκακιέρα που λέγεται Βαλκάνια και στο τέλος θα κινηθούν σύμφωνα με τις εντολές που θα δώσουν οι μεγάλοι παίχτες γιατί οι «δουλειές» που σχεδιάζονται είναι μεγάλες. Η συγκυρία με την εικόνα δύο νέων άφθαρτων πρωθυπουργών που μιλάνε την ίδια σύγχρονη γλώσσα βοήθησε ώστε να πειστεί η κοινή γνώμη, ότι πλέον υπάρχει διάθεση για οριστική λύση.
Όσο φίλοι κι αν έγιναν οι δυο τους, οι ιδιαίτερα γρήγορες εξελίξεις που δρομολογήθηκαν και όπως πολλοί διπλωμάτες διαβεβαιώνουν θα φέρουν σίγουρα λύση μέχρι το καλοκαίρι, οφείλονται στην απόφαση Ευρώπης και Αμερικής να ανοίξουν την αγορά των Βαλκανίων.
Αφού μετά απο χρόνια ελέγχθηκαν πόλεμοι, διασπάσεις, εμφύλιες συρράξεις, κυβερνήσεις τώρα τα Βαλκάνια «καθαρά και παρθένα» ετοιμάζονται να αποτελέσουν πεδίο νέων επενδύσεων με μικρό ρίσκο. Η είσοδος στην ΕΕ θα φέρει ανάπτυξη στη νέα αγορά με εμπόριο, νέες τεχνολογίες, βιομηχανία με ιδιαίτερα χαμηλό εργασιακό κόστος.
Έπρεπε λοιπόν Τσίπρας και Ζάεφ να τα βρουν και στο τέλος είναι σίγουρο ότι θα το πράξουν και θα κλείσουν την εκκρεμότητα της ονομασίας ώστε να ανοίξει χωρίς κίνδυνο ο δρόμος των Βαλκανίων για τους νέους μεγαλοεπενδυτές και ταυτόχρονα να το εκμεταλλευτούν για τις χώρες τους. Και οι δύο έχουν διαλέξει στρατόπεδο αυτό της Αμερικής κάτι που σημαίνει ότι δεν πρέπει να επιτρέψουν σε Ρωσία και Τουρκία να αποσταθεροποιήσουν την περιοχή ώστε να μπορέσουν να έχουν επιρροή.
Γι’ αυτό και Ζάεφ και Τσίπρας θα βοηθηθούν ακόμα και με περίεργα κόλπα και τεχνικές να φέρουν την κοινή γνώμη στα μέτρα τους και να λύσουν ένα ζήτημα που απασχολεί δεκαετίες τώρα τις δύο χώρες και τους λαούς τους.
