Το τηλέφωνο κουδούνισε στο γραφείο του αξ/κού υπηρεσίας του τμήματος τροχαίας Λάρισας, από το κέντρο κλήσεων 100, ένα βροχερό φθινοπωρινό απόγευμα .
« Έχουμε σοβαρό θανατηφόρο τροχαίο δυστύχημα στο 10ο χλμ. της εθνικής οδού Λάρισας-Αθήνας , [σημερινής Π.Ε.Ο.] , με μετωπική σύγκρουση οχημάτων και εκτροπή».
Αμέσως το ανακριτικό όχημα του τμήματος , με επικεφαλής αξ/κό , αναχώρησε για τον τόπο του συμβάντος, όπου και συνάντησε το περιπολικό της Ε.Ο. Φθάνοντας στο σημείο, οι αστυνομικοί της τροχαίας αντίκρυσαν ένα σοκαριστικό θέαμα , όσο και αν ήταν συνηθισμένοι και έμπειροι στη θέα των συγκρουσθέντων αυτ/των, με το ένα εκ των δύο οχημάτων να ευρίσκεται έξω από το οδόστρωμα της Ε.Ο. , με κατεύθυνση την Λάρισα και το άλλο, με αντίθετη κατεύθυνση προς Αθήνα.
Από τη σύγκρουση τα δύο αυτ/τα βρέθηκαν εντελώς παραμορφωμένα, με ομοίως παραμορφωμένο τον οδηγό του, ο δε συνεπιβάτης βρέθηκε πεταγμένος σε απόσταση περίπου 50 μέτρων έξω από το σημείο ακινητοποίησης του αυτ/του, σε φρικτή κατάσταση. Στο άλλο αυτ/το ο οδηγός του βρέθηκε εγκλωβισμένος μεταξύ τιμονιού και καθίσματος , πεσμένος πάνω στο τιμόνι.
Πραγματικά ήταν μία εφιαλτική κατάσταση που παρέπεμπε σε ταινίες τρόμου του Χίτσκοκ , ακόμη και για τους ψύχραιμους και συνηθισμένους σε τέτοιες καταστάσεις αστυνομικούς της Τροχαίας.
Στον τόπο ομοίως κατέφθασε και Πυροσβεστικό όχημα, προκειμένου να απεγκλωβίσει τους εγκλωβισμένους επιβαίνοντες. Μέχρι να καταφθάσει το όχημα της Πυροσβεστικής και το ασθενοφόρο, οι τροχονόμοι προσπάθησαν να απεγκλωβίσουν τον οδηγό του ενός αυτ/του, ο οποίος ήταν πεσμένος πάνω στο τιμόνι και ακόμη διατηρούσε τις ασθήσεις του .
Ο Αξ/κός μαζί με τους συναδέλφους του, με πολύ προσοχή ανέσυραν τον ατυχή οδηγό και τον ξάπλωσαν ακινητοποιημένο πάνω σε ένα φορείο που πάντα είχαν μαζί τους, τον σκέπασαν με μία κουβέρτα, αναμένοντας το ασθενοφόρο. Οι άλλοι δύο επιβάτες του αντίθετα κινούμενου αυτ/του ήταν ήδη νεκροί.
Οι σκηνές που έλαβαν χώρα ήταν πραγματικά τραγικές. Ο -ακόμη ζωντανός- οδηγός ήταν ένας νεαρός άνδρας περίπου 23-25 ετών Ο Αξ/κός ήταν συνέχεια μαζί του και του κρατούσε το χέρι. Ο νεαρός βαριά τραυματίας, πονούσε αφόρητα , ανέπνεε με δυσκολία, ενώ κοιτούσε με ικεσία στα μάτια τον επίσης νεαρό αξ/κό και του έλεγε.
«Σε παρακαλώ σώσε με, δεν θέλω να πεθάνω, γιατί Θεέ μου, γιατί, μάνα μου, μάνα μου, λίγο νερό, λίγο νερό».
Ο Αξ/κός τον παρηγορούσε και του έδινε θάρρος ότι θα σωθεί, αφού σε λίγο έρχεται το ασθενοφόρο και θα μεταφερθεί στο Νοσοκομείο, παρότι μέσα του γνώριζε πολύ καλά ότι η «μάχη» ήταν άνιση, γιατί ο τραυματίας ήταν παγωμένος και πολύ χλωμός, ένδειξη ότι είχε υποστεί εσωτερική αιμορραγία, η οποία μετά από λίγα λεπτά της ώρας τον «έσβησε», μέσα στη αγκαλιά του αξ/κού.
Η αναμονή του θανάτου φαινόταν μέσα στα θολά μάτια του νεαρού οδηγού και η αδυναμία του αξ/κού και των λοιπών αστυνομικών να τον σώσουν ήταν κρυμμένη στη ψυχή τους.
Η συνέχεια γνωστή. Πυροσβεστική για τον απεγκλωβισμό του άλλου νεκρού οδηγού και το πλύσιμο του οδοστρώματος, ασθενοφόρο για το οδυνηρό έργο της μεταφοράς των σωρών στο νεκροτομείο , γερανός για την απελευθέρωση του οδοστρώματος της Ε.Ο. , λυπηρό κούνημα του κεφαλιού των διερχομένων επιβατών-οδηγών από το σημείο του ατυχήματος , […..για να αρχίσουν να ξανατρέχουν μετά από λίγα λεπτά της ώρας όταν θα το είχαν ξεχάσει….] και σχηματισμός δικογραφίας από την Τροχαία.
Ο Αξ/κός ίσως να μη μπόρεσε να σβήσει από τη μνήμη του την τραγική εκείνη εικόνα , παρά την εμπειρία του.
ΙΣΩΣ ΑΝ ο υπαίτιος οδηγός έβαινε με μικρότερη ταχύτητα στο ολισθηρό οδόστρωμα, δεν εισέρχονταν στο αντίθετο ρεύμα πορείας, τηρώντας τους κανόνες οδηγικής ασφάλειας , ΑΝ οι επιβαίνοντες έφεραν τις ζώνες ασφαλείας , σήμερα θα ήταν μαζί μας.
Περισσότερες αληθινές αστυνομικές ιστορίες μπορείτε να διαβάσετε εδώ :
