Με μια σειρά δημοσιεύματα, τηλεοπτικές εμφανίσεις και υπερβολική συζήτηση στα κοινωνικά δίκτυα έχει περάσει στον Ελληνικό λαό μια έντονη ανησυχία σχετικά με τα Ελληνοτουρκικά και κυρίως πλανάται το ερώτημα “θα γίνει κάτι με την Τουρκία”;
Οι ειδικοί κάθε είδους έχουν πάντα μια απάντηση έτοιμη και μια σειρά λογικοφανών επιχειρημάτων για να αιτιολογήσουν την άποψή τους. Η όλη ιστορία μοιάζει λίγο σαν μια καλά σκηνοθετημένη σειρά, με πρωταγωνιστές τον Τούρκο πρόεδρο και δευτεραγωνιστές όλους τους άλλους, και σ’ αυτούς εμπλέκονται τόσο ο Ρώσος όσο και ο Αμερικανός πρόεδρος.
Πως έγινε “σταρ του Χόλιγουντ” ο Ταγίπ Ερντογάν; Η απάντηση δεν είναι και πολύ δύσκολη. Το έστησε καλά το όλο project. Δεν υπάρχει καμία απολύτως αμφιβολία πως ο πρόεδρος Ερντογάν “παίζει” σε όλα τα μέσα, πολύ και δυνατά. Όμως πέρα από αυτή τη δημόσια εικόνα τη δικιά του αλλά και του κράτους του τι άλλο υπάρχει;
Υπάρχει η δυναμική οικονομία της Τουρκίας, οι κρατικές επενδύσεις, η εισροή συναλλάγματος αλλά και η ευάλωτη τουρκική λίρα, ο αναλφαβητισμός, τα κοινωνικά χάσματα και η έλλειψη ρεαλισμού στην άσκηση εξωτερικής πολιτικής. Όλα τα θετικά αντισταθμίζονται από κάτι αρνητικό, το οποίο σπάνια όμως “παίζει” στη δημόσια εικόνα. Η τουρκική προπαγάνδα έχει καταφέρει να επηρεάζει ακόμα και την κοινή γνώμη της Ελλάδας, όσο κι αν αυτό ακούγεται περίεργο.
Τελικά είναι η Τουρκία τόσο ισχυρή όσο φαίνεται; Πιθανότατα όχι, ο μεγάλος θόρυβος, τα «νταηλίκια» με τη Λιβύη, τα φτηνά κολπάκια στο Αιγαίο και τα σόου με τις γεωτρήσεις δεν έχουν καμία απολύτως ουσία, παίζουν μόνο στην εικόνα.
Τα σοβαρά μέσα ασχολούνται με την Τουρκία όσο της αναλογεί, όσο χρειάζεται, γιατί γνωρίσουν εκ των προτέρων πως έχουν τη δύναμη να επιβάλλουν τη θέση τους αν και όποτε χρειαστεί. Ποιος θυμάται το κόλπο Ερντογάν με τα Iphones;
Το δυστύχημα είναι πως καμία Ελληνική κυβέρνηση στο πρόσφατο παρελθόν δεν έχει χαράξει πορεία, κι αν κανείς πει για το Ελσίνκι οφείλει να δει τα αποτελέσματα εκείνης της πολιτικής αλλά και των στρατηγικών που επελέγησαν για να την υποστηρίξουν. Κανένα απολύτως πρόβλημα δε βρήκε λύση, το Κυπριακό παραμένει, η υφαλοκρηπίδα το ίδιο και τα 12 μίλια είναι τελικά 6 με το ζόρι.
Διερωτώνται κάποιοι εχέφρονες πως τελικά γίνεται να παίζουμε εμείς το παιχνίδι της ευάλωτης Τουρκίας. Η απάντηση βρίσκεται στην έλλειψη προσανατολισμού, καθαρών και σαφών στόχων αλλά και στη διαρκή προσπάθεια του πολιτικού συστήματος να επιβιώσει με κάθε μέσο.
Κι αφού τελικά το «παραμύθι» του Ερντογάν δεν έχει «δράκο» εμείς γιατί το πιστεύουμε, γιατί το αναπαράγουμε και κυρίως γιατί δεν κάνουμε καμία προσπάθεια να το ανατρέψουμε και να εκθέσουμε την Τουρκία όσο απαιτείται για να έχουμε λιγότερα προβλήματα; Γιατί δεν πάμε να διαπραγματευτούμε; Τι φοβόμαστε;
Μιλάνε οι ειδικοί γιατί να διαπραγματευτούμε αφού έχουμε δίκιο και γιατί η άλλη πλευρά μας αμφισβητεί. Μα ακριβώς γι’ αυτό οφείλουμε να διαπραγματευτούμε, για να επιβάλλουμε, αν μπορούμε, το δίκιο μας και να ακυρώσουμε στην πράξη την αμφισβήτηση.
Βέβαια εδώ έρχεται το άμεσο ερώτημα για το ΠΟΙΟΣ ή ΠΟΙΟΙ είναι εκείνοι που μπορούν και έχουν τη δυνατότητα να διαπραγματευτούν τα εθνικά μας συμφέροντα, με ποια στρατηγική, με ποια εθνική πολιτική αλλά κυρίως με το τι είμαστε διατεθειμένοι να χάσουμε. Αν η απάντηση είναι τίποτα τότε δε διαπραγματευόμαστε, αλλά τότε δεν μπορούμε να κερδίσουμε και τίποτα.
Εν κατακλείδι, η Τουρκία βασίζεται περισσότερο στην εικόνα παρά στην ουσία, η Ελλάδα παίζει το παιχνίδι της Τουρκίας, ενδεχομένως από την αδυναμία εκτίμησης της πραγματικής αξίας της, δεν πάμε σε διαπραγμάτευση γιατί μας λείπουν οι αντικειμενικές δυνατότητες για να το κάνουμε και τελικά όλη η αντίδραση μας περιορίζεται σε ενέργειες για εσωτερική κατανάλωση.
Δεν περιμένουμε τίποτα διαφορετικό, δεν ελπίζουμε σε κάποιο θαύμα και επιπρόσθετα θα συνεχίσουμε να τρώμε το «κουτόχορτο» που μας ταΐζουν όλοι όσοι ψηφίζονται για να μας εκπροσωπούν με περηφάνια και δυναμισμό. Η εικόνα της Ψωροκώσταινας δε μας ταιριάζει παρόλα αυτά.
