Με την κατάληψη της Αλβανίας τον Απρίλιο του 1939 ο Μουσολίνι έκανε το πρώτο βήμα για να βάλλει πόδι στα Βαλκάνια και να επιτεθεί στην πατρίδα μας.
Η Αλβανία είχε μεγάλη στρατηγική σημασία για την Ιταλία. O κόλπος της Αυλώνας έλεγχε την είσοδο στην Αδριατική Θάλασσα και μπορούσε να παρέχει στην Ιταλία προγεφύρωμα για μελλοντική επέκταση στα Βαλκάνια. Η Ιταλία είχε πρωτοστατήσει στη δημιουργία του αλβανικού κράτους.
Όταν ο Μουσολίνι κατέλαβε την εξουσία έδειξε έντονο ενδιαφέρον για την Αλβανία. Το 1925 η Αλβανία συμφώνησε να επιτρέψει στην Ιταλία να εκμεταλλευτεί τον ορυκτό της πλούτο. Ακολούθησε η Πρώτη συνθήκη των Τιράνων το 1926 και η Δεύτερη συνθήκη των Τιράνων το 1927, με τις οποίες οι δύο χώρες σύναψαν αμυντική συμμαχία. Η αλβανική κυβέρνηση και η αλβανική οικονομία επιδοτήθηκαν με ιταλικά δάνεια, ο αλβανικός στρατός εκπαιδεύτηκε από Ιταλούς στρατιωτικούς και ο ιταλικός αποικισμός ενθαρρύνθηκε.
Μετά την κατάληψη της Τσεχοσλοβακίας από τον Χίτλερ ο Μουσολίνι αποφάσισε να προχωρήσει στην προσάρτηση της Αλβανίας. Στις 7 Απριλίου ιταλικά στρατεύματα με επικεφαλής τον Στρατηγό Αλφρέδο Γκουζόνι εισέβαλαν στην Αλβανία και επιτέθηκαν σε όλα τα λιμάνια ταυτόχρονα. Η δύναμη εισβολής αριθμούσε εκατό χιλιάδες άνδρες και υποστηρίζονταν από 137 ναυτικές μονάδες και 600 αεροπλάνα.
Από την άλλη πλευρά ο τακτικός στρατός της Αλβανίας αριθμούσε 15.000 ανεπαρκώς εξοπλισμένους άνδρες υπό την ουσιαστική καθοδήγηση Ιταλών αξιωματικών. Κατά συνέπεια την όποια αντίσταση προσέφεραν χωροφύλακες και μικρές ομάδες πολιτών.
Μέχρι τις 13:30 της πρώτης ημέρας όλα τα αλβανικά λιμάνια ήταν σε ιταλικά χέρια. Την ίδια μέρα ο Αλβανός βασιλιάς Ζώγου, η σύζυγός του και ο δύο ημερών γιος τους έφυγαν για την Ελλάδα, παίρνοντας μαζί τους μέρος των αποθεμάτων χρυσού της Κεντρικής Τράπεζας της Αλβανίας. Στο άκουσμα αυτής της είδησης οργισμένος όχλος επιτέθηκε στις φυλακές, απελευθέρωσε τους κρατούμενους και λεηλάτησε την κατοικία του βασιλιά.
Στις 09:30 της 8ης Απριλίου ιταλικά στρατεύματα εισήλθαν στα Τίρανα και γρήγορα κατέλαβαν όλα τα κυβερνητικά κτίρια. Ιταλικές φάλαγγες βάδισαν προς τις κατευθύνσεις της Σκόδρας, του Φιέρ και του Ελμπασάν. Τα Σκόδρα παραδόθηκαν το βράδυ μετά από 12 ώρες μάχης.
Ο αριθμός των απωλειών σε αυτές τις μάχες αμφισβητείται. Οι ιταλικές στρατιωτικές δυνάμεις υποστήριξαν ότι στο Δυρράχιο σκοτώθηκαν 25 Ιταλοί και τραυματίστηκαν 97 όπως επίσης ότι σκοτώθηκαν 160 Αλβανοί και εκατοντάδες τραυματίστηκαν ενώ κάτοικοι του Δυρραχίου δήλωσαν ότι περίπου 400 Ιταλοί είχαν σκοτωθεί. Για να καλύψουν τις απώλειες τους οι Ιταλοί αμέσως πήραν όλα τα πτώματα και έπλυναν το λιμάνι και τους δρόμους της πόλης.
Στις 12 Απριλίου, το αλβανικό κοινοβούλιο ψήφισε να καθαιρεθεί ο Ζώγου και να ενωθεί η Αλβανία με την Ιταλία προσφέροντας το αλβανικό στέμμα στον βασιλιά της Ιταλίας Βίκτωρα Εμμανουήλ Γ΄. Το αλβανικό κοινοβούλιο εξέλεξε τον μεγαλύτερο γαιοκτήμονα της Αλβανίας, τον Σεφκέτ Μπέξ Βερλάσι, ως πρωθυπουργό. Ο Ιταλός βασιλιάς διόρισε τον Φρανσέσκο Τζακομόνι Ντι Σαν Σαβίνο, πρώην πρέσβη στην Αλβανία, για να τον εκπροσωπήσει στη χώρα ως «Αντιστράτηγος του Βασιλιά», ουσιαστικά αντιβασιλέας.
H Αλβανία αποχώρησε από την Κοινωνία των Εθνών και το αλβανικό υπουργείο Εξωτερικών συγχωνεύθηκε στο ιταλικό. Ο Αλβανικός στρατός τέθηκε υπό ιταλική διοίκηση και συγχωνεύθηκε επίσημα με τον Ιταλικό το 1940.
Γι΄ αυτό δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι στις 28 Οκτωβρίου η Ελλάδα δέχθηκε επίθεση τόσο από τον ιταλικό όσο και από τον αλβανικό στρατό συνολικής δυνάμεως δεκαπέντε ταγμάτων, συνεπικουρούμενο από παραστρατιωτικές ομάδες οι οποίες αργότερα στη διάρκεια της Κατοχής ανέλαβαν την τρομοκράτηση του ελληνικού πληθυσμού της Ηπείρου και την αλλοίωση των εθνολογικών δεδομένων της.
