Σήμερα κλείνουν ακριβώς 41 χρόνια από την 6η Φεβρουαρίου 1982, όταν καταργήθηκε η σχολική ποδιά.
Ήταν 5 Φεβρουαρίου το 1982, όταν στο βραδινό δελτίο ειδήσεων ανακοίνωσαν ότι από το πρωινό της επόμενης ημέρας 6 Φεβρουαρίου 1982, η σχολική ποδιά δεν ήταν πλέον υποχρεωτική για τις μαθήτριες. Ο υπουργός Παιδείας της τότε κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, Λευτέρης Βερυβάκης ανακοίνωνε με κάθε επισημότητα την απόφαση για την κατάργησή της.
Η ποδιά έπαιρνε το δρόμο προς το μπαούλο και κατόπιν το δρόμο προς το χρονοντούλαπο της ιστορίας.
Ο αέρας της «Αλλαγής» που είχε έρθει έναν χρόνο πριν με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, είχε φέρει και μία γενικότερη διάθεση για αλλαγή σε πολλούς τομείς. Και ένας από αυτούς ήταν και το εκπαιδευτικό σύστημα. Έτσι η απόφαση ελήφθη ως ένδειξη “εκδημοκρατισμού” και “πλουραλισμού”.
Η απόφαση βρήκε ανάμεικτα συναισθήματα και αντιδράσεις.
Από τη μια πλευρά, αυτοί που την υποδέχτηκαν θετικά, πίστευαν πως η ομοιομορφία στο ντύσιμο των μαθητών εμπόδιζε την ανάπτυξη της προσωπικότητάς τους και έκανε τα σχολεία να μοιάζουν με στρατόπεδα.
Από την άλλη πλευρά, αυτοί που δεν είδαν με καλό μάτι αυτή την αλλαγή, θεωρούσαν ότι με την κατάργηση της ποδιάς θα χανόταν η ταυτότητα των μαθητών, θα υπήρχε μία ασυδοσία στο ντύσιμό τους και επιπλέον θα υπήρχε σοβαρή οικονομική επιβάρυνση στους γονείς για την αγορά επιπλέον ρουχισμού – υπόδησης για το σχολείο. Ειδικά τα παιδιά των φτωχών οικογενειών θα αισθάνονταν μειονεκτικά βλέποντας τα παιδιά των εύπορων οικογενειών με ακριβό ντύσιμο και ως εκ τούτου θα αυξάνονταν οι διακρίσεις στο σχολείο.
Σε γενικές γραμμές πάντως το μέτρο καταργήθηκε χωρίς σοβαρά προβλήματα, καθώς η δεκαετία του ’80 είχε επικρατήσει ως εποχή της “αλλαγής” και της “προοδευτικότητας”.
Σήμερα, τέσσερις δεκαετίες μετά την απόφαση, η κάθε πλευρά μπορεί να βγάλει τα ασφαλή της συμπεράσματα αν ήταν σωστή όχι η απόφαση της κατάρτησης της ποδιάς.
Το αν κατάφερε το σκοπό της, είναι κάτι που σηκώνει μπόλικη κουβέντα. Γιατί σε κάθε ναι μεν, υπάρχει κι ένα αλλά…
