Γράφει ο Αναστάσιος Μητρόπουλος, Συνταγματάρχης ε.α.
Σίγουρα εκείνη η μέρα αποτελεί μια μελανή σελίδα στην ιστορία της χώρας, με το ανύπαρκτο ΚΥΣΕΑ, την ντροπιαστική προδοσία και την ανέντιμη επίρριψη των ευθυνών της πολιτικής ηγεσίας στη στρατιωτική ηγεσία, το θάνατο των τριών στελεχών του ΠΝ, το διασυρμό της χώρας και τις μετέπειτα μακροχρόνιες συνέπειες των γκρίζων ζωνών που πληρώνουμε μέχρι σήμερα.
Όμως πέρα από όλα αυτά τα αρνητικά, εγώ θέλω να επικεντρωθώ σε ένα θετικό από την εμπειρία μου που έζησα:
Σαν σήμερα λοιπόν, εκείνο το βράδυ του 1996, διοικητής Λόχου σε μια Μηχανοκίνητη Μονάδα, με τις πυρετώδεις προετοιμασίες και την αναμονή μέχρι τα ξημερώματα να δοθεί η διαταγή για την εκτέλεση της αποστολής, εκείνο που είναι χαραγμένο ακόμα βαθιά μέσα μου, είναι ότι, όλη τη νύχτα, μέχρι να ξημερώσει, καθώς «σάρωνα» συνεχώς με τα μάτια μου τα άγρυπνα βλέμματα όλων των στρατιωτών για να παρατηρήσω τυχόν σημάδια ανασφάλειας, φόβου ή κόπωσης, όχι μόνο δεν είδα κάτι τέτοιο σε κανένα πρόσωπο, αλλά αντιθέτως, αυτό που κυριαρχούσε σε όλους ήταν αισιοδοξία, θάρρος, τόλμη, ενθουσιασμός και αποφασιστικότητα.
Συνειδητοποιείς ξαφνικά ότι το περίεργο ρίγος της αναμονής, ο φόβος και η αβεβαιότητα που λογικά υποτίθεται ότι θα προκαλούσε η απρόσμενη και απίστευτη εγγύτητά ενός πιθανού πολεμικού επεισοδίου ή ακόμα και ενός γενικευμένου πολέμου, εκμηδενίζονται ως δια μαγείας και οι αισθήσεις κατακλύζονται από μια άλλη πιο σημαντική πανάρχαια έξαρση: τη θέληση για την υπεράσπιση της πατρίδας και την επιβίωση του έθνους.
Για να νιώσεις ότι είσαι έτοιμος να πολεμήσεις, χρειάζεσαι έγκριση βαθιά από μέσα σου, από εκείνο το πρωτόγονο τμήμα του εγκεφάλου σου όπου οι θεμελιώδεις αναστολές εξαφανίζονται. Είναι σα να διαθέτεις ένα διακόπτη που να απομονώνει τις αρνητικές σκέψεις όπως ο φόβος και η ανασφάλεια.
Και όμως. Ήταν λες και μια αρχέγονη αποφασιστικότητα παράκαμψε όλη την έμφυτη αντίστασή μας και παραμέρισε όλα όσα ήταν αναπόσπαστα στοιχεία αυτού που είμαστε ως άνθρωποι και πήρε τα ηνία. Παρακολουθούσα σα να βίωνα μια εξωπραγματική εμπειρία, καθώς έβλεπα όλα τα βλέμματα να ακτινοβολούν με έναν πρωτόγνωρο τρόπο, θάρρος, τόλμη και αποφασιστικότητα.
Σε αυτές τις στιγμές, νιώθεις ότι ένα κολοσσιαίο, πανάρχαιο, χτύπημα βγαίνει κατευθείαν από τα βάθη της ιστορίας, ξεπηδάει από τα κόκαλά του καθενός, από τα κάθε κύτταρο, πυροδοτώντας τα νεύρα μας.
Πρόκειται για μια διέγερση ακούσια αλλά αναπόφευκτη. Η αδρεναλίνη ανακατεμένη με μια απόκοσμη φωνή από τους προγόνους μας, διώχνει μακριά όλη τη νευρικότητα και αφήνει όλη τη δύναμη, όλη την ήρεμη αυτοπεποίθηση και όλη την απόλυτη βεβαιότητα μιας νίκης.
Από όλες λοιπόν αυτές τις τραγικές στιγμές εκείνων των ημερών και αυτών που ακολούθησαν, εγώ θα προσπαθώ πάντα να κρατάω σε μια γωνιά του μυαλού μου εκείνα τα ρωμαλέα και γεμάτα πυγμή βλέμματα όλων. Είναι τα ίδια με των προγόνων μας, που με τους αιματοκυλισμένους αγώνες τους συνέβαλαν στην επιβίωση του έθνους, και είμαι σίγουρος ότι θα είναι τα ίδια αν και όποτε χρειαστεί να “πατηθεί το κουμπί”.
