Γράφει ο Κωνσταντίνος Τσιάκαλος, Συνταγματάρχης (ε.α.), MSc Στατιστικής κι Επιχειρησιακής Έρευνας Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, υποψήφιος διδάκτωρ Εφαρμοσμένης Προσομοίωσης του Πανεπιστημίου της Γένοβα, πρόεδρος της MSETT Hellas.
Απόκτησα προ μηνός ένα έργο που το γύρευα από καιρό, την ιστορία των Διαδόχων του Μεγάλου Αλεξάνδρου του J.G. Droysen, σε μετάφραση και σχολιασμό των Ρένου, Ήρκου και Στάντη Αποστολίδη. ‘
Έπεσα πάνω του για να το μελετήσω με πάθος, καθότι το προηγούμενο έργο του Droysen, με τους ίδιους συντελεστές με συνεπήρε αφάνταστα.
Δεν έπεσα έξω, είναι μια εκπληκτική εργασία που αποδίδει με τρόπο μοναδικό τον αγώνα για εξουσία και δύναμη όλων εκείνων που ηγήθηκαν της στρατιάς του Αλεξάνδρου, που βίωσαν τα θαύματα και κυρίως επιβίωσαν σε ένα άκρως απαιτητικό περιβάλλον.
Οι λαοί της Ασίας, της Αφρικής και της Ευρώπης που κυβερνήθηκαν από τους Διαδόχους συνεθλίβησαν κάτω από μια συνεχή πολεμική δραστηριότητα.
Μόνο ο Πτολεμαίος ο Λάγου, βασιλιάς στο τέλος της Αιγύπτου, κατόρθωσε να επιβιώσει μέχρι το φυσικό του θάνατο. Για ποιο λόγο;
Επειδή υπήρξε ρεαλιστής και μπόρεσε να φιλοσοφήσει το συμφέρον του. Οι λαοί και τα έθνη της επικράτειάς του ανέπνευσαν τον αέρα της ειρήνης και της ασφάλειας (τηρουμένων των αναλογιών της εποχής) από κάθε άλλο ηγεμόνα της εποχής και η συνεισφορά του στην ελληνιστική πολιτιστική επανάσταση είναι πλέον μνημειώδης, όσο κι αν πολλοί το αμφισβητούν για τους δικούς τους λόγους.
Η σημερινή εποχή στην οποία οι δυτικές κοινωνίες έχουν αποφασίσει πως από τις διαρκείς πολεμικές αντιπαραθέσεις δεν έχουν τίποτα πλέον να κερδίσουν αλλά πολλά να χάσουν, διαμορφώνουν την επόμενη μέρα της ανθρωπότητας με κριτήρια που έως τώρα δεν έχουμε ξαναδεί.
Ο φόβος μιας σύρραξης, η ρεαλιστική προσέγγιση της δύναμης που έχει ήδη ανατείλει, λέγε με Κίνα, ο κοιμώμενος γίγαντας που ακούσει στο όνομα Ινδία και ο διψασμένος για εξουσία και δύναμη Πούτιν (όχι Ρωσία) και οι συν αυτώ συμπίκτουν ένα περιβάλλον δυναμικής αναθεώρησης του ρόλου και της δυναμικής των ΗΠΑ αλλά και της ουράς τους, του Ηνωμένου Βασίλείου.
Η απροκάλυπτη πλέον αδυναμία της ενωμένης Ευρώπης να σταθεί ως ισότιμος παίκτης σ’ ένα παιχνίδι σαν κι αυτό δεν αποτελεί έκπληξη για κανέναν. Η Τουρκία και οι χώρες της Μέσης Ανατολής παρά τις όποιες κορώνες ανεξάρτητης πολιτικής ενίοτε εκφράζουν, τελικά χορεύουν στο ρυθμό που τους χτυπάνε οι ΗΠΑ.
Σ’ αυτό το περιβάλλον ο επιβιώσας θα είναι ο πιο ρεαλιστής, ο αντίστοιχος Πτολεμαίος ο Λάγου, όχι πλέον ως πρόσωπο αλλά ως δομική δύναμη εξουσίας, όποια μορφή κι αν αυτή λάβει.
Κι εδώ δεν πρέπει να ξεχνάμε τη δυναμική της τεχνολογίας που υποκαθιστά όλο και περισσότερο τις ανόητες ανθρώπινες πολυπλοκότητες κι επιφέρει δομές απλών, εύκολων και αποτελεσματικών λύσεων.
Άραγε ο πόλεμος στην Ουκρανία να είναι ο απαραίτητος αναβαθμός για την ανθρωπότητα για την προς την επόμενη μέρα ή ο παράγοντας που θα πυροδοτήσει τη δημιουργία του απαραίτητου χάους εκ του οποίου θα φτιαχτούν οι νέες μορφές; Ο χρόνος θα δείξει.
Και κάτι ακόμα: Οι χρήσιμοι ηλίθιοι τύπου Ζελένσκι είναι γνωστοί και για το ρόλο τους αλλά και για την εξέλιξη τους εδώ και χιλιάδες χρόνια. Ως κωμικό μπορώ να πω πως προτιμώ τον εκφραστικό Mr Bean.
Περισσότερα άρθρα από τον Κωνσταντίνο Τσιάκαλο:
ΑΠΟΨΕΙΣ –ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΤΣΙΑΚΑΛΟΣ
