Του Κωνσταντίνου Θ. Λαμπρόπουλου, Ανώτερου Στρατηγικού Αναλυτή, Εταίρου του Κέντρου Μελετών Ασφάλειας της Γενεύης.
Το άρθρο του Εφραίμ Ινμπαρ “Ποια είναι η ατζέντα για την Ανατολική Μεσόγειο;” είναι σημαντικό για τους εξής λόγους:
- Αναφέρει ότι ο Πόλεμος παραμένει πολιτική επιλογή στον 21ο αιώνα και δεν αποτελεί αναχρονισμό όπως αναφέρεται διαρκώς από ελληνικά χείλη.
- Προτείνει το μοντέλο κουλτούρας συνεργασιών πάνω στο οποίο πρέπει να επενδύσει η Ελλάδα και κυρίως αναφέρει ότι πρέπει να πάρει παράδειγμα από το Ισραήλ.
- Τουτέστιν το Ισραήλ να αποτελέσει το πρότυπο ως προς το μοντέλο εθνικής ασφάλειας που θα ακολουθήσει τόσο η Ελλάδα όσο και η Κύπρος.
Το ερώτημα δεν είναι αν μπορούμε.. Θέλουμε? Θα υπάρξει ουσιαστική συζήτηση στον δημόσιο διάλογο επ’ αυτού? Τι σημαίνει να έχεις παραπλήσια κουλτούρα ασφαλείας με το Ισραήλ το καταλαβαίνουμε?
Σημαίνει πρωτίστως να αναφέρεσαι με ρεαλιστικά προτάγματα στην ισχύ και στο εθνικό συμφέρον. Το αν θα ακολουθήσουμε απόλυτα τη κουλτούρα του Ισραήλ δεν είναι το ζητούμενο. Κάθε Έθνος είναι ξεχωριστό και έχει τις δικές του προσλαμβάνουσες.
Αλλά τι μπορούμε να διδαχθούμε από το Ισραήλ δεν το θέτουμε καθόλου επί τάπητος. Έχουμε εκπληκτικές ευκαιρίες μπροστά μας να καταστούμε επί της ουσίας ένας πόλος σταθερότητας στη Μεσόγειο με πραγματικές συμμαχίες που να παίζει συγκεκριμένο συνεκτικό ρόλο βάσει του τεράστιου πολιτισμικού μας αποτυπώματος.
Αλλά το τονίζω διαρκώς χρειάζεται Αλλαγή Κουλτούρας.
Οι light αφ’ υψηλού καθωσπρεπισμοί του στυλ “ο φίλος μου ο Μεβλούτ”, “κατανοούμε τι έχει υποφέρει η Τουρκία από τη τρομοκρατία” (θα σηκωθούν και οι πέτρες σε λίγο από τέτοιες αμετροέπειες) και οι κατευναστικές λογικές του στυλ “μας συμφέρει η Τουρκία να είναι αγκυροβολημένη στη Δύση”, είναι όχι μόνο ξεπερασμένες αλλά και επικίνδυνες γιατί κανείς σύμμαχος δεν μας παίρνει στα σοβαρά ώστε να επενδύσει πάνω μας επί της ουσίας.
Το φοβικό σύνδρομο που υπάρχει στις ελληνικές ελίτ λειτουργεί παραλυτικά. Όπως παραλυτική είναι και η αντιμετώπιση των διεθνών ζητημάτων από έναν μηχανισμό εθνικής ασφάλειας (με τεράστια ευθύνη του Υπουργείου Εξωτερικών διαχρονικά) που στην καλύτερη των περιπτώσεων εμμένει σε λογικές αδράνειας, διαχείρισης στον χαμηλότερο παρονομαστή, υποτιθέμενης μη όξυνσης και επιφάνειας.
Ας μη γελιόμαστε όμως. Η νοοτροπία αυτή χτίστηκε από τις κακοφορμισμένες ιδέες του συμβιβασμού ως διπλωματικό πρόταγμα. Αυτά τα προτάγματα που έχουν τη ρίζα τους στις γερμανικές ενοχές μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και στο περίφημο Angst κυριάρχησαν από τα μέσα της δεκαετίας του ’90 στην Ελλάδα. Στο μοντέλο της δεκαετίας του ’80 για να τα λέμε όλα υπήρξε διάχυτη η λογική του δεν διεκδικούμε τίποτα ενώ στη δεκαετία του ’70 κυριάρχησε η λογική της μετάθεσης των βαρών σε τρίτους για την εθνική ασφάλεια.
Σαφώς και πολλά εκ των αναφερθέντων υπαγορεύθηκαν από τις συνθήκες της εποχής και θέλω να διευκρινίσω ότι αυτή η ελάχιστη επισήμανση – διαπίστωση – αποτίμηση γίνεται καλή τη πίστει και ουδόλως αμφισβητεί τα πολλαπλά κέρδη ιδίως από την ένταξη Ελλάδας και Κύπρου στην ΕΟΚ και την ΕΕ αντίστοιχα. Αναφέρομαι σ’ αυτό που έχω επισημάνει στην αρθρογραφία μου ως “σύνδρομο Περιστεριού“.
Αντίθετα το Ισραήλ σφυρηλάτησε κουλτούρα ισχύος και νοοτροπία νικητή γιατί πολέμησε από την ίδρυσή του για να επιβιώσει. Η πιο χαρακτηριστική φράση που αποτυπώνει τη φιλοσοφία των Ισραηλινών είναι η εξής από την Γκόλντα Μέιρ:
“Αν οι Άραβες αφήσουν τα όπλα δεν θα υπάρξει αιματοχυσία. Αν οι Ισραηλινοί αφήσουν τα όπλα δεν θα υπάρξει Ισραήλ μετά”.
Η αλήθεια και η πραγματικότητα είναι στυγνή και πονάει πολλές φορές. Ο ρεαλισμός δεν είναι ο συμβιβασμός αλλά η αντίληψη της πραγματικότητας.
Περισσότερα άρθρα από τον Κωνσταντίνο Λαμπρόπουλο:
ΑΠΟΨΕΙΣ – ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΣ
