H νέα στρατηγική σχέση Ρωσίας – Κίνας και τα παίγνια ν-προσώπων

ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΡΩΣΙΑΣ ΚΙΝΑΣ

Της Δρ Άννας Κωνσταντινίδου , Ιστορικού- Διεθνολόγου *

Η νέα στρατηγική σχέση Ρωσίας και Κίνας και τα παίγνια ν-προσώπων, μετά την υπογραφή 30ετους συμφωνίας παροχής φυσικού αερίου στο κινεζικό κράτος μέσω ενός νέου αγωγού.

Η συγκεκριμένη συμφωνία θα πούνε πολλοί ότι ουσιαστικά έριξε τη Ρωσία στην αγκαλιά της Κίνας, διαμορφώνοντας μία νέα συμπαγή σχέση ανάμεσα στους δύο δρώντες, αφού ο Μπάιντεν – με σημείο αναφοράς το ουκρανικό – δεν μπόρεσε και παρά τη “συνεργατική” στάση του Πούτιν ήδη από την πρώτη μεταξύ τους συνάντηση τον Ιούνιο, να αποτρέψει το σφιχταγκαλισμό των δύο ανατολικών δυνάμεων.

Είναι όμως έτσι ή μήπως ο Πούτιν αυτήν την στιγμή απλά διερευνεί προθέσεις και κατά πόσο ο Μπάιντεν είναι αποφασισμένος να φέρει μεταξύ τους τα πράγματα στα άκρα;. Άραγε ο Πούτιν τόσο πολύ θέλει, ιδιαίτερα στο υπογάστριό του, μία οικονομική δύναμη, όπως είναι η Κίνα;

Με βάση τη Στρατηγική του παιγνίου ν-προσώπων θα μπορέσουμε να αντιληφθούμε τι θέλει αυτήν την στιγμή να πράξει η Ρωσία. Ας μην ξεχνάμε ότι η Ρωσία ήδη διοχετεύει μέσω του Siberia Pipeline φυσικό αέριο στο κινεζικό κράτος, οπότε η πρόθεση για κατασκευή ενός νέου αγωγού, αυτό που δείχνει είναι ότι θέλει να ξαναβάλει υπό την ομπρέλα της τις πρώην ομοσπονδιακές περιοχές της, στέλνοντας πολλαπλά, ως εκ τούτου, μηνύματα σε ΗΠΑ και Ευρώπη.

Να πούμε αρχικά ότι η εφαρμογή στην πράξη των παιγνίων ν-προσώπων είναι πολύ ενδιαφέρουσα από ερευνητική άποψη, καθώς αναδεικνύει πολυμερείς στρατηγικές και πώς αυτές προσεγγιζονται σε συλλογικό, αλλά και σε αυτοτελές κρατικό επίπεδο, από τους κύριους δρώντες. Το χαρακτηριστικό στοιχείο των παιγνίων με “πολυπρόσωπη” δομή είναι η δυνατότητα που υφίσταται για τη δημιουργία συνασπισμών και συμμαχιών.

Ωστόσο αυτό που οφείλουμε να πούμε και που αναδεικνύει ουσιαστικά πόσο δυνατές, αρραγείς και στην πραγματικότητα πόσο διαχρονικές είναι οι συμμαχίες είναι ότι παρόλο που τα μέλη που θα συμμετέχουν σε αυτήν την σύμπραξη, συμμαχία ή όπως ο καθένας θέλει να ονομάσει αυτή τη σχέση, ακόμα και εταιρική (καθώς μπορεί να είναι δύο αυτήν την στιγμή οι κύριοι παίχτες που φαίνονται, αυτό όμως δε σημαίνει ότι για ένα τέτοιο έργο δεν θα μπουν και οι ενδιάμεσοι, ή πιο σωστά θα μπούνε ενδιάμεσοι), το γεγονός είναι ότι μπορεί κάποια από τα μέλη να συνέρχονται κάτω από ενιαίο πλαίσιο στοχεύσεων, ωστόσο αυτό δεν σημαίνει ότι όλα τα μέλη ή η επιθυμία μεταξύ τους συνεργασία εξασφαλίζει και την υποχρέωση ευθυγράμμισης της στρατηγικής και ως εκ τούτου των μεταξύ τους στοχεύσεων.

Επίσης, αυτό που πρέπει να επισημανθεί είναι, ότι αν επιλεγούν συγκεκριμένοι παίχτες (ως ενδιάμεσοι) και αφεθούν κάποιοι άλλοι με τα ίδια χαρακτηριστικά των “διαυλων” που θα επιλεγούν, το μόνο αυτονόητο είναι, ότι όσοι δεν επιλεγούν θα προσπαθήσουν να συμμαχήσουν για ένα ανάλογο έργο ή έστω για κάποιο άλλο έργο με τον αντίπαλο συνασπισμό των δύο κύριων παιχτών του έργου, προκειμένου να εμποδίσουν την ευόδωση τόσο του έργου όσο και της μεταξύ τους συμμαχίας.

Ως εκ τούτου και στη βάση των παραπάνω, ένας τέτοιος αγωγός, καθώς ήδη υφίσταται ο Siberia Pipeline, είναι πολύ πιθανό, και κάθε άλλο παρά να χρησιμοποιηθεί ο πιο σύντομος γεωγραφικά δρόμος για ευνόητους λόγους, να περνά από Καζακστάν, Κιργιστάν και να καταλήγει στην Κίνα. Φυσικά, τόσο η Κιργιζία όσο και το Καζακστάν διατηρούν σχέσεις με το ρωσικό κράτος και στο Κιργιστάν, υφίστανται και στρατιωτικές βάσεις των Ρώσων (κυρίως της ΠΑ), ωστόσο και σε σχέση με τις περιοχές που γειτνιάζουν οι χώρες αυτές δημιουργούν ένα έκρυθμο σύμπλοκο, γιατί είναι δύο χώρες  αφενός δεν παύει να έχουν έντονο τόσο το μουσουλμανικό στοιχείο όσο και ιδίως στην Κιργιζία να υφίσταται και το τουρκικό, εθνολογικό στοιχείο.

Οι συγκεκριμένες περιοχές δεν παύουν να αποτελούν θύλακες ισλαμισμού, μία συνθήκη που δεν πρέπει να μας διαφεύγει και κυρίως πώς ο δυτικός παράγοντας, ακόμα και μέσω της Τουρκίας (και κυρίως μέσω αυτής) μπορεί να χρησιμοποιήσει. Είναι πολύ πιθανό η λέξη συναίνεση που συνήθως υφίσταται ως βασική παράμετρος μεταξύ των κυριότερων παιχτών να αποτελεί στόχο, όμως δεν είναι πάντοτε εφικτό λόγω της πολυμέρειας που υφίσταται.

Αυτό που θα έχει ενδιαφέρον, είναι να δούμε πώς θα αντιδράσει ο δυτικός και κυρίως ο αμερικανικός παράγοντας στη σχεδίαση, ενός νέου σινορωσικού δικτύου φυσικού αερίου, ποιες θα είναι οι ενδιάμεσες χώρες και κυρίως πώς οι Ρώσοι θα χρησιμοποιήσουν όλον αυτόν τον σχεδιασμό προς μεγαλύτερη πίεση τόσο σε ΗΠΑ όσο και σε Γερμανία.

 


Περισσότερα άρθρα από την Άννα Κωνσταντινίδου:

ΑΠΟΨΕΙΣ – ΑΝΝΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΟΥ


 

 *Η Δρ Άννα Κωνσταντινίδου είναι Ιστορικός – Διεθνολόγος, Διδάκτωρ Δημοσίου Δικαίου & Πολιτικής Επιστήμης της Νομικής Σχολής ΑΠΘ, Επιστημονική Συνεργάτιδα ΑΠΘ (Νομικής Σχολής και Θεολογικής Σχολής ΑΠΘ), Εξωτερική Συνεργάτιδα της Ανώτατης Διακλαδικής Σχολής Πολέμου (ΑΔΙΣΠΟ) και της Σχολής Εθνικής Άμυνας (ΣΕΘΑ)

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ