Υπόθεση Οτσαλάν: ήταν όχημα επιβολής της πολιτικής των ΗΠΑ; ΑΠΟΨΗ

Τι δείχνουν τα γεγονότα στην υπόθεση Οτσαλάν; Μπήκε τότε η Ελλαδα στην σφαίρα επιρροής των ΗΠΑ;

Γράφει ειδικός συνεργάτης

 

Η Ανοδος του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία το 1981 σηματοδοτεί μια μεγάλη στροφή στις ελληνοτουρκικές σχέσεις.

1) Ανάδειξη των γενοκτονιών των χριστιανικών λαών της Ανατολίας απο την Οθωμανική Αυτοκρατορία,το κίνημα των Νεότουρκων και την Τουρκία. Σημειωτέον πως οι ελληνικές κεντρο-δεξιές αστικές ελίτ απο τα μέσα της δεκαετίας του ’20 και ένθεν είχαν επιλέξει τις λευκές σελίδες ιστορικής μνήμης στον βωμό της δόγματος της ελληνοτουρκικής φιλίας. Για την Τουρκία η διεθνής αναγνώριση των Γενοκτονιών αυτών συνιστά τεράστιο κίνδυνο καθώς αυτή επισύρει και γεωπολιτικές ανακατατάξεις.

2) Η αντίληψη της γεωπολιτικής περικύκλωσης της Τουρκίας και της εξωτερικής εξισορρόπησης της Τουρκικής ισχύος είναι πλέον κυρίαρχό δόγμα στην Ελληνική εξωτερική πολιτική. Στην κατεύθυνση αυτή υπογράφονται μια σειρά από συμφωνίες με χώρες γειτονικές με την Τουρκία,οι οποίες και δεν διατηρούσαν μαζί της τις καλύτερες σχέσεις (Βουλγαρία-Συρία-Αρμενία) Παράλληλα η τότε Ελληνική Κυβέρνηση προχωρά στην ανάπτυξη σχέσεων συνεργασίας σε επίσημο επίπεδο με τον βασικό εκπρόσωπο του Κουρδικού κινήματος το Κουρδικό Εργατικό Κόμμα (PKK).

Η πολιτική αυτή στροφή αποτέλεσε πρωτοβουλία του Ανδρέα Παπανδρέου, έγινε αποδεκτή από τον κυβερνητικό-κομματικό μηχανισμό και αγκαλιάστηκε από την Ελληνική κοινωνία. Θα πρέπει να θεωρήσουμε ως δεδομένο πως ο Α.Παπανδρέου διέθετε και την ισχυρή στήριξη του τότε Προέδρου της Δημοκρατίας Kωνσταντίνου Καραμανλή (μέχρι και το 1985), στην πολιτική του επί των εθνικών ζητημάτων.

Η πολιτική αυτή απέναντι στο Κουρδικό κίνημα και το PKK συνεχίστηκε και κατά την τριετία 1990-1993 περίοδο διακυβέρνησης της χώρας απο την Νέα Δημοκρατία με Πρωθυπουργό τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη κύρια λόγω της παρουσίας του Αντώνη Σαμαρά στο Κυβερνητικό σχήμα και της υποστηρικτής του πολιτικής πλατφόρμας, του Δικτύου 21

3) Η Κόκκινη γραμμή την οποία ο Α.Παπανδρέου είχε χαράξει, ήταν κόκκινη γραμμή.
Πέραν αυτής δεν γινόταν καμιά υποχώρηση, καμιά διαπραγμάτευση κανένας συμβιβασμός. Η κόκκινη γραμμή για την κυβέρνηση Παπανδρέου ήταν το δόγμα «δε διεκδικούμε ούτε σπιθαμή ξένου εδάφους, αλλά δεν παραχωρούμε ούτε σπιθαμή ελληνικού εδάφους, εναέριου ή θαλάσσιου χώρου».

Η Τουρκία και το ΝΑΤΟ πολύ γρήγορα αντιλήφθηκαν πως η Ελλάδα δεν θα αποδεχόταν κανενός είδους τετελεσμένο γεγονός σε κανένα επίπεδο (Ο Ισχυρός Ανδρ(έ)ας του Αιγαίου -News247)

Το 1988 όμως υπάρχει ένα γεγονός που δείχνει την υπαναχώρηση του ΠΑΣΟΚ και την προσαρμογή του στις πρόνοιες της Ουάσινγκτον για τα ελληνοτουρκικά. Τον Ιανουάριο του 1988 οι τότε πρωθυπουργοί της Ελλάδας και της Τουρκίας, Ανδρέας Παπανδρέου και Τουργκούτ Οζάλ, συμφωνούν για την εξομάλυνση των ελληνοτουρκικών σχέσεων σε μια ιστορική συνάντηση στο Νταβός της Ελβετίας μετά την κρίση του 1987.

Η Ελλάδα επίσημα εγκαταλείπει επί της ουσίας την πολιτική της αναγνώρισης της οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας ως μόνης «νομικής» διαφοράς και της παραπομπής στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, συμφωνώντας να επανεξετασθούν όλα τα θέματα από δύο επιτροπές από τις οποίες η μία «πολιτική».

Ήταν η συμφωνία που ο Ανδρέας Παπανδρέου την είχε χαρακτηρίσει «μη πόλεμο», δηλώνοντας, ωστόσο, ότι οι δυο τους συμφώνησαν να μπει στο «ράφι» το Κυπριακό.

Μια συμφωνία η οποία αποτελούσε για τον Τουργκούτ Οζάλ ισχυρό όπλο στην μάχη του με το κεμαλικό κατεστημένο Στις 6 Ιουνίου 1988 ο Ανδρέας αναγκάστηκε να πει το γνωστό πλέον «mea culpa», αναγνωρίζοντας ότι είχε κάνει λάθος, σε συζήτηση στη Βουλή, έπειτα από πρόταση δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης που είχε υποβάλει η Ν.Δ.
Στις πρόωρες εκλογές της 10ης Οκτωβρίου του 1993, ο Ανδρέας Παπανδρέου, απαλλαγμένος πλέον από τις κατηγορίες, επιστρέφει θριαμβευτικά στην εξουσία με άνετη πλειοψηφία.

Στις πρώτες του κινήσεις είναι η αναγνώριση της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού απο την Ελληνική Βουλή κατόπιν εισηγήσεως του. Αποφασίζεται και ανακοινώνεται επίσης το Ενιαίο Αμυντικό Δόγμα Ελλάδας-Κύπρου σε συνεργασία με την κυβέρνηση του Γλαύκου Κληρίδη.

Συνοπτικά:

  1. η Ελλάδα σε περίπτωση νέας τουρκικής επίθεσης εναντίον της ελεύθερης Κύπρου θα εμπλεκόταν αυτόματα σε πόλεμο με την Τουρκία
  2. αναβάθμιση της Εθνικής Φρουράς, μέσω της αγοράς αξιόλογων οπλικών συστημάτων.
  3. κατασκευή εκ μέρους του κυπριακού κράτους της αεροπορικής βάσης στην Πάφο και της ναυτικής βάσης στο Μαρί.

Με βάση τα Αεροδρόμια και τα Λιμάνια της Ελεύθερης Κύπρου η Ελλάδα εδραιώνει την θέση της στην Νοτιοανατολική Μεσόγειο θωρακίζοντας και το Αιγαίο απο τυχόν τουρκικές επεκτατικές σκέψεις την ώρα που το φρόνημα και του Κυπριακού Ελληνισμού εκτοξευόταν στα ύψη

ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΘΕΟΦΙΛΟΥ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗ
Την Κυριακή 20 Μαρτίου 1994 δολοφονείται απο ελληνικά στοιχεία του υποκόσμου- μισθοφόρους της ΜΙΤ ο Θεόφιλος Γεωργιάδης, Ελληνοκύπριος πολιτικός επιστήμονας και εθνικός αγωνιστής.

Τις μέρες εκείνες επισκεπτόταν την Κύπρο ο Ελληνας Υπουργός Εθνικής Αμυνας Γεράσιμος Αρσένης για την προώθηση του Ενιαίου Αμυντικού Δόγματος Ελλάδας-Κύπρου.

Μεταξύ των άλλων δράσεων του είχε ιδρύσει ατο το 1988 μαζί με φίλους και ομοϊδεάτες του ίδρυσαν την Κυπριακή Επιτροπή Αλληλεγγύης στο Κουρδιστάν.

Ήταν ενεργός συμπαραστάτης στους αγώνες των Απελευθερωτικού Μετώπου του Κουρδιστάν, [ERNK], Εργατικού Κόμματος του Κουρδιστάν, [PKK], και του Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού του Κουρδιστάν, [ARGK] και μέλος της συντακτικής ομάδας του περιοδικού «Φωνή του Κουρδιστάν», που είναι το επίσημο δημοσιογραφικό όργανο του PKK στην Ελλάδα.

Η δολοφονία του αποτελούσε μέρος της στρατηγικής ψυχολογικού πολέμου που εξαπέλυσε τότε η Τουρκία σε δύο μέτωπα: πρώτον στο Κυπριακό και δεύτερο στο Κουρδικό. Η Τουρκία, με τη δολοφονία του Θεόφιλου Γεωργιάδη, επεδίωξε μέσω της άσκησης ψυχολογικής πίεσης να στείλει δύο σαφή μηνύματα προς την Ελληνική πλευρά.

Πρώτον, ότι θα αντιδράσει δυναμικά στο ζήτημα της ενίσχυσης της άμυνας της Κύπρου μέσω του Δόγματος του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου και, δεύτερον, ότι θα κτυπήσει όποιον παρείχε σημαντική βοήθεια προς το Κουρδικό απελευθερωτικό κίνημα.

Η Τουρκία απαιτούσε συνεχώς την απεμπλοκή της Ελλάδας από το κουρδικό ζήτημα και το έθετε μάλιστα ως προϋπόθεση για να συνεχιστεί ο δρόμος της ελληνοτουρκικής προσέγγισης. Για την Τουρκία η σύζευξη Κυπριακού ζητήματος-Κουρδικού ζητήματος-Ελληνικών στρατηγικών επιδιώξεων παραμένει εφιαλτική.

Μακροπρόθεσμα, η δολοφονία του Θεόφιλου Γεωργιάδη, απετέλεσε την πρώτη τακτική νίκη της Τουρκίας στον ψυχολογικό πόλεμο που εξαπέλυσε τότε, σε μία αλυσίδα γεγονότων (1996 Ίμια, 1998 ακύρωση της έλευσης των πυραύλων S-300, 1999 σύλληψη Οτσαλάν, 2006 κατάρριψη Κώστα Ηλιάκη).

Το πολιτικό κεφάλαιο Θεόφιλος Γεωργιάδης δεν προστατεύτηκε ως έπρεπε τόσο από την Ελλάδα όσο και από την Κύπρο. Σύμπασας ο Ελληνισμός (Ελλαδικός-Κυπριακός), κατάπιε αμάσητη την στυγερή-άνανδρη αυτή δολοφονία

Τον Απρίλιο του 1994, ο Ανδρέας Παπανδρέου συνοδευόμενος από την σύζυγο του Δήμητρα Λιάνη γίνεται δεκτός από τον Μπιλ Κλίντον στον Λευκό Οίκο. Ο Α.Παπανδρέου , είχε ανοίξει συστηματικά και με αθόρυβο τρόπο κανάλια επικοινωνίας με την κυβέρνηση Κλίντον, την οποία θεωρούσε και θεωρούσε ότι βρισκόταν πιο κοντά στην δική του πολιτική κουλτούρα

Από βασική απειλή για τα αμερικανικά συμφέροντα στον Ευρωπαϊκό χώρο, από τον κύριο πολιτικό εκφραστή του αντιαμερικανισμού στην Ελλάδα, ο Α.Παπανδρέου μετατρέπεται σε άξιο συνεχιστή των λογικών υποταγής-υποτέλειας στις ΗΠΑ.

Η λογική της ενσωμάτωσης στις αμερικανικές πρόνοιες συμπαρασύρει και το Κουρδικό ζήτημα. Επιχειρεί ο Α.Παπανδρέου και ένας στενός του πολιτικός κύκλος να απεμπλακεί από το κουρδικό ζήτημα.

Το πλέγμα-βάθος όμως των ελληνο-κουρδικών σχέσεων, ο αντιαμερικανισμός, και ο αντιτουρκισμός (παράγωγο κύρια του τουρκικού εθνικισμού-αλυτρωτισμού) που έχει παραχθεί από τις εξελίξεις, έχει διαποτίσει το ελληνικό γίγνεσθαι , και δεν επιτρέπει την πραγμάτωση της στροφής αυτής χωρίς κόστος.

Κατά συνέπεια σε επίπεδο κυβέρνησης και σε επίπεδο κοινοβουλευτικής ομάδας συνεχίζεται η στήριξη προς το Κουρδικό Κίνημα απο πολλούς οι όποιοι θεωρούν ότι η βίαιη απεμπλοκή της Ελλάδας από το κουρδικό ζήτημα δεν εξυπηρετεί τα εθνικά μας συμφέροντα.

Με παρόμοιο τρόπο το 1997, ένα χρόνο πριν την απέλαση του Οτσαλάν από την Συρία, μέσα στα πλαίσια της πολιτικής στήριξης του κουρδικού αγώνα από τον ελληνικό πολιτικό κόσμο, 197 βουλευτές του ελληνικού κοινοβουλίου υπέγραψαν μία πρόσκληση με την οποία καλούσαν τον Οτσαλάν να επισκεφθεί την Ελλάδα.

Στις 15 Ιανουαρίου 1996 στο Ωνάσειο Νοσοκομείο ο Ανδρέας Παπανδρέου υπογράψει το κείμενο παραίτησής του από το αξίωμα του πρωθυπουργού της Ελλάδας.

Στις 19 Ιανουαρίου του 1996 τον διαδέχεται στην πρωθυπουργία ο Κώστας Σημίτης μετά από ψηφοφορία της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΠΑ.ΣΟ.Κ.

Σε ότι αφορά αυτή την πληθωρική ρητορική παροχολογία μέσω προσκλήσεων (υπήρξε και 2η με 109 Βουλευτές) ως και το ψήφισμα της Ρωσικής Δούμας (198 βουλευτές ψήφισαν υπέρ της παραχώρησης πολιτικού ασύλου στον Οτσαλάν και ένας μόνο ψήφισε λευκό) θα πρέπει να τονιστεί πώς δεν διέθεταν καμιά πρακτική αξία καθώς ούτε ο τότε ‘Ελληνας Πρωθυπουργός ούτε και ο Ρώσος Πρόεδρος Μπορίς Γιέλτσιν τς είχαν επικυρώσει .

ΟΙ Η.Π.Α. και ο Οτζαλάν
Η εμπλοκή της αμερικανικής διπλωματίας στο κουρδικό ζήτημα χρονολογείται απο τις αρχές της δεκαετίες του 90.

Η πολυεπίπεδη παρέμβαση των Αμερικανών ήταν αυτή που επίτρεψε στο Βόρειο Ιράκ να διαμορφωθεί η ημιαυτονόμη περιοχή του Νοτίου Κουρδιστάν προσδίδοντας της πολιτική υπόσταση.

Οι δράσεις-παρεμβάσεις των Αμερικανών κατά την διάρκεια του Κουρδικού εμφυλίου στα μέσα της δεκαετίας κατέδειξαν πως θα λειτουργούσαν ως αποκλειστικοί χορηγοί της ανάδειξης και διεθνούς αναγνώρισης του Κουρδικού Ζητήματος.

Στους σχεδιασμούς αυτούς των ΗΠΑ ο Κούρδος Ηγέτης Αμπντουλλάχ Οτζαλάν προέβαλλε ως εμπόδιο. Το ιδεολογικό του στίγμα, η προσωπικότητα του, το γνωσικό του επίπεδο, η εμπειρία του σε όλα τα επίπεδα και η πολιτική οξυδέρκεια,η επιρροή του στο Κουρδικό Εργατικό Κόμμα (PKK) και μέσω αυτού στο Κουρδικό γίγνεσθαι τον καθιστούσαν ως μη διαχειρίσιμο για την Ουάσινγκτον.
Συνιστούσε επίσης την μεγαλύτερη απειλή για το Κουρδικό κατεστημένο,ένα κατεστημένο διεφθαρμένο,εξαρτημένο απο τον ξένο παράγοντα ,το οποίο και ποτέ δεν είχε τα συμφέροντα του Κουρδικού Έθνους ως πρώτη προτεραιότητα.

Σε όλα αυτά θα πρέπει να προστεθεί και η αγωνία του στρατιωτικού κυρίως κατεστημένου της Άγκυρας το οποίο και έβλεπε να το ξεπερνούν τα γεγονότα και να καθίσταται παθητικός θεατής των εξελίξεων.

Η ανικανότητα Σημίτη
Το πόσο ικανή ήταν η κυβέρνηση Σημίτη,ο κρατικός μηχανισμός,η ελληνική κοινωνία αλλά και το ΠΑΣΟΚ ως πολιτικός χώρος να διαχειριστεί την παρουσία Οτζαλάν επι Ελληνικού εδάφους φαίνεται και απο παρακάτω επισημάνσεις :
1)Κρίση των Ιμίων τον Ιανουάριο του 1996. Καθ’όλη τη διάρκεια της κρίσης φάνηκε η μεγάλη δυσπιστία του Σημίτη προς την ηγεσία της ΕΥΠ και των Ενόπλων Δυνάμεων καθώς τους θεωρούσε «ανδρεϊκούς» και ικανούς να του στήσουν παγίδα την κρίσιμη εκείνη στιγμή.

Το δε ευχαριστώ πος τους Αμερικανούς ενδεικτικό του νέου δόγματος της Ελληνικής Εξωτερικής πολιτικής επί ημερών του.

Παρεμπιπτόντως δημοσιεύματά φέρουν τον Κώστα Σημίτη να θεωρεί και την παρουσία Οτζαλάν στον Ελλαδικό χώρο ως οργανωμένη  από εσωκομματικούς αντιπάλους τους για να πληγεί το κύρος του σε τέτοιο βαθμό ώστε να εγκαταλείψει την Προεδρία του ΠΑΣΟΚ και τον Πρωθυπουργικό θώκο.
2) Η κρίση των S-300 Ξηλώθηκε εν ριπή οφθαλμού το Ενιαίο Αμυντικό Δόγμα Ελλάδας-Κύπρου το οποίο είχε συνταυτιστεί και με το ελληνικό casus belli σε περίπτωση τουρκικής προέλασης στην Κύπρο υπο τον φόβο αντιδράσεων των συμμάχων και των απειλών της Τουρκίας.

Ενδεικτικό της σοβαρότητας με την οποία ο πολιτικός κόσμος Ελλάδας-Κύπρου προσέγγιζε το ζήτημα ήταν το γεγονός πως ο Γλαύρος Κληρίδης είχε βασίσει την προεκλογική του εκστρατεία και άρα και την επανεκλογή του σε δεύτερη θητεία πάνω στην έλευση των S-300.

Οι δε αποκαλύψεις για το πως χειρίσθηκε το ζήτημα ο τότε ‘Ελληνας πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης και οι υπουργοί του κατά την διάρκεια της κρίσιμης σύσκεψης της 27ης Νοεμβρίου 1998, καταδεικνύουν την εγκληματική τους ανικανότητα-αμετροέπεια.
Περί “προδοσίας” του Οτσαλάν
Στο ημερολόγιο του ο ‘Ελληνας Πρέσβης στην Κένυα Γεώργιος Κωστούλας αναφέρει μεταξύ των άλλων πως ο Κούρδος Ηγέτης Οτσαλάν ανέφερε: “ότι, ακόμη κι αν χώρα μας δεν του δώσει άσυλο, οφείλει τον δεχτεί, τον δικάσει και, εν ανάγκη, τον εκδώσει σε τουρκικές αρχές.

Ζήτησε επιτακτικά σαν άνθρωπος πλέον, και όχι ως αρχηγός ΡΚΚ ή πολιτικό ον, εφαρμογή ελληνικού και διεθνούς δικαίου και υποχρεώσεων χώρας μας βάσει διεθνών συμβάσεων, που έχει υπογράψει”.

Πρέπει να τονιστεί πως σε αυτό το δίκαιο αίτημα του Κούρδου Ηγέτη όλες οι Ευρωπαϊκές χώρες τις οποίες και επισκέφτηκε και από τις οποίες εκδιώχθηκε κακήν-κακώς έκλεισαν τα μάτια και τα αυτιά τους κατόπιν αμερικανικών πιέσεων-εντολών.

Είναι γεγονός πως η (και) Ελληνική Κυβέρνηση με την άρνησή τους να χορηγήσει πολιτικό άσυλο στον ηγέτη των Κούρδων, επιτάχυνε τις διαδικασίες για την παράδοση του Οτσαλάν στα χέρια των Τούρκων.

Ο κάθε Ελληνας Πολίτης είναι αρμόδιος να κρίνει την Ελληνική κυβέρνηση,τον Ελληνικό πολιτικό κόσμο και τις Ελληνικές αρχές ,για τό αν ο ηγέτης των Κούρδων Οτσαλάν προδόθηκε, καταδόθηκε ή έπεσε στα χέρια των Τούρκων από κατά συρροή λάθη και κακούς χειρισμούς.

Ο κάθε Κούρδος έχει και αυτός με την σειρά του το αναφαίρετο δικαίωμα να κρίνει τους χειρισμούς αυτούς .
Τρείς επισημάνσεις
1) Ebru Günay Κούρδος συνήγορος του Οτσαλάν:Δεν πιστεύουμε, λοιπόν, ότι φταίει μόνο η Ελλάδα. Τότε, το 1999 [άλλοι] προσπαθούσαν να οικοδομήσουν τη θέση τους στη Μ. Ανατολή, και αυτό το σχέδιο τους το χαλούσαν οι Κούρδοι και ο Οτσαλάν.

Όπως μας είχε πει ο ίδιος σε μια συνάντησή μας, «είμαι ο άνθρωπος που χαλούσα τα σχέδια τους στη Μ. Ανατολή άρα έπρεπε κάπως να βγάλουν τους Κούρδους από τη μέση, για να κρατήσουν τις ισορροπίες που ήθελαν αυτοί.

Με βάση το σχέδιο των μεγάλων δυνάμεων, η Τουρκία και η Ελλάδα έπρεπε να έρθουν πιο κοντά και να μειωθεί όλη η ένταση μεταξύ τους, να έχουν καλύτερες σχέσεις, κι έπρεπε οι Κούρδοι να φύγουν από τη μέση.

Και χρησιμοποίησαν τους Κούρδους για να παίξουν πιο άνετα το παιχνίδι τους.(http://thecricket.gr/2015/10/ocalan_trial/ …)
2)Μια λεπτομέρεια που έως σήμερα δεν έχει αναδειχθεί: Ο Οτσαλάν στις 2 Φεβρουαρίου ταξίδεψε από την Ελλάδα στην Κένυα με πλαστό κυπριακό διαβατήριο (C015918), «το οποίο φυσικά μου προμήθευσαν οι ελληνικές Αρχές», ως Λάζαρος Μαύρος.

Στη γλώσσα της κατασκοπείας «Μαύρος» είναι ο επικίνδυνος αλλοδαπός και «Λάζαρος» ο εντοπισθείς καταζητούμενος. (http://www.parapolitika.gr/article/o-otsalan-kanei-agogi-stin-ellada-kai-zitaei-apozimiosi …)
3) Στις 19 Φεβρουαρίου 1999 αναλαμβάνει Υπουργός Εξωτερικών στην Κυβέρνηση Σημίτη ο Γιώργος Παπανδρέου στον απόηχο της σύλληψης Οτζαλάν.

Μετά τον θάνατο του Αναπληρωτή Υπουργού Εξωτερικών Γιάννου Κρανιδιώτη την 14ης Σεπτεμβρίου του 1999 γίνεται ο απόλυτος κυρίαρχος στο Ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών, εγκαινιάζοντας μια νέα εποχή στις Ελληνοτουρκικές σχέσεις.

Πλέον η Αθήνα δεν θα παρεκλίνει στο ελάχιστο απο τις εκάστοτε αμερικανικές θέσεις σε Ελληνοτουρκικά και Κουρδικό ζήτημα

Αντί Επιλόγου.
Επιλέχθηκε η παράθεση των γεγονότων με γνώμονα να καταδειχθεί πώς η πολιτική του “γιες μεν” συνιστά τον πλέον ολισθηρό (μονό)δρόμο σε όποιον την ακολουθεί.

Η διπλωματία των ΗΠΑ διαθέτει το πλεονέκτημα να ενδιαφέρεται μόνο για το σήμερα και το αύριο αγνοώντας επιδεικτικά το τι παρήχθη στο χτές. Οι Ελληνες και οι Κούρδοι δεν τον διαθέτουν.

Οι Ελληνες και οι Κούρδοι, δύο Εθνη των οποίων οι ρίζες χάνονται στα βάθη του χρόνου, δύο έθνη που διαθέτουν κοινούς δεσμούς, πολλές φορές συνάντησαν ξανά και ξανά το πεπρωμένο τους στον δρόμο που διάλεξαν για να το αποφύγουν.

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ