Το πολιτικό παιχνίδι που έχει αρχίσει να ξεδιπλώνει η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και προσωπικά ο Αλέξης Τσίπρας έχει αρχίσει να μοιάζει ολοένα και περισσότερο με «θίασο» που επιδιώκει να κερδίσει τις εντυπώσεις του κοινού με κάθε τρόπο.
Αυτή η διαρκής προσπάθεια θα ήταν απίθανο να μην την οδηγήσει σε ακροβατισμούς με υψηλό πολιτικό ρίσκο. Οι εκλογές πλησιάζουν και ο Αλέξης Τσίπρας και η κυβέρνησή του θεωρεί ότι αφού έφτασε έως εδώ θα πρέπει να πάει μέχρι τέλους και να κεφαλαιοποιήσει τις ιδεολογικές υποχωρήσεις αλλά και επιτυχίες που είχε και να μην πάνε στράφι οι σημερινοί διθύραμβοι από τους άλλοτε επικριτές του ιερατείου της Ευρώπης.
Κάπως έτσι έφτασε να είναι η πρώτη κυβέρνηση χωρίς να διαθέτει απόλυτη και καθαρή πλειοψηφία στη Βουλή ύστερα από τη «μετά κόπων και βασάνων» αποχώρηση των ΑΝΕΛ και του Πάνου Καμμένου και να κινείται με τις «βοηθητικές ρόδες» ανεξάρτητων βουλευτών.
Βέβαια, είναι λάθος να υποτιμήσει κανείς το πώς το κατάφερε αυτό πολιτικά: Να στηρίζεται δηλαδή από βουλευτές διαφορετικής ιδεολογικής και πολιτικής προέλευσης. Και μάλιστα να τη διευρύνει στον πρόσφατο ανασχηματισμό προσθέτοντας ακόμα δύο πολιτικά στελέχη από άλλο χώρο που μάλιστα μέχρι πρόσφατα ξιφουλκούσαν ενάντια στο ΣΥΡΙΖΑ και προσωπικά στον Τσίπρα.
Προτού βέβαια υιοθετήσει κανείς τους χαρακτηρισμούς της αντιπολίτευσης περί «προθύμων», «κουρελού», «εξαγορασμένους» κ.α. ίσως θα πρέπει να προβληματίσει περισσότερο πως τα κατάφερε έχοντας ταυτόχρονα από το 2015 μια συμπαγή δική του κοινοβουλευτική ομάδα 145 βουλευτών να καταφέρει να αλλάξει το «συμπλήρωμα» που απαιτούνταν για να συνεχίσει να διατηρεί πλειοψηφία.
Είχαμε αναφέρει καιρό πριν ότι ο Αλ. Τσίπρας είχε φροντίσει και είχε εξασφαλίσει εφεδρείες και απ’ ότι φαίνεται υπάρχουν πολλές ακόμα. Όσοι έχουν μείνει στο ΣΥΡΙΖΑ του 4%, των κινημάτων και της ριζοσπαστικής αριστεράς θα πρέπει γρήγορα να το ξεχάσουν και κυρίως η αντιπολίτευση.
Ο Τσίπρας και η κλειστή ομάδα στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ που τον περιστοιχίζουν δημιουργούν μεθοδικά έναν καινούργιο πολιτικό χώρο που δύσκολα προσδιορίζεις που θα κατατάσσεται ιδεολογικά – πολιτικά. Οι ίδιοι βέβαια τον αποκαλούν γενικά «προοδευτικό» αλλά θυμίζει περισσότερο με πολιτική θολούρα όπως ήταν για τους γνώστες και το περίφημο «κυβέρνηση της αριστεράς».
Ίσως βέβαια ο σκοπός να είναι αυτή ακριβώς η θολούρα σε ένα μεταπολιτευτικό σκηνικό που θα έχει αναδιαταχθεί με παραδοσιακά κόμματα και ιδεολογίες να έχουν «πνιγεί» στο τσουνάμι της κρίσης.
Το μεγάλο ερώτημα είναι που θα καταλήξουν και που μπορεί να οδηγήσουν όλα αυτά τα ρίσκα και οι πολιτικοί ακροβατισμοί τον ΣΥΡΙΖΑ και προσωπικά του Αλ. Τσίπρα. Αυτό που φαίνεται σε πρώτη φάση είναι η τακτική που ακολουθεί να φτάσει στις εκλογές πρώτον με τα όσα θετικά έχει πετύχει κυρίως για τα χαμηλά κοινωνικά στρώματα στο καλάθι του και να εμφανιστεί πλέον με ένα νέο πρόσωπο πιο πολυσύνθετο και πολύ πιο ώριμο από αυτό πριν από τέσσερα χρόνια που θα ζητήσει την ψήφο για να οδηγήσει τη χώρα στη μεταμνημονιακή εποχή.
Δεν είναι απαραίτητο ότι θα το πετύχει και η ήττα να είναι αναπόφευκτη. Δεν είναι όμως όλες οι ήττες ίδιες και σε περίπτωση που αποδειχτεί ελεγχόμενη πολύ απλά θα έχει πετύχει να αποτελεί τον έναν από τους δύο ισχυρούς πόλους του νέου πολιτικού σκηνικού που θα βρεθεί σε αναμονή. Κάτι που δεν είναι λίγο αν αναλογιστεί κανείς που ήταν μέχρι το 2012 ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλ. Τσίπρας και που βρίσκονται σήμερα.
Το σίγουρο και η αλήθεια είναι ότι δεν ζορίζεται ουσιαστικά από την αντιπολίτευση όσο αντιπαρατίθεται με τον σημερινό τρόπο των αφορισμών και της πιασάρικης φρασεολογίας απευθυνόμενη μόνο στο θυμικό του πολύ στενού ακροατηρίου της και κυρίως δείχνοντας απλά αδημονία για επιστροφή στην εξουσία. Είτε δε θέλει είτε δε μπορεί είτε δεν ξέρουμε τι άλλο. Ο εφησυχασμός πάντως στις αφερέγγυες δημοσκοπήσεις είναι σίγουρα πολιτικό σφάλμα. Ο μετασχηματισμός του πολιτικού συστήματος είναι σε εξέλιξη και είναι παράγοντας που πρέπει να τον λάβουν όλοι υπόψη.
