Της Δρ Άννας Κωνσταντινίδου , Ιστορικού- Διεθνολόγου *
Νομίζω ότι πρέπει να πούμε κάποια πράγματα, γιατί οι εξελίξεις μάς έχουν μπερδέψει αρκετά και θεωρούμε, ότι το να υπάρχει η παραδοχή ότι ο Πούτιν νίκησε σε στρατηγικό επίπεδο τη Δύση, σημαίνει ρωσοφιλία. Ούτε ρωσοφιλία υφίσταται, αλλά ούτε αμερικανοφιλία πρέπει να υφίσταται, ανεξαρτήτως, ότι η Ελλάδα ανήκει στο δυτικό “στρατόπεδο”, όμως ειδικά η χώρα μας δεν πρέπει να βλέπει την πορεία κάποιων γεγονότων στα στενά όρια μέχρι να ξεσπάσει η θύελλα, αλλά είναι δόκιμο να ψάχνει, αν μπορούσαν να αποφευχθούν αυτά τα γεγονότα.
Αν θέλουμε να μιλήσουμε έξω από τα δόντια και δεν είναι το θέμα να βάζουμε ταμπέλες ότι υπάρχουν φιλοτραμπικοί στην Ελλάδα, ο Τραμπ, και βλέποντας τη συνέντευξη που έδωσε για την Ουκρανία, προσωπικά το πιστεύω ότι θα είχε αποτρέψει όλο αυτό που συμβαίνει στο ουκρανικό έδαφος όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά επειδή ο Τραμπ είναι επιχειρηματίας. Και οι επιχειρηματίες του επιπέδου Τραμπ λειτουργούν με σχεδιασμό κινήσεων. Δεν υπάρχει για αυτούς το “μπαίνω στη φωτιά και όπου με βγάλει”, γιατί οι ριψοκινδυνες κινήσεις ως γνωστόν ενδεχομένως να σημαίνουν απώλεια εκατομμυρίων. Και επίσης η Στρατηγική ως έννοια υφίσταται στον επιχειρηματικό κόσμο και χρησιμοποιείται σε κάθε βήμα, εν αντιθέσει με τη Διπλωματία που τη χρησιμοποιεί, όπως δυστυχώς βλέπουμε ότι χρησιμοποιεί το Διεθνές Δίκαιο (δηλαδή στη βάση των συμφερόντων των δυνατών).
Ένα δεύτερο είναι, και το αναφέραμε σε αρθρογραφία των δύο περασμένων ημερών, ότι η ίδια η Δύση θα μπορούσε να έχει το καρπούζι και το μαχαίρι με την Ουκρανία, αν την έβαζε ουσιαστικά να αποδεχθεί δύο από τα δώδεκα σημεία της Συμφωνίας του Μινσκ ΙΙ. Μετά, όχι μόνο δεν θα έδινε την ευκαιρία στον Πούτιν να αντιδράσει, αλλά θα είχε τη Ρωσία εγκλωβισμένη.
Τώρα το ρωσικό κράτος μπορεί να λέει ό, τι θέλει, αποδεικνυοντας μία αναξιόπιστη Δύση, ενώ επί της ουσίας ο διάλογος ανάμεσα σε Πούτιν και αρχηγό των Ρωσικών Μυστικών Υπηρεσιών απόδειξε ότι άλλος ήταν ο σχεδιασμός για την περιοχή του Ντονμπάς, και λόγω αφενός της κακής επικοινωνιακής πολιτικής του αμερικανικού κράτους ότι σήμερα γίνεται ρωσο-ουκρανικός πόλεμος, αύριο γίνεται ρωσο-ουκρανικός πόλεμος αφετέρου με αυτό που γράψαμε ανωτέρω για τη Συμφωνία του Μινσκ ΙΙ, η Ρωσία βρήκε την ευκαιρία και το πάτημα να ανατρέψει τον αρχικό σχεδιασμό της που ήταν η προσάρτηση των δύο υπό αυτονομηση ουκρανικών εδαφών, και να κάνει απλά αναγνώριση…
Το τρίτο είναι, ότι ως γνωστόν η Επιστήμη της Γεωπολιτικής δεν είναι “τεχνική της μαντείας”. Και για το λόγο αυτό εμπίπτουν και άλλες επιστήμες ως προς την ερμηνεία των συμβεβηκότων. Και κυρίως όταν ακούμε για έννοιες που έχουν να κάνουν με τη διάσταση του Κράτους, οφείλουμε να τις ερμηνεύουμε στη βάση της Πολιτειολογίας. Λχ. ο Πούτιν ενώ αρχικά είχε την πρόθεση να κάνει προσάρτηση, τελικά και με όσα είπαμε παραπάνω πρόκρινε το σχέδιο της αναγνώρισης, γιατί πολύ απλά η αναγνώριση (όπως είπαμε σε σχετική χθεσινή ανάρτηση) δεν δημιουργεί τα νομικά τετελεσμένα της προσάρτησης.
Την αναγνώριση θέλει να τη χρησιμοποιήσει ως διαπραγνατευτικό χαρτί και φυσικά μέσω αυτής ρίχνει το γάντι στη Δύση. Είναι σαν να λέει ο Πούτιν “εγώ, κύριοι, παρόλο που εσείς με κατηγορείτε για εισβολή, ωστόσο πολύ καλά γνωρίζετε στη βάση του Διεθνούς Δικαίου, όχι μόνο δεν έκανα εισβολή γιατί αυτό θα σήμαινε ότι επιδιώκω την προσάρτηση, αλλά έκανα αναγνώριση προκειμένου να προστατεύσω το ρωσόφωνο πληθυσμό μου, αφού εσείς υποστηρίζετε μία Ουκρανία που καταπατά και δεν αποδέχεται τη Συμφωνία του Μινσκ ΙΙ “.
Με αυτό ο Πούτιν φαίνεται πόσο στρατηγικά κινείται καθώς είναι πολύ ευέλικτος και προσπαθεί οι κινήσεις του να έχουν “νομιμοφάνεια”. Το ότι έχει στείλει ρωσικά στρατεύματα στο Ντονμπάς δικαιολογείται απόλυτα η ενέργεια αυτή μετά τη μονομερή αναγνώριση, καθώς πολύ απλά υφίσταται ο φόβος των δηώσεων του ρωσόφωνου πληθυσμού από τον ουκρανικό στρατό.
Λοιπόν, μην ξαφνιαστει κανένας αν το προχωρήσει ο Πούτιν πολύ παραπάνω και ζητήσει από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ να στείλει ειρηνευτική ομάδα κυονόκρανων για την προστασία του ρωσόφωνου πληθυσμού!!! .
Τώρα ο Πούτιν παίζει άγρια τη Δύση, είτε μας αρέσει είτε όχι. Γιατί πολύ απλά αντί οι Δυτικοί να τον στήσουν στον τοίχο που επιδίωκε να δημιουργήσει τα τετελεσμένα μίας Κριμαίας, αυτός τους έστησε στον τοίχο.
Για να μην πούμε ότι η Κυβέρνηση Μπάιντεν έπαιξε με πολύ άσχημο τρόπο επικοινωνιακα, και τώρα αυτό που την ενδιαφέρει είναι να βγει με όσο το δυνατόν λιγότερα τραύματα και λιγότερο εκτεθειμένη απέναντι στην Κοινή Γνώμη του λαού της (καθώς το Νοέμβριο έχουν τις ενδιάμεσες εκλογές), απέναντι στη Διεθνή Κοινή Γνώμη και κυρίως απέναντι στην ΕΕ (έχοντας ως πέλεκυ στις μεταξύ τους σχέσεις και την AUKUS).
Ουκρανική κρίση και Ελλάδα
Από εκεί και πέρα. Τα γεγονότα που εξελίσσονται στην ουκρανική περιοχή αποδεικνύουν κάτι, που σε αυτό πρέπει ως Έλληνες να ενσκήψουμε και όχι αν ο Ρώσος ή ο Αμερικανός είναι πιο “δημοκράτης” και “δικαιωματιστής των λαών”. Άλλωστε, όσοι γνωρίζουν Ιστορία, οι μεγαλύτερες κρίσεις που συγκλόνισαν διαχρονικά τον Κόσμο έγιναν κατά τη διάρκεια διακυβέρνησης των Δημοκρατικών στις ΗΠΑ.
Όμως εμάς ως Έλληνες δεν πρέπει να μας ενδιαφέρει τίποτα άλλο, παρά μόνο το γεγονός ότι :
Στη βάση των γεγονότων του Ουκρανικού αν η Αμερική ενδιαφέρεται τόσο πολύ για την επιβίωση των λαών και την αυθυπαρξία των Κρατών, αυτό που πρέπει να κάνει, είναι ότι παράλληλα με τα γεγονότα στην Ουκρανία οφείλει να διασφαλίσει την ηρεμία της Νοτιοανατολικής Μεσογείου από αναθεωρητικές χώρες που ήδη λειτουργούν ως κατοχικεέ δυνάμεις στην Κύπρο, αλλά και τη Λιβύη. Και φυσικά εννοούμε την Τουρκία.
Και επίσης στο προχθεσινό ευρωπαϊκό συμβούλιο έπρεπε με αφορμή τα γεγονότα που συμβαίνουν στην Ουκρανία να υπάρξει τόσο από την ελληνική πλευρά πρόταση το ίδιο κυρωτικο πλαίσιο να διαμορφωθεί για την Τουρκία όσο και οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι, αφού κόπτονται τόσο πολύ για την Ουκρανία, θα ήταν περισσότερο δόκιμο να κόπτονται για έδαφος ευρωπαϊκό, όπως είναι η Κύπρος και να θέσουν και την παράμετρο, Τουρκία.
Είναι επιβεβλημένο, η Ελληνική Διπλωματία στη βάση όσων λέγονται από τις δύο αντιμαχομενες πλευρές, ήτοι Δύση και Ρωσία, να “αποκωδικοποιήσει” τις προθέσεις αυτών και να τις συσχετίσει με ο, τι συμβαίνει στα του οίκου μας (εννοώ Ελλάδα και Κύπρο). Και ας αφήσουμε στην άκρη τι πράττει ο Πούτιν, προκειμένου όπως αυτός προκρίνει ότι θα διασφαλίσει το εθνικό του συμφέρον.
Εμείς είναι δόκιμο να δούμε πώς θα διασφαλισουμε το δικό μας συμφέρον, αφού εκτός των άλλων υπογράψαμε αμυντικές συμφωνίες με ΗΠΑ και Γαλλία. Και ιδού η Ρόδος και ιδού το πήδημα, αρχίζοντας κάτι από πολύ απλό για την αμερικανική Διπλωματία.
Αφού οι Αμερικανοί δεν ήθελαν στη Συμφωνία μαζί μας να βάλουν τη Σκύρο, αυτό που έχουν να κάνουν, και μια και διαθέτουν στρατιωτική παρουσία στην Αλεξανδρούπολη, είναι να κλείσουν το τουρκικό Προξενείο της Κομοτηνής, μετατρέποντάς το σε απλό γραφείο. Και είναι πολύ απλό να γίνει αυτό, καθώς η λειτουργία του δεν έχει να κάνει με κάποια διεθνή Συνθήκη, όπως αντίστοιχα αυτά της Ελλάδας επί σημερινού τουρκικού εδάφους, αλλά με συμφωνία ανάμεσα σε δύο κυβερνήσεις στα πλαίσια της καλής γειτονίας…
Επίσης, αφού έτσι κι αλλιώς οι Αμερικανοί δεν θέλουν επί ελληνικού εδάφους να έχουν δύο αποθετήρια LNG και αφού για την πώληση του δικού τους φυσικού αερίου στην Ευρώπη γίνονται όλα αυτά στην Ουκρανία, εμείς στα πλαίσια της Ελληνοαμερικανικής Συμφωνίας οφείλουμε να είμαστε συνεπείς και ενεργώντας ένα βήμα παραπέρα, να κατασκευασουμε ένα ακόμα αποθετήριο (από τα ήδη δύο, ένα έτοιμο στη Ρεβυθουσα και ένα σε σχεδιασμό) υγροποιημένου φυσικού αερίου σε ελληνικό νησί του Αιγαίου.
Οφείλουμε να κάνουμε ακόμα πιο επιθετική πολιτική, προτείνοντας εναλλακτικές που θα μας διασφαλίσουν από τον αναθεωρητισμό των απέναντι και τότε θα δούμε πόσο φίλοι μας θα φανούν ότι είναι οι Αμερικανοί.
Περισσότερα άρθρα από την Άννα Κωνσταντινίδου:
*Η Δρ Άννα Κωνσταντινίδου είναι Ιστορικός – Διεθνολόγος, Διδάκτωρ Δημοσίου Δικαίου & Πολιτικής Επιστήμης της Νομικής Σχολής ΑΠΘ, Επιστημονική Συνεργάτιδα ΑΠΘ (Νομικής Σχολής και Θεολογικής Σχολής ΑΠΘ), Εξωτερική Συνεργάτιδα της Ανώτατης Διακλαδικής Σχολής Πολέμου (ΑΔΙΣΠΟ) και της Σχολής Εθνικής Άμυνας (ΣΕΘΑ)
