«Το πεζικόν είναι η βάσις της στρατιωτικής μας ισχύος». Κωνσταντίνος Δαβάκης, 1937
«Οι διμοιρίες πεζικού πρέπει να αποτελέσουν τη στρατηγική προτεραιότητα της Γαλλίας». Michel Goya, 2017
Μπορεί κάποιος να θεωρήσει ότι η πρόταση που διατύπωσε ο Δαβάκης, ο ήρωας της Μάχης της Πίνδου, το 1937, είναι πολύ παλιά και δεν ισχύει πλέον σήμερα. Ωστόσο, βλέπουμε ότι κάτι παρόμοιο δήλωσε πρόσφατα και ένας Γάλλος στρατιωτικός ιστορικός και σχολιαστής, από τους πιο διαπρεπείς στην Ευρώπη. Ασφαλώς και δεν είναι ο μόνος. Σε όλο τον κόσμο αναγνωρίζεται η αξία που έχει το πεζικό. Στην Ελλάδα μόνο αντιμετωπίζεται με συγκατάβαση, αν όχι στη θεωρία σίγουρα στην πράξη.
Ο ρόλος του πεζικού είναι να εμπλέκεται με τον εχθρό σε αγώνα εκ του συστάδην με σκοπό να τον σκοτώσει ή να τον αιχμαλωτίσει, να καταλάβει και να διατηρήσει έδαφος, ή και τα δύο. Μολονότι πολλά έχουν αλλάξει με το πέρασμα των αιώνων, ο ρόλος του πεζικού παραμένει ο ίδιος. Οι σχηματισμοί του πεζικού αποτέλεσαν το βασικότερο στοιχείο των στρατών σε όλη τη διάρκεια της καταγεγραμμένης ιστορίας και καθόρισαν την επιτυχία ή την αποτυχία. Όπως επεσήμανε ο στρατηγός A. Wavell, όλες οι μάχες και όλοι οι πόλεμοι κερδήθηκαν στο τέλος από τον πεζό στρατιώτη.
Οι Αμερικανοί πριν το 2001 πίστευαν ότι η τεχνολογία θα τους έλυνε όλα τα προβλήματα. Με τον πόλεμο, όμως, στο Ιράκ αναγκάσθηκαν να διαλύσουν ολόκληρες μονάδες άλλων όπλων, όπως αντιαεροπορικού πυροβολικού, για να εξοικονομήσουν προσωπικό για το πεζικό. Είναι αξιοσημείωτο, πάντως, ότι η τεχνολογία με τις τεράστιες προόδους της δεν κατάφερε μέχρι σήμερα να μειώσει το βάρος του φόρτου του πεζού στρατιώτη, που από την εποχή των Σουμερίων παραμένει πάνω από 30 κιλά περίπου.
Από την εποχή της οπλιτικής φάλαγγας οι στρατοί έχουν γίνει πολυπλοκότεροι και για να καταφέρει σήμερα το πεζικό να εκτελέσει την έφοδο, χρειάζεται τη συνεργασία και την υποστήριξη πολλών όπλων και σωμάτων, μέσα από μια σύνθετη οργάνωση. Τα διάφορα όπλα και σώματα, οι “φυλές” του στρατού έχουν ως τελικό σκοπό να βοηθήσουν το πεζικό να παίξει τον ρόλο του, ως η αιχμή του δόρατος της στρατιωτικής ισχύος.
Τί κάνει το πεζικό να ξεχωρίζει
Δύο είναι τα χαρακτηριστικά που διαφοροποιούν το πεζικό από τον υπόλοιπο στρατό:
- Πρώτον, για το πεζικό ο στρατιώτης είναι το οπλικό σύστημα. Στα άλλα όπλα ο στρατιώτης είναι χειριστής κάποιου οπλικού συστήματος.
- Δεύτερον, είναι το πεζικό και μόνο το πεζικό που μάχεται εκ του συστάδην, καταλαμβάνει και διατηρεί έδαφος και μάχεται μέχρι τον τελευταίο άνδρα και την τελευταία σφαίρα.
Ακόμη και για τα τεθωρακισμένα, το άλλο όπλο ελιγμού, η μάχη εκ του συστάδην είναι διαφορετική. Η μάχη εκ του συστάδην του πεζικού είναι προσωπική και χωρίς διαμεσολάβηση. Η δεξιοτεχνία του, το θάρρος, η εφευρετικότητα και η θέλησή του συνιστούν τη δύναμή του πεζικού και τον λόγο ύπαρξής του. Εν τέλει όλα αυτά δημιουργούν το πολεμικό πνεύμα, το οποίο από το πεζικό διαχέεται σε όλο τον στρατό.
Ο πεζός πρέπει να διαθέτει τη φυσική και διανοητική προετοιμασία για να αντέξει στις κακουχίες του πεδίου της μάχης, εφόσον βεβαίως εκτίθεται και στον μεγαλύτερο κίνδυνο. Σύμφωνα με τον αμερικανικό στρατό, που τηρεί λεπτομερή στατιστικά στοιχεία, οι θάνατοι των πεζών στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο αντιπροσώπευαν το 71% των συνολικών θανάτων, ενώ αυτό το ποσοστό αυξήθηκε στο 81% για τους πολέμους μετά το 1945. Για το ελληνικό πεζικό αυτά τα ποσοστά πρέπει να είναι μεγαλύτερα.
Διαβάστε τη συνέχεια στο SLpress.gr
Περισσότερα άρθρα από τον Παναγιώτη Γκαρτζονίκα:
ΑΠΟΨΕΙΣ – ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΓΚΑΡΤΖΟΝΙΚΑΣ
