Της Δρ Άννας Κωνσταντινίδου , Ιστορικού- Διεθνολόγου *
Με αφορμή μία ευρύτατη κουβέντα που γίνεται στα social media για τη “νομιμοφροσύνη” που οφείλουμε να επιδεικνύουμε με τη “σωστή πλευρά της ιστορίας”, σε λίγο θα φτάσουμε στο σημείο να επιδείξουμε και “πιστοποιητικό αντι-ρωσικών φρονημάτων”. Και απλά καθίσταται ένα εύλογο ερώτημα αν ο φασισμός ως ιδεολογία έχει χρώμα ή προέλευση;
Είδαμε όλο το προηγούμενο διάστημα η “δημοκρατική” Δύση να ρίχνει στην “πυρά” έργα της παγκόσμιας Λογοτεχνίας και Τέχνης, επειδή οι συγγραφείς και οι μουσουργοί ήταν ρωσικής καταγωγής και η εκτέλεσή τους σε κάποιες περιπτώσεις στις ευρωπαϊκές σκηνές είχαν προγραμματιστεί να παρουσιαστούν από Ρώσους καλλιτέχνες. Επίσης, η ίδια η Ευρωπαϊκή Επιτροπή απαγόρεψε την προβολή ρωσικών ιστολογίων και τηλεοπτικών καναλιών, με τη δικαιολογία της προπαγάνδας.
Αλήθεια, σε όλο αυτό και ένας κοινός νους χωρίς το περίβλημα του παρωπιδισμού αναρωτιέται ποια είναι τα όρια της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας ή πιο σωστά πώς οι δύο αυτοί όροι χρησιμοποιούνται τεχνηεντως από άτομα και Θεσμούς για να χειραγωγήσουν με την επίκληση αυτών τους ίδιους τους λαούς;
Αλήθεια μήπως η προπαγάνδα, αυτή που γίνεται χρησιμοποιώντας – αυτοί που θεωρούν ότι νομιμοποιούνται (άραγε από ποιον;) να καπηλεύονται την Παγκόσμια Εξουσία- λέξεις, φράσεις και αρχές με πανανθρώπινο περιεχόμενο, ουσιαστικά βεβηλώνουν τα ιστορικά και κοινωνικά ιδεώδη όχι μόνο των Λαών, αλλά της ίδιας της Παγκόσμιας Κληρονομιάς; Πραγματικά, αφήνοντας έξω την αρχαία ελληνική φιλοσοφία και σκέψη, θα τρίζουν κυριολεκτικά τα κόκαλα των Ρουσσώ, Ντιντερό, Βολταίρου και Ντ’Αλαμπέρ!
Ποιος ηγέτης ή ποιος Θεσμός ή Αρχή θα κρίνει ότι ασκείται προπαγάνδα, όταν με απολυταρχικό τρόπο σταματούν την μετάδοση της Πληροφορίας και στοχοποιούν, κατ’ ουσίαν, με την επίκληση μίας φτηνής δικαιολογίας για την καταγωγή του καλλιτέχνη και την προέλευση της επιχορήγησης του έργου που θα παρουσιάσει, την ίδια την Τέχνη και τη Λογοτεχνία; Μιλάνε για προπαγάνδα αυτοί που βάζουν σύνορα στο ΠΝΕΥΜΑ και την ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ!
Αλήθεια, γιατί πρέπει να ακούγεται η μία πλευρά ή γιατί θα πρέπει να επεξηγούνται διαρκώς τα αυτονόητα που, άλλωστε η ίδια η Διεθνής Κοινότητα τα έθεσε σε συγκεκριμένα θεσμικά και νομικά πλαίσια, εδώ και πάρα πολλές δεκαετίες;
Ποιος είναι αυτός που αποφασίζει, ότι ο πολίτης σαν ένα γρανάζι ενός Διεθνούς Μηχανισμού θα λέει, θα πράττει και θα συντάσσεται με ό, τι θεωρεί μία πολιτική δύναμη ή μία διεθνής αρχή ως “σωστό”;
Σε ποια πλαίσια μια πολιτική αρχή καθορίζει το ορθό, όταν η ίδια η Διεθνής Κοινότητα ήδη από το 1945 έχει καθορίσει μέσω των Διεθνών Οργάνων και του Δικαίου το σωστό για τους λαούς;
Δυστυχώς, ζούμε σε μια οργουελική εποχή, όμως το κακέκτυπο εμπέδωσής της είναι ό, τι πιο βάναυσο, όταν οι Λαοί της Ευρώπης, αλλά και γενικά ο Κόσμος μέσα από Πολέμους και προσωπικές θυσίες προσπάθησε να διαμορφώσει και να “εγκιβωτίσει” πανανθρώπινες αξίες και αρχές σε αδιάσειστα πλαίσια, που αρχίζουν και καταλήγουν στη λέξη Νόμος. Υπάρχει κάτι πιο πάνω από το Νόμο για τις οργανωμένες κοινωνίες;
Και εμείς ως ρομπότ καλοκουρδισμένα, για να μην βρούμε τον μπελά μας, και αναφέρομαι κυρίως στους Έλληνες που ζήσαμε εμφυλίους (με χειρότερο αυτόν του 1945-1949), κομματικές ταμπέλες και όλα αυτά τα ωραία που συνθέτουν ιστορικά την ελληνική κοινωνία, ότι πρέπει να συντασσόμαστε κάθε φορά με το κόμμα που κυβερνά και με ο, τι θεωρεί αυτό “ορθό” (εδώ ο Κολοκοτρώνης πέρασε από Δίκη, γιατί δεν άρεσε στους Βαυαρούς) με συνέπεια είτε όλο και περισσότερο να γινόμαστε ωχαδελφιστές είτε να κλεινόμαστε στο καβούκι μας από δειλία, γιατί όπως είπα ζήσαμε και τις συνέπειες ενός εμφυλίου είτε από κομματικό παρωπιδισμό ή από οπορτουνισμό, και δυστυχώς προτιμούμε ή αποδεχόμαστε να μην εκφράζεται η αντίθετη άποψη ή η άποψη που δεν λαμβάνει συγκεκριμένη θέση για ένα γεγονός, που κάποια ηγεσία θεωρεί ότι πρέπει να ιδωθει με συγκεκριμένο τρόπο .
Στην ελληνική, δημόσια σκηνή υπάρχουν δεξαμενές σκέψης που δέχονται έντονη κριτική για εξισορροπιστική στάση απέναντι στις ελληνοτουρκικές σχέσεις… Όμως να ρωτήσω και κάτι… Η θέση αυτών των πνευματικών ιδρυμάτων είναι γνωστές, όμως ποια η διαφορά αυτών με την στάση κάποιων πολιτών ή δημόσιων προσώπων που λειτουργούν με γνώμονα μόνο τον κομματικό παρωπιδισμό, οριοθετώντας το σωστό στη βάση της κομματικής γραμμής;
Και επειδή, ως φαίνεται, πρέπει να δικαιολογούμε τα αυτονόητα, φυσικά και δεν έπρεπε να είμαστε με την αναθεωρητική Ρωσία, όμως κάθε φορά εκτός από τις συμμαχίες κάθε κράτος πρέπει μονίμως να διεκδικεί ρόλους για να βρίσκεται στο διεθνές προσκήνιο, για να το σέβονται σύμμαχοι, εταίροι και εχθροί.
Και δυστυχώς ως φαίνεται, οι ίδιοι οι πολίτες και για να μην βρούμε τον μπελά μας αύριο μεθαύριο, δυστυχώς το πατριωτικό αίσθημά μας ατροφεί, γιατί πολύ απλά είτε το καπηλεύονται κομματικοί σχηματισμοί που είναι ανάξιοι να βρίσκονται στο Κοινοβούλιο ενός Δημοκρατικού Κράτους και με το πολιτισμικό απόθεμα που έχει η χώρα μας είτε οι κοινωνικές ταμπέλες που εύκολα και αλλογιστα μπαίνουν, και το έχει αποδείξει η ίδια η Ιστορία μας, είναι δύσκολο να βγουν και ως εκ τούτου θα συνεχίσουν να στιγματίζουν και τα παιδιά μας.
Προσωπικά αρνούμαι να αποδεχτώ να ακολουθήσω χωρίς κριτική σκέψη για το τι οι άλλοι θεωρούν ορθό, όταν το ΟΡΘΟ είναι συνταγματικά ΚΑΤΟΧΥΡΩΜΕΝΟ από την ίδια την Πολιτεία μου και διεθνώς κατοχυρωμένο μέσω Νόμων και Θεσμών.
Και τι είναι κατοχυρωμένο; Η ελευθερία της άποψης, η ελευθερία της πληροφόρησης, η ελευθερία της σκέψης, η ελευθερία της Τέχνης, η ελευθερία του διαλόγου, τα δικαιώματα του Ανθρώπου σε κάθε επίπεδο, τι σημαίνει Δημοκρατία, τι σημαίνει Κυρίαρχο Κράτος.
Και κανένας συμπολίτης δεν έχει το δικαίωμα να μου προσαψει καμία κατηγορία και να μου βάλει καμία ταμπέλα, όταν ο ίδιος με την παθητική στάση του (για όλους τους παραπάνω λόγους που αναφέραμε) διακυβεύει τις πανανθρώπινες ιδέες και αξίες, για να μην στιγματιστεί.
Είμαστε το μοναδικό Κράτος της Οικουμένης με τόσους ήρωες, αλλά δυστυχώς και το μόνο κράτος που δεν παραδειγματιζόμαστε από την στάση και τη ζωή των Ηρώων μας! Η κριτική άποψη και η ελεύθερη άποψη είναι τα μέσα ενός ελεύθερου ανθρώπου (και έτσι λειτουργούσαν οι πρόγονοί μας), ενός ανθρώπου που πάντοτε σεβομενος και με γνώμονα το Σύνταγμα και τους Νόμους, έχει το δικαίωμα στην αντίθετη άποψη και τη διεκδίκηση να ακούγεται η άποψή του, χωρίς το φόβο να παρεξηγηθεί.
Περισσότερα άρθρα από την Άννα Κωνσταντινίδου:
*Η Δρ Άννα Κωνσταντινίδου είναι Ιστορικός – Διεθνολόγος, Διδάκτωρ Δημοσίου Δικαίου & Πολιτικής Επιστήμης της Νομικής Σχολής ΑΠΘ, Επιστημονική Συνεργάτιδα ΑΠΘ (Νομικής Σχολής και Θεολογικής Σχολής ΑΠΘ), Εξωτερική Συνεργάτιδα της Ανώτατης Διακλαδικής Σχολής Πολέμου (ΑΔΙΣΠΟ) και της Σχολής Εθνικής Άμυνας (ΣΕΘΑ)
