Της Δρ Άννας Κωνσταντινίδου , Ιστορικού- Διεθνολόγου *
Πολλοί θεωρούν ότι ο Πόλεμος στην Ουκρανία δίχασε για άλλη μία φορά τον Ελληνισμό που διαμένει στην ελληνική επικράτεια. Το θέμα ωστόσο είναι αν επί της ουσίας το γεγονός αυτό (που πέρα από τις πολιτικό – στρατιωτικό – δικαιϊκές του προεκτάσεις, έχει κοινωνιολογικές διαστάσεις κι όχι μόνο για τις δύο αντιμαχόμενες πλευρές) ήταν το έρεισμα ή το “κερασάκι στην τούρτα” για μία ελληνική κοινωνία, ανέκαθεν, βαθιά διχασμένη;
Το λέμε συχνά και μπορεί να καταντάει κουραστικό, αλλά δυστυχώς ο διχασμός είναι υποδόριος ιστός για τον Ελληνισμό. Στην πραγματικότητα πάντως, όλο αυτό έχει να κάνει ότι ο Νεοέλληνας δεν έχει γνώση της πραγματικής διάστασης του Πατριωτισμού. Έχουμε μιλήσει στο πρόσφατο παρελθόν για τον Πατριωτισμό και τον Εθνικισμό, με τον δεύτερο να αποτελεί εδώ και δεκαετίες λέξη ταμπού για το ελληνικό κατεστημένο.
Ωστόσο το ζήτημα που προέκυψε μετά τον Πόλεμο στην Ουκρανία, είναι γιατί ο Έλληνας να αντιλαμβάνεται με δύο μέτρα και δύο σταθμά τη διάσταση κάποιων λέξεων και ιδεολογιών, όταν παρόμοιες καταστάσεις έχει ζήσει στο δικό του εθνολογικό περιβάλλον και δείχνει για τα δικά του θέματα πιο κατευναστικός και συναινετικός;
Πχ. Δικοί μας νέοι εξέφρασαν την επιθυμία να πάνε να πολεμήσουν στο πλευρό των Ουκρανών, όταν την ίδια στιγμή αρνούνται και προσπαθούν να βρουν οποιοδήποτε μέσο και οποιαδήποτε δικαιολογία, ώστε να μην καταταγούν στον ελληνικό στρατό εκπληρώνοντας την υποχρέωσή τους στην Πατρίδα μέσω της 11μηνης θητείας (για κάποιους 9μηνης)… Επίσης, φυσικά και δικαίως η εισβολή ενός κράτους σε μια άλλη χώρα είναι αδίκημα, όμως την ίδια στιγμή δεν μπορεί κάποιος Έλληνας να στηλιτεύει την εισβολή στην Ουκρανία, να βγαίνει στους δρόμους για ένα ξένο λαό, όταν 50 σχεδόν έτη τα “πνευμόνια” της Ελλάδας βρίσκονται σε Κατοχή, και ποτέ δεν διαδηλώσαμε στο εύρος που έπρεπε για την Κύπρο (για να μην πούμε ποτέ)…. Παράλληλα, δεν μπορεί κάποιοι εξ ημών να θεωρούν και σωστά φυσικά θεωρούν ότι η εκχώρηση εδάφους σε μια διαπραγματευτική διαδικασία είναι ό, τι πιο αναξιοπρεπές για ένα Κράτος, ενώ οι ίδιοι ακριβώς να προκρίνουν λύσεις συνεκμετάλλευσης του Αιγαίου και Συμφωνίες τύπου Πρεσπών.
Μάλλον κάτι γίνεται λάθος σε όλο αυτό. Για να μην πούμε, για μία συνθήκη που χρήζει διερεύνησης, Νεοέλληνες που κρατούσαν το μπαϊράκι μίας γραμμής με απόψεις που έβαζαν κόκκινες γραμμές στα εθνικά θέματα, μετά το πολεμικό γεγονός στην Ουκρανία κρατούν μία στάση που είτε έχει περισσότερο ψήγματα κομματικής διάστασης είτε είναι εξισορροπιστική, αποτελώντας απότοκο του φόβου μήπως στιγματιστούν.
Μία ωστόσο πρώτη επίγευση που μας αφήνει ο Πόλεμος στην Ουκρανία, γιατί τα πραγματικά αποτελέσματα σε κοινωνιολογικό επίπεδο γίνονται εμφανή σε μια Κοινωνία είτε μετά από μία εκλογική διαδικασία είτε σε συνάρτηση των ζητημάτων που απασχολούν έναν λαό (πχ. εν πολλοίς αυτό που γράφω θα φανεί και είναι ένας δείκτης στις γαλλικές εκλογές που είναι την Κυριακή), είναι ότι δυστυχώς ο Έλληνας, και το έχουμε ξαναπεί, λόγω των απανωτών κοινωνικών θεμάτων που έχει αντιμετωπίσει την τελευταία δωδεκαετία, αλλά και το πώς έχει “διαρρυθμίσει” τις ανάγκες του τα τελευταία 40 χρόνια, βάζει το προσωπικό συμφέρον πάνω από ιδέες που έχουν να κάνουν με τη διάσταση της Πατρίδας.
Παλιότερα οι Έλληνες ήταν διχασμένοι και έμπαιναν σε εμφύλιες διαμάχες για το πώς οι διάφορες πλευρές αντιλαμβάνονταν το εθνικό συμφέρον και τη διάσταση του πατριωτισμού και τώρα διχάζονται επί της ουσίας για να εξισορροπησουν το ατομικό με το εθνικό/πατριωτικό!
Εννοείται ότι σε ένα σύγχρονο Κράτος ούτε οι “μαχαίρες” ούτε οι “κουμπούρες” είναι η λύση προάσπισης του εθνικού συμφέροντος ούτε η επίκλησή τους σημαίνει αγάπη για την Πατρίδα… Αυτά είναι γραφικότητες, αλλά συγχρόνως και “βούτυρο στο ψωμί” ατόμων που έχουν εθνομηδενιστική προσέγγιση σε ζητήματα που αφορούν τον Ελληνισμό.
Ανέκαθεν η Ελλάδα ήταν δύο τινά, Ιστορία και Νόμος. Από τα αρχαία χρόνια μέχρι το σημερινό, σύγχρονο Κράτος. Δυστυχώς, η Επταετία (και μια και αύριο είναι ημέρα μνήμης) όχι μόνο διαστρέβλωσε ιδεολογίες, περιθωριοποίησε Θεσμούς και Αρχές που είναι οι πυλώνες του Έθνους μας και της Εθνικής μας Κυριαρχίας, αλλά δυστυχώς έδωσε το πάτημα στο νέο πολιτειακό και πολιτικό περιβάλλον που “διανοίχθηκε” μετά το 1974 να επενδύσει σε “αβάσιμες θεωρίες” με αποτέλεσμα Θεσμοί που ήταν στυλοβάτες του ελλαδικου κατεστημένου αιώνων, τεχνηέντως να μετατραπούν σε “φοβικά σύνδρομα”.
Όμως όλο αυτό είχε ως αποτέλεσμα να χαθεί το μέτρο, καθώς η πολιτική σκηνή της Ελλάδας, η εκάστοτε πολιτική σκηνή της Ελλάδας που διαμορφώνει τους Νόμους, όχι μόνο να μην τους τηρεί, αλλά δυστυχώς το “αλισβερίσι” ανάμεσα σε πολίτες και ελληνικά πολιτικά κόμματα χρησιμοποιώντας τη βιτρίνα των Νόμων, βύθισαν την Ελλάδα της Ιδεολογίας και των Αρχών.
Η δωδεκαετής οικονομική κρίση και τώρα ο Πόλεμος στην Ουκρανία απλά είναι “κερασάκια στην τούρτα” ενός σαθρού κατεστημένου… Και αυτό το σαθρό κατεστημένο φαίνεται από τον τρόπο που οι ίδιοι οι βουλευτές κινούνται μέσα στον πιο ιερό χώρο της Δημοκρατίας, το Ελληνικό Κοινοβούλιο (από τον τρόπο που είναι ενδεδυμένοι μέχρι τις εκφράσεις και τις χειρονομίες που κάποιοι εξ αυτών χρησιμοποιουν σαν να βρίσκονται σε χαμαιτυπεια) ή από τον τρόπο που αντιλαμβάνεται και στο βαθμό που συνεργάζεται η κάθε πολιτική και πολιτειακή ηγεσία τον/με τον εκάστοτε επικεφαλής του κάθε Θεσμού και της κάθε Αρχής του τόπου.
Όλα τα παραπάνω, δυστυχώς είναι παραδείγματα που απεικονίζουν ότι η Ελλάδα βιώνει κρίση εδώ και πολλές δεκαετίες.
Στην Ελλάδα έχει χαθεί ο πατριωτικός αστισμός. Ο πατριωτικός αστισμός δεν έχει να κάνει με κόμματα, αλλά με την ιδεολογική αντίληψη για την κοινωνία (λαό) σε συνάρτηση με το εθνικό συμφέρον… Και φυσικά δεν υπάρχει ζύγι στον πατριωτισμό και αλίμονο αν ένας λαός πίστευε κάτι τέτοιο για τους Έλληνες ταγούς, όταν εμείς τους εκλεγουμε!
Το πρόβλημα είναι ότι το “αλισβερίσι” αυτό ανάμεσα σε λαό και εκάστοτε πολιτική ηγεσία, όπου έχει χαθεί το μέτρο, είναι επειδή, όπως ανέφερα παραπάνω, τους Νόμους και, δυστυχώς, το Σύνταγμα που οριοθετεί την ύπαρξη του Κράτους τα χρησιμοποιούμε ως “βιτρίνα”.
Περισσότερα άρθρα από την Άννα Κωνσταντινίδου:
*Η Δρ Άννα Κωνσταντινίδου είναι Ιστορικός – Διεθνολόγος, Διδάκτωρ Δημοσίου Δικαίου & Πολιτικής Επιστήμης της Νομικής Σχολής ΑΠΘ, Επιστημονική Συνεργάτιδα ΑΠΘ (Νομικής Σχολής και Θεολογικής Σχολής ΑΠΘ), Εξωτερική Συνεργάτιδα της Ανώτατης Διακλαδικής Σχολής Πολέμου (ΑΔΙΣΠΟ) και της Σχολής Εθνικής Άμυνας (ΣΕΘΑ)
