Γράφει ο Γιάννης Παρασκευάς, Συνταγματάρχης ε.α.
Εδώ και πλέον των τριών μηνών, η εικόνα των επιχειρήσεων στην Ουκρανία δεν έχει ουσιαστικά αλλάξει. Είναι αυτή που φαίνεται στο χάρτη, με τα εδάφη με κόκκινο χρώμα να έχουν καταληφθεί από τη Ρωσία. Αλλά μετά από αυτό, τι;
Παρά τη γενναιότητα, τον πατριωτισμό και την υπομονή-επιμονή του ουκρανικού λαού, αλλά και την αποφασιστικότητα της ουκρανικής ηγεσίας, υπάρχουν κάποια αντικειμενικά προβλήματα που είναι σχεδόν αδύνατον να επιλυθούν από την Ουκρανία.
Συγκεκριμένα, η Ουκρανία αντιμετωπίζει τα παρακάτω άλυτα προβλήματα.
α. Απώλειες δεν υφίστανται μόνο οι ρωσικές δυνάμεις, (οι οποίες έχουν μια μεγάλη ευχέρεια αναπλήρωσης αυτών), αλλά και ο ουκρανικός στρατός, ο οποίος δεν έχει την ίδια δυνατότητα αναπλήρωσης.
β. Ακόμη κι αν ο ουκρανικός στρατός είχε δυνατότητα αναπλήρωσης των απωλειών του, έχει μια αντικειμενική δυσχέρεια να εκπαιδεύσει, να μεταφέρει και να συντηρήσει νέες δυνάμεις, καθώς οι υποδομές και η οικονομία της χώρας έχουν ήδη υποστεί τεράστιες υλικές ζημιές.
γ. Τα προσφερόμενα από δυτικές δυνάμεις μέσα, προς τις ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις, είναι πολλών και διαφορετικών προελεύσεων, με πολύ διαφορετικά χαρακτηριστικά και ανάγκες μακροχρόνιας εκπαίδευσης σε αυτά. Ο χρόνος εκπαίδευσης, η οποία μπορεί να λάβει χώρα με ασφάλεια, μόνο εκτός Ουκρανίας, είναι χρόνος, κατά τον οποίο οι εκπαιδευόμενοι θα απουσιάζουν από τις μάχες, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το αξιόμαχό του ουκρανικού στρατού.
δ. Το βασικότερο όμως πρόβλημα, είναι οι ανάγκες λογιστικής υποστήριξης του ουκρανικού στρατού. Αυτό που στην Ελλάδα συνηθίζουμε να αποκαλούμε διοικητική μέριμνα (ΔΜ). Όταν έχεις στις ένοπλες δυνάμεις σου, υλικά και μέσα (άρματα μάχης, τεθωρακισμένα, πυροβόλα, drone, ελαφρύ οπλισμό, ανταλλακτικά και εκατοντάδες διαφορετικά είδη πυρομαχικών που κατασκευάζονται σε, πχ, 20 διαφορετικές χώρες, τότε για να αποκαταστήσεις πιθανές φθορές και απώλειες σε υλικό, έχεις να λύσεις ένα σχεδόν άλυτο παζλ.
Η λογιστική υποστήριξη, είναι ούτως ή άλλως ένα τεράστιο πρόβλημα (ίσως ΤΟ πρόβλημα) ακόμα και για στρατούς με υλικό μιας και μόνης προελεύσεως.
Ας μην αναφέρουμε τις ανάγκες των ενόπλων δυνάμεων, σε τροφή, νερό, ένδυση-υπόδυση, υγειονομική υποστήριξη, ακόμα και ψυχολογική υποστήριξη.
Η πικρή αλήθεια είναι ότι, όσο άχρηστος κι αν είναι ο ρωσικός στρατός (που κι αυτός εκπαιδεύεται και βελτιώνεται στην πορεία των πολεμικών επιχειρήσεων), έχει δυνατότητες υποστήριξης που οι Ουκρανοί ποτέ δεν θα μπορέσουν να έχουν.
Ο μοναδικός τρόπος να νικήσουν οι Ουκρανοί, φαίνεται να είναι πλέον, μόνο αν στο έδαφος της Ουκρανίας εισέλθουν και πολεμήσουν νέες, φρέσκες, ξεκούραστες και με δυνατότητα άμεσης υποστήριξης, νατοϊκές δυνάμεις.
Αν αυτό δεν έχουν σκοπό να το κάνουν οι δυτικοί, θεωρώ ότι είναι άδικο, ανέντιμο και καταστροφικό, σε βάθος χρόνου, για τη Δύση, να αφήνουν ένα γενναίο λαό, να σφαγιάζεται, να καταστρέφεται το μέλλον του, χωρίς καμμιά ελπίδα. Αλλά ποιος θα το αποφασίσει αυτό;
Βέβαια δεν θα είναι η πρώτη φορά. Οι Κούρδοι, το παθαίνουν αιώνες τώρα.
Ίσως αυτό, είναι το τίμημα της πολυπόθητης δυτικής δημοκρατίας…
Περισσότερα άρθρα από τον Γιάννη Παρασκευά:
