Της Δρ Άννας Κωνσταντινίδου , Ιστορικού- Διεθνολόγου *
Λαϊκισμοί δεν χωράνε αυτήν την στιγμή της μεγάλης καταστροφής, παρά μόνο θλίψη και περισυλλογή… Ούτε κατηγορίες, ούτε να ψάχνουμε ποιος φταίει… Γιατί φταίμε όλοι μας, που δεν βλέπουμε την Ελλάδα ως Ιδέα.
Η Ελλάδα, και στον καιρό της μεγάλης, οικονομικής κρίσης, δεν μπορούσε να πτωχεύσει από κάθε άποψη, γιατί έχει τόσο μεγάλο πολιτισμικό απόθεμα, που δεν παροπλίζεται και δεν περιθωριοποιείται, αν εμείς οι Έλληνες δεν το επιδιώξουμε.
Η χώρα μας από τις περιοχές που χάνει καθημερινά από τις πυρκαγιές, εκτός από τις ανυπολόγιστες περιβαλλοντικές επιπτώσεις που θα φανούν με την έναρξη της φθινοπωρινής περιόδου (από μια απλή νεροποντή, για να μην αναφέρουμε την τοξικότητα του εδάφους και της ατμόσφαιρας από τα μικροσωματίδια που αναπτύσσονται με την κάπνα) χάνει κομμάτι της ίδιας της Ιστορίας της, της πολιτισμικής, κοινωνικής, πολιτικής και οικονομικής.
Είναι δυνατόν να χαθεί μέρος της Μάνης; Είναι δυνατόν να κινδυνεύει να χαθεί η Αρχαία Ολυμπία; Είναι δυνατόν να χάνονται περιοχές της ιστορικής Αττικής, της Εύβοιας και (ο κίνδυνος να είναι υπαρκτός για τμήματα) της Φωκίδας;
Όλες αυτές τις ημέρες, βγήκαν στα τηλεοπτικά δίκτυα επιστήμονες διαφόρων ειδικοτήτων για να προσδιορίσουν, όσο είναι δυνατόν και εφικτό, ποιοι παράγοντες μπορούν να φταίνε για τις καταστροφές αυτές, μιλώντας παράλληλα για τα αποτελέσματα. Μίλησαν για κλιματική αλλαγή, μίλησαν για δολιοφθορές, μίλησαν για συμφέροντα κτλ
Όμως δεν είπαν κάτι πολύ σημαντικό. Ότι όλα αρχίζουν και τελειώνουν στην κοινωνική κατάπτωση, εξαιτίας της κατάπτωσης των Θεσμών και Αρχών που δημιουργούν ένα περιβάλλον ασυδοσίας και καταστροφής. Δυστυχώς, η δεκαετής κρίση δεν μας δίδαξε τίποτα και δεν μας έκανε να καταλάβουμε τίποτα. Γιατί όλα ξεκινούν και καταλήγουν στην Πολιτεία, η οποία ως μία ομπρέλα προστατεύει και αναδεικνύει τα στοιχεία εκείνα της κοινωνίας που συντελούν στην αρμονική συμβίωση και επιβίωση των πολιτών της. Ένα σαθρό αξιακό κατεστημένο βρίσκει ερείσματα μόνο σε ένα σαθρό κοινωνικό κατεστημένο, και το αντίστροφο.
Έχουμε πρόβλημα αξιών. Και αυτό φαίνεται από το πολιτικό μας κατεστημένο που δεν ζητά συγγνώμη από τους πολίτες του για τα λάθη του, παρά μόνο συναγωνίζονται τα κόμματα εξουσίας ποιο θα κάνει τα λιγότερα λάθη, κι όχι ποιο μέσα από τα λάθη ετών έχει παραδειγματιστεί με σκοπό να αναπροσαρμόσει την Κοινωνία.
Φαίνεται από τους ίδιους τους πολίτες που σκέφτονται στείρα κομματικά και όχι πολιτικά, πολλοί εκ των οποίων (και αναφέρομαι στους πληγέντες) με μία αποζημίωση και μία τοποθέτηση σε θέση δημοσίου, θα ξεχάσουν την καταστροφή που έχουν υποστεί οι περιουσίες τους, θα ξεχάσουν τη συναισθηματική οδύνη που τώρα βιώνουν.
Είμαστε όλοι εμείς που από τη βολή του σπιτιού μας ή της ξαπλώστρας μας νουθετούμε, συμβουλεύουμε και κουνάμε το δάχτυλο (από κομματική στειρότητα) σε όλους όσους βιώνουν δύσκολες ώρες και είναι αγανακτισμένοι.
Είναι όλοι αυτοί που ενώ είναι αλληλέγγυοι στο ξένο, πώς γίνεται να μην είναι αλληλέγγυοι στον ίδιο τον συμπολίτη τους και κυρίως στα ζώα και γενικά στην πανίδα που αυτήν την στιγμή καταστρέφεται. Είναι, όμως, πολύ γλυκές οι επιδοτήσεις και τα κονδύλια της ΕΕ για τις σωματειακές οργανώσεις, στις οποίες είναι μέλη.
Είμαστε όλοι μας που η λέξη Νόμος είναι ξένη από την σκέψη μας και την συμπεριφορά μας. Οι αρχαίες κοινωνίες στηρίχθηκαν στο Νόμο, για να μπορέσουν να οργανώσουν την κοινωνική, πολιτική και πολιτειακή ζωή τους.
Οι κοινωνίες προτού διαμορφώσουν, ακόμα όμως και όταν διαμόρφωσαν τη νομοθεσία τους (τους γραπτούς νόμους)είχαν και έχουν και τους άγραφους νόμους, το εθιμικό δίκαιο που είναι απότοκος της παράδοσης και των αρχών που γεννά η συμβίωση. Τι είναι οι εθιμικοί κανόνες; Είναι οι κανόνες που συμφωνούν μεταξύ τους τα παιδιά για να παίξουν ένα παιχνίδι, τους όρους που βάζει η οικογένεια στα μέλη της, ο τρόπος που θα κινηθεί μία ομάδα φίλων για να κάνει μία δραστηριότητα.
Γιατί ο Νόμος είναι η ομπρέλα όλων. Και όπως έλεγε ο Σουν Τσου στην “Τέχνη του Πολέμου” : Νόμος σημαίνει οργάνωση, ιεραρχία και διοικητική μέριμνα
Δυστυχώς, η Ελλάδα έχει κρίση των αξιών της, γιατί ο Νόμος (το γραπτό και το εθιμικό δίκαιο) έχει απωλέσει την πραγματική του διάσταση μέσα στην Κοινωνία (ανάμεσα στους πολίτες).
Και η Ελλάδα χάνει σε κάθε επίπεδο, καθώς αφού δεν υπάρχει το συλλογικό συμφέρον, σημαντική παράμετρος του Νόμου, είναι επόμενο ο κάθε ηγέτης και ο κάθε πολίτης να αυθαιρετεί είτε εκούσια είτε ακούσια.
Για εμένα, ως Ελληνίδα, και καθόλου λαϊκίστικο δεν είναι αυτό που θα πω, μία συγγνώμη και μία παραδοχή των λαθών θα ήταν, αν όλα τα κόμματα της Βουλής σύστηναν ένα Ταμείο κοινής ωφελείας, όπου θα έβαζαν το καθένα τους συγκεκριμένο ποσό από τις επιχορηγησεις που λαμβάνουν. Το ίδιο να έπραττε (για κάποιο χρονικό διάστημα) η πολιτική και πολιτειακή ηγεσία του Κράτους, την παροχή μέρους ή όλου της μηνιαίας αποζημίωσης που λαμβάνουν για το αξίωμα που κατέχουν.
Έτσι για την Ελλάδα!!! Για τη χώρα που τους τίμησε και τους ανέδειξε στο ανώτατο πολιτικό (κομμάτων και εξουσίας) και πολιτειακό αξίωμα. Και τότε, όλοι εμείς οι πολίτες, θα αναγκαστούμε να εφαρμόσουμε το Νόμο, και δεν θα είμαστε μέρος του πελατειακού συστήματος, από το οποίο χαμένοι βγαίνουμε μόνο εμείς και κανείς άλλος.
*Η Δρ Άννα Κωνσταντινίδου είναι Ιστορικός- Διεθνολόγος, Διδάκτωρ Δημοσίου Δικαίου και Πολιτικής Επιστήμης της Νομικής Σχολής ΑΠΘ, ερευνήτρια της ίδιας Σχολής, Εξωτερική Συνεργάτιδα της Ανώτατης Διακλαδικής Σχολής Πολέμου και μέλος και ερευνήτρια του Ελληνικού Ινστιτούτου Στρατηγικών Μελετών (ΕΛ.Ι.Σ.ΜΕ.).
