Η πρόσφατη συζήτηση στη Βουλή των Ελλήνων για την Συμφωνί των Πρεπών κατέδειξε την έλλειψη ποιότητας του πολιτικού μας συστήματος το οποίο συνολικά αδυνατεί να καταλάβει το κακό που θα γίνει αν αυτή η συμφωνία περάσει από την Ελληνική Βουλή.
Η αδυναμία της κατανόησης της πραγματικότητας και η ηθελημένη συστηματική παραποίησή της είναι η προφανής, για τους έχοντες κοινή λογική, το αποτέλεσμα της συζήτησης στη Βουλή για την ψήφιση της Συμφωνίας των Πρεσπών. Η κυβερνητική γραμμή, ένα συνοθύλευμα απόψεων που αγνοεί σημαντικά ιστορικά δεδομένα και ανατρέπει κάθε εθνική στρατηγική των προηγούμενων ετών, δίνει τον τόνο στη συζήτηση αυτή.
Η λαϊκιστική πολιτική της ΝΔ, η φασιστική πρακτική της ΧΑ και η ιδεοληπτική ρητορική του ΚΚΕ δεν προσφέρουν τίποτα απολύτως παρά μόνο εντάσεις χωρίς καμία ουσιαστική συνεισφορά στην όλη κατάσταση. Η απίθανη, γραφική και υποκριτική στάση των ΑΝΕΛ, η προσπάθεια του ΚΙΝΑΛ να επιβιώσει πολιτικά και να διαχειριστεί την κρίση την οποία βιώνει και τέλος η Ένωση Κεντρώων που ζει το δικό της όνειρο συμμετοχής στη Βουλή, είναι ανίκανοι να επηρεάσουν οποιαδήποτε κατάσταση. Το σκηνικό το συμπληρώνουν το διαλυμένο Ποτάμι και περιφερόμενοι βουλευτές που είτε κινούνται με βάση το οικονομικό – πολιτικό τους συμφέρον και μέλλον, είτε προσπαθούν να γίνουν κι αυτοί σημαντικοί.
Και πάμε να δούμε λίγο τα πράγματα αλλιώς: Ποιος πίεσε για να γίνει αυτή η συμφωνία τώρα και με ποιο σκεπτικό; Πως δούλεψε η διαπραγμάτευση του αμετροεπή Νίκου Κοτζιά; Ποια είναι τα “ψιλά” γράμματα της συμφωνίας; Ποιος μπορεί να δώσει μια σαφή εικόνα για το άμεσο μέλλον;
Τα ερωτήματα είναι αμείλικτα και οι απαντήσεις συγκεχυμένες. Είναι σαφές πως ο Αμερικανικός παράγοντας ωφελείται τα μέγιστα από μια τέτοια συμφωνία, αποκτά σαφές πάτημα σε ένα “κάστρο” της Ρωσίας και μπορεί να ελέγχει απόλυτα το εμπόριο, το παρεμπόριο και το λαθρεμπόριο της περιοχής που συνορεύει με τη Σερβία και το Κόσσοβο. Η Σερβία αποκτά στη γειτονιά της κι ένα ακόμα κράτος που θα γίνει μέλος του ΝΑΤΟ. Η ΕΕ δεν είναι σίγουρη πως θέλει στην αγκαλιά της ένα τέτοιο κράτος, ειδικά μετά από ένα διαφαινόμενο σκληρό BREXIT.
Και πάμε στο καίριο ερώτημα: Είναι η συμφωνία επωφελής για την Ελλάδα; Η απάντηση είναι απλή. Σε μια διαπραγμάτευση κάτι δίνεις και κάτι παίρνεις. Αν κάποιος είναι σε πλεονεκτικότερη θέση με αυτόν που διαπραγματεύεται έχει τη δυνατότητα να επιβάλλει περισσότερους όρους και να κερδίσει περισσότερα. Αυτή λοιπόν ήταν η Ελλάδα στη συγκεκριμένη διαπραγμάτευση. Δυστυχώς όμως αυτοί που κλήθηκαν να διαπραγματευτούν, και από τις δύο πλευρές, υπήρξαν σημαντικά “λίγοι”, απαίδευτοι, υπερβολικά διαλλακτικοί και ελάχιστα αποτελεσματικοί. Η συμμετοχή του Μάθιου Νίμιτς υπήρξε καταλυτική και έφερε ένα αποτέλεσμα που σαφώς έχει περισσότερα πλεονεκτήματα για τα Σκόπια παρά για την Ελλάδα. Το αποτέλεσμα ήταν λοιπόν προδιαγεγραμμένο. Η διαπραγμάτευση είναι σαφώς εναντίον της Ελλάδας.
Η “σαντιγί” που βάζουμε στο γλυκό είναι από τη μια πλευρά η Ιστορία (οι αντίθετοι στη συμφωνία), με πολλές διαφορετικές εκδοχές και από την άλλη πλευρά (ΣΥΡΙΖΑ και λοιποί), η επίλυση ενός προβλήματος που για χρόνια προκαλούσε προβλήματα. Σε ποιόν; Στην Ελλάδα;
Όσο για την Ιστορία, τα Βαλκάνια ανέκαθεν αποτελούνταν από ένα σημαντικό αριθμό εθνοτήτων και φυλών. Παράλληλα, την περιοχή κατέκτησαν και διοίκησαν μια σειρά διαφορετικών κρατικών δομών, μεταξύ αυτών οι Ρωμαίοι, οι Σλάβοι στο βορρά, οι Δυτικοί (Φράγκοι, Βενετοί, Γενοβέζοι, Καταλανοί, κλπ.) και τέλος Οθωμανοί (όχι μόνο Τούρκοι).
Συμπέρασμα: Η συμφωνία αυτή προφανώς συμφέρει τις ΗΠΑ, προβληματίζει τη Ρωσία, είναι δύσκολη για την ΕΕ και είναι σαφώς επιζήμια για την Ελλάδα. Έτσι για να θυμόμαστε: Η εισβολή στην Κύπρο ήταν ειρηνική αποβίβαση, χάρη στη βλακώδη συμπεριφορά ενός μικρόμυαλου δικτάτορα. Τι πιθανότητες έχουμε να ζήσουμε μια αλλαγή συνόρων μέσα στα επόμενα χρόνια η οποία να έχει ως βάση αυτή τη συμφωνία και υπό την προϋπόθεση πως την Ελλάδα θα την κυβερνάει κάποιος απίθανος και ανίκανος πολιτικός, από τους τόσους που διαθέτουμε; Τι συνέπειες θα μπορούσε να έχει μια τέτοια συμφωνία στην καθημερινότητά μας αν αυτή η κρατική οντότητα γίνει μέλος του ΝΑΤΟ και της ΕΕ;
Την απάντηση τη δίνει ο αριθμός των ελληνικών επιχειρήσεων που έφυγε από την Ελλάδα τα τελευταία χρόνια και πήγε στις πλέον ασταθείς οικονομικά χώρες της ΕΕ, τη Βουλγαρία και τη Ρουμανία. Άντε με το καλό να φύγουν και οι υπόλοιπες για τα Σκόπια και να μείνουν μόνο εστιατόρια και καφέ. Άλλωστε αυτό φαίνεται πως θέλουμε μόνο σαν κοινωνία: “Μαμ – καφέ, κακά και νάνι”. Κοντά είμαστε.
