Οι Έλληνες ελαφροί ιππείς, οι περίφημοι Στρατιώτες, απόγονοι των Ακριτών, διέπρεψαν στους πολέμους των Ενετών κατά των Τούρκων, τον 15ο και 16ο αιώνα.
Οι Ενετοί έφεραν λίγους από αυτούς στην Ιταλία για να τους βοηθήσουν στους εκεί πολέμους τους. Σύντομα οι Έλληνες έδειξαν την αξία τους και έγιναν περιζήτητοι μισθοφόροι σε όλους τους ευρωπαϊκούς στρατούς.
Το 1508 η Βενετία βρέθηκα αντιμέτωπη με τον αυτοκράτορα Μαξιμιλιανό.
Οι Βενετοί νίκησαν αρχικά και τότε ο αυτοκράτορας δεν δίστασε να συμμαχήσει με τους Γάλλους, τους Ισπανούς και τον πάπα με στόχο την συντριβή της Βενετίας (Συνθήκη Καμπρέ, 10 Δεκεμβρίου 1508).
Η κρίσιμη μάχη δόθηκε, στις 14 Μαΐου 1509, στο Αγκαντέλο.
Στη μάχη αυτή συμμετείχαν Έλληνες και στους δύο αντιμαχόμενους στρατούς.
Οι Γάλλοι, υπό τον βασιλιά τους Λουδοβίκο κινούντο προς το Αγκαντέλο όταν η εμπροσθοφυλακή τους – 600 ιππότες, 500 Στρατιώτες υπό τον περίφημο Έλληνα πολέμαρχο Μερκούριο Μπούα, 3.000 Γάλλοι πεζοί ακροβολιστές και μερικά ελαφρά πυροβόλα – δέχθηκαν την επίθεση της εμπροσθοφυλακής των Ενετών – 200 ιππότες, 3.000 επίλεκτοι σαρισσοφόροι της Ρομάνα (της Ρώμης), 2.000 ακροβολιστές και μερικά πυροβόλα.
Οι Ενετοί διέθεταν επίσης 3.000 Έλληνες Στρατιώτες, οι οποίοι βάδιζαν σε δεύτερο κλιμάκιο μαζί με τον Ενετό διοικητή Νικολό Ορσίνι ντε Πιτιλιάνο, ο οποίος είχε ακόμα στη διάθεσή του 15.000 Ενετούς πεζούς και 1.500 ιππότες. Ο επικεφαλής της ενετικής εμπροσθοφυλακής Μπαρτολομέο ντ’ Αλβιάνο αποφάσισε, παρά τις διαταγές που είχε, να εμπλακεί με τον Γαλλικό Στρατό.
Ο Γάλλος βασιλιάς στη θέα των Ενετών διέταξε την εμπροσθοφυλακή του να επιτεθεί και να αγκιστρώσει τους Ιταλούς, έως ότου αφιχθεί και το κύριο σώμα του στρατού – 8.000 Ελβετοί σαρισσοφόροι και 300 ιππότες.
Οι Έλληνες Στρατιώτες και Αργουλέτοι του Μερκουρίου εφόρμησαν πρώτοι κατά των Ενετών και τους αγκίστρωσαν.
Οι Γάλλοι ιππότες όμως προτίμησαν να επελάσουν άμεσα εναντίον των 3.000 επίλεκτων Ενετών σαρισσοφόρων, με αποτέλεσμα να ηττηθούν.
Ο ντ’ Αλβιάνο τότε, αποφάσισε να εκμεταλλευθεί την επιτυχία του, επιτιθέμενος στους Γάλλους.
Πράγματι οι Ιταλοί σαρισσοφόροι κομματιάστηκαν από τις γαλλικές οβίδες και τράπηκαν σε φυγή.
Οι Στρατιώτες τους καταδίωξαν και τους αφάνισαν.
Ο ντε Πιτιλιάνο, βλέποντας τη συντριβή της εμπροσθοφυλακής τους υποχώρησε άμεσα και η μάχη έληξε, χωρίς οι Έλληνες Στρατιώτες του Γαλλικού Στρατού να εμπλακούν με τους Έλληνες του Ενετικού Στρατού.
Οι υπό τον Μερκούριο νίκησαν, αλλά οι «αντίπαλοι» αιχμάλωτοι Στρατιώτες, αφέθηκαν ελεύθεροι και τους επετράπη να επιστρέψουν στη Ελλάδα.
