Το Τάγμα Πεζικού το 1940: Οργάνωση και τακτικές

Το Τάγμα Πεζικού αποτελεί αυτοτελές συγκρότημα μάχης ικανό να αναλαμβάνει και να εκτελεί μια αποστολή με τα δικά του μόνο μέσα.
 
Αυτό αναφέρει ο σχετικός ορισμός. Όμως στον Ελληνικό Στρατό του 1940 αυτό δεν ίσχυε διότι τα τάγματα πεζικού στερούντο όλμων και αντιαρματικών μέσων.
Το τάγμα παρέτασσε μια ομάδα διοίκησης, τρεις λόχους πεζικού, έναν λόχο πολυβόλων και μεταγωγικά μάχης. Από βαριά όπλα διέθετε 12 πολυβόλα και 36 οπλοπολυβόλα.
Το τάγμα διέθετε ως στοιχείο ελιγμού τους τρεις λόχους του και ως στοιχείο πυρός τον λόχο πολυβόλων του.
Η ομάδα διοίκησης αποτελείτο από γραφείς, ιατρό, παρατηρητές, διαβιβαστές και αγγελιοφόρους.
Διοικείτο από ανθυπασπιστή ή ανθυπολοχαγό. Βοηθός του ταγματάρχη ήταν ο λοχαγός επιτελής του τάγματος.
Ο διοικητής του τάγματος ήταν σε θέση να ενεργήσει επί δύο ή τριών παράλληλων, συγκλίνουσες, ή αποκλίνουσες κατευθύνσεις και αναλόγως του εδάφους και τις ισχύος της αντίπαλης τοποθεσίας μπορούσε να προσαρμόσει την ενέργεια των λόχων του παρέχοντάς τους άμεση υποστήριξη με τον λόχο πολυβόλων.

Κατά τον Δαβάκη ο διοικητής του τάγματος «είναι ο αληθής διευθυντής της ορχήστρας των οργάνων των συμμετεχόντων εις τον αγώνα των μονάδων πεζικού, τα οποία διευθύνει αναλόγως του επιζητούμενου έργου… καθίσταται ούτως ο αληθής συνδυαστής του πυρός και της κινήσεως, ο πραγματικός ηγήτωρ του Πεζικού».
Ο επικεφαλής του τάγματος όφειλε να είναι αυτός που διοικεί, αλλά και εμψυχώνει τους αξιωματικούς και τους άνδρες του.
Ειδικά σε αγώνα επί ευρέως μετώπου, μεγαλύτερου των 2 χλμ. που θεωρείτο το μέγιστο δυνατό που, υπό φυσιολογικές συνθήκες, μπορούσε να καλύψει ένα τάγμα πεζικού, κατά την άμυνα, ο ρόλος του επικεφαλής του τάγματος ήταν εξαιρετικά σημαντικός καθώς πολλάκις τα ελληνικά τάγματα κλήθηκαν να δράσουν ανεξάρτητα, πέραν της επίβλεψης αλλά και της υποστήριξης του οικείου συντάγματος, με κακούς συνδέσμους και δυσκολίες ανεφοδιασμού.
Βάση της ορολογίας της εποχής η μεραρχία κάλυπτε έναν «τομέα» μετώπου, το σύνταγμα κάλυπτε έναν «υποτομέα», το τάγμα κάλυπτε μια «λωρίδα» μετώπου και έκαστος λόχος μια «υπολωρίδα».
Πέραν των ταγμάτων πεζικού ο Ελληνικός Στρατός το 1940-41 παρέταξε και αριθμό ταγμάτων πολυβόλων. Τα τάγματα αυτά διακρίνονταν σε τάγματα πολυβόλων Θέσης και τάγματα πολυβόλων Κινήσεως.



Έκαστο τάγμα πολυβόλων διέθετε δύο ή τρεις λόχους πολυβόλων (πολυβολαρχίες) και έναν λόχο πεζικού. Από τα οκτώ συνολικά τάγματα πολυβόλων τα τέσσερα – τρία Θέσεως και ένα Κινήσεως διέθεταν δύο πολυβολαρχίες – 24 συνολικά πολυβόλα – και έναν λόχο πεζικού.
Τα λοιπά τέσσερα τάγματα πολυβόλων Κινήσεως διέθεταν τρεις πολυβολαρχίες – 36 συνολικά πολυβόλα – και έναν λόχο πεζικού.
Το τάγμα πεζικού αναλόγως της τακτικής κατάστασης αναπτυσσόταν σε σχηματισμό τριγώνου, με έναν λόχο εμπρός, ή σε σχηματισμός ανεστραμμένου τριγώνου, με δύο λόχους εμπρός και έναν σε εφεδρεία.
Φυσικά αν η κατάσταση το επέβαλε μπορούσε να αναπτύξει το σύνολο των λόχων του στην πρώτη γραμμή, τηρώντας όμως πάντα μια μικρή έστω εφεδρεία δυνάμεως τουλάχιστον ουλαμού πεζικού – δύο διμοιρίες.