Ταγματάρχης (ΑΣ) Παναγιώτης Παπαναστασίου: Παρών

 

Από τον Συνταγματάρχη (ε.α.) Κωνσταντίνο Τσιάκαλο, Τάξη ΣΣΕ 1991

Στις 21 Σεπτεμβρίου 2017, η τάξη ΣΣΕ 1991 θα επισκεφτεί τη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων για να γιορτάσει τα 30 χρόνια από την είσοδό της στη Σχολή. Ήταν η 14η Σεπτεμβρίου 1987, ημέρα που η Ορθόδοξη Ελληνική Εκκλησία τιμάει τον Τίμιο Σταυρό. Ήταν η μέρα που 300 περίπου νέα παιδιά, ελλαδίτες κι ελληνοκύπριοι, αποφάσισαν να πάρουν στην πλάτη τους το δικό τους σταυρό και ν’ ακολουθήσουν τη στρατιωτική σταδιοδρομία. Ήταν η μέρα που αυτά τα παιδιά άκουσαν για πρώτη φορά μια διαπεραστική φωνή να τους αποκαλεί Ευέλπιδες. Ήταν η φωνή του Υπίλαρχου Αλκιβιάδη Στεφανή, σημερινού Αρχηγού ΓΕΣ. Ήταν η μέρα που ένας ήρωας της κυπριακής τραγωδίας ο Συνταγματάρχης (ΠΖ) τότε Δημήτριος Αλευρομάγειρος τους έλεγε πως ο Στρατός “είναι σπόρ”. Ήταν τέλος η μέρα που για κάποιους τα όνειρά τους έγιναν πραγματικότητα. Η μπλέ και κίτρινη στολή και το ξιφίδιο του Ευέλπιδος υπήρξε για κάποιους απόλυτος στόχος. Δεν θα φειδόταν προσπαθειών και κόπων για να πάρουν στα χέρια τους το ξίφος του Αξιωματικού και να υπηρετήσουν την πατρίδα. Η ζωή και οι βουλές των ανθρώπων είναι ήσσονος σημασίας μπροστά στη Θεία βούληση. Κάποιοι δεν τα κατάφεραν να τελειώσουν τη Σχολή και αρκετοί από εκείνους που αποφοίτησαν από τη Σχολή το 1991 και κράτησαν το ξίφος του Αξιωματικού, είτε από δική τους θέληση είτε από άλλους παράγοντες δεν είναι πια στο Στράτευμα. Αυτοί που έχουν παραμείνει τιμούν το Στρατό και την Τάξη και τον κοσμούν με την παρουσία τους.

Υπάρχουν όμως κι εκείνοι που έχασαν τη ζωή τους είτε από ασθένειες είτε πάνω στην εκτέλεση του καθήκοντος. Όταν πρόσφατα συνετρίβη το ελικόπτερο με κυβερνήτη το φίλο και συμπατριώτη Ταγματάρχη (ΑΣ) Δημοσθένη Γούλα, κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες, αυτόματα το μυαλό μου έτρεξε στο φίλο και συμμαθητή Ταγματάρχη (ΑΣ) Παναγιώτη Παπαναστασίου που σα σήμερα, στις 11 Σεπτεμβρίου 2004 πέταγε ως κυβερνήτης το μοιραίο ΣΙΝΟΥΚ στο οποίο επέβαινε ο φίλος και συμφοιτητής του πατέρα μου, Πατριάρχης Αλεξανδρείας και Πάσης Αφρικής Πέτρος ο Ζ’. Δε θα κάνω εγκώμια για το συμμαθητή μου, από σεβασμό στη μνήμη του και στο χαρακτήρα του. Οι αδιευκρίνιστες συνθήκες του ατυχήματος αυτού σηματοδότησαν πολλές και μάλλον γελοίες απόψεις σχετικά με τα αίτια της πτώσης του ελικοπτέρου. Από ηλεκτρομαγνητικά όπλα μέχρι θεωρίες συνωμοσίας με πράκτορες και πρακτορίσκους. Όποιες και να είναι οι αιτίες, το αποτέλεσμα της πτώσης του ελικοπτέρου ήταν το μόνο πρακτικά μετρήσιμο μέγεθος: 17 νεκροί και μέσα σ’ αυτούς ο συμμαθητής μου που άφησε πίσω ένα αγοράκι 2,5 ετών τότε που σήμερα είναι ένας έφηβος περήφανος για τον πατέρα που δυστυχώς δε γνώρισε.

Σε λίγες μέρες λοιπόν η τάξη ΣΣΕ 1991 θα έχει προσκλητήριο στη Σχολή Ευελπίδων, όλοι εμείς που έχουμε μείνει εδώ, όλοι εμείς που θυμόμαστε τον Παναγιώτη τον Παπαναστασίου, τον Δημήτρη το Φραγκάκη, το Στάθη το Μιχαλά και τον Νίκο το Μαράβα. Ιδιαίτερα για τον Παναγιώτη που έχασε τη ζωή του στην εκτέλεση του καθήκοντος, χωρίς αυτό να σημαίνει πως και η απώλεια των υπολοίπων είναι λιγότερο σημαντική, στο άκουσμα του ονόματος του θα ακουστεί το “ΠΑΡΩΝ”. Γιατί είναι, όπως και οι υπόλοιποι συμμαθητές, παρών στις μνήμες και στις ψυχές μας.

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ