Ο Γκίντερ Σαμπόφσκι φοράει τα γυαλιά του, διστάζει, ψάχνει στις χειρόγραφες σημειώσεις του.
Μοιάζει να προσπαθεί να καταλάβει αυτό που διαβάζει, μετά απαντά: «Απ’ ό,τι καταλαβαίνω, αυτό τίθεται σε ισχύ αμέσως, χωρίς καθυστέρηση…».
Είναι γύρω στις 7 μ.μ. της 9ης Νοεμβρίου 1989.
Μέλος του Πολιτικού Γραφείου της Κεντρικής Επιτροπής του κομμουνιστικού κόμματος της Ανατολικής Γερμανίας, αρμόδιος για την ενημέρωση, αυτό το μέλος του πρώτου κύκλου της ηγεσίας της «Γερμανικής Λαοκρατικής Δημοκρατίας» (ΓΛΔ) μόλις ανακοίνωσε, σαν να μην συμβαίνει τίποτε, μπροστά σε δεκάδες κατάπληκτους δημοσιογράφους, το άνοιγμα του Τείχους του Βερολίνου.
Μοιάζει να το κάνει εν παρόδω, στο τέλος μιας συνέντευξης Τύπου και απαντώντας σε ερωτήσεις σχετικά με τις προϋποθέσεις για την έξοδο των πολιτών από την επικράτεια.
Και δεν θα υπάρξει επιστροφή.
Όμως τριάντα χρόνια μετά, η συζήτηση εξακολουθεί να μαίνεται: η ξαφνική πτώση του Τείχους του Βερολίνου, ως προοίμιο εκείνης του ολόκληρου του κομμουνιστικού μπλοκ, ήταν άραγε ένα ατύχημα της Ιστορίας; Το προϊόν μιας παρεξήγησης ενός κακά προετοιμασμένου υψηλόβαθμου στελέχους ή μια υπολογισμένη κίνηση εκ μέρους μιας ανατολικογερμανικής δικτατορίας που έπνεε τα λοίσθια;
Ένα περικυκλωμένο καθεστώς
Στους διαδρόμους της εξουσίας στο Ανατολικό Βερολίνο, μέσα στις πολυτελείς επαύλεις του Βάντλιτς όπου κατοικούν οι απαράτσικ του «Κράτους των εργατών και των αγροτών», στο βόρειο τμήμα της πόλης, η ατμόσφαιρα είναι βαριά εδώ και εβδομάδες. Πώς μπορεί να σωθεί η κατάσταση;
«…Και ξαφνικά, άνοιξαν την μπάρα!»
«Και ξαφνικά, άνοιξαν την μπάρα! Ολοι άρχισαν να τρέχουν! Κι εγώ μαζί». Το βράδυ της 9ης Νοεμβρίου 1989, ο Αντρέας Φάλγκε ήταν ένας από τους πρώτους Ανατολικοβερολινέζους που πέρασε στη Δύση.
Αποσβολωμένος, αυτόπτης μάρτυρας, παρασύρθηκε στη δίνη της Ιστορίας και περιγράφει με βερολινέζικο σαρκασμό το άνοιγμα του πρώτου σημείου διέλευσης από τους ανατολικογερμανούς φρουρούς, παρασυρμένους από μεγάλο πλήθος που φώναζε: «Ανοίξτε την πύλη!».
«Υπήρχε μία ανθρώπινη πλημμυρίδα», που κατευθυνόταν προς το συνοριακό πέρασμα της Μπορνχόλμερ Στράσε λέγοντας ο ένας στον άλλο: «Ακουσες τα νέα;», διηγείται ο Αντρέας Φάλγκε στο σημείο όπου βρισκόταν πριν από 30 χρόνια.
«Το νέο» ήταν μία ανακοίνωση που είχε γίνει νωρίς το βράδυ από έναν αξιωματούχο του κομμουνιστικού καθεστώτος που έπνεε τα λοίσθια. Οι Ανατολικογερμανοί είχαν πλέον την άδεια να ταξιδέψουν στην Δύση.
Ο Αντρέας Φάλγκε, τότε τεχνικός σε σινεμά, κοιτάζει όπως και πολλοί συμπολίτες του την κρατική τηλεόραση να μεταδίδει…ένα ποδοσφαιρικό ματς του γερμανικού κυπέλλου.
Ομως, κατά τις 22.40, ο παρουσιαστής του δελτίου ειδήσεων ανακοινώνει το άνοιγμα των συνόρων που χωρίζουν εδώ και 28 χρόνια του Βερολινέζους του ανατολικού και του δυτικού τομέα.
Ο Αντρέας Φάλγκε πετάγεται από τη θέση του. «Δεν είχα την παραμικρή ιδέα αν τα σύνορα είχαν ήδη ανοίξει ή όχι. Ωπ, έφυγα: βάζω το δερμάτινο μπουφάν μου, παίρνω τα χαρτιά μου, 100 μάρκα και έναν χάρτη του Δυτικού Βερολίνου».
