Φαίνεται πως η “απόβαση” ενός “τάγματος” παρανόμων μεταναστών στη Μυτιλήνη στις 30 Αυγούστου ήταν σαφώς προσχεδιασμένη από τους ημιπαράνομους (στην Τουρκία) διακινητές ανθρώπων, αλλά και εν γνώσει των Ελληνικών Αρχών.
Αυτό τουλάχιστον προκύπτει τόσο από την ετοιμότητα που έδειξαν για την άμεση μεταφορά τους στη Μόρια αλλά και από το συντονισμό στις ενέργειες με τη FRONTEX κατά τη διάρκεια του ταξιδιού τους.
Η μεταφορά των μεταναστών, οι μισοί από τους οποίους ήταν παιδιά (246 το σύνολο), έγινε με πλαστικές λέμβους, 13 το σύνολο. Είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο και σ’ αυτή την έκταση. Οι δυνάμεις της FRONTEX δεν μπόρεσαν ν’ ανταποκριθούν στις απαιτήσεις μια επιχείρησης απαγόρευσης αποβίβασης στο νησί καθώς ούτε επάρκεια μέσων διέθεταν, αλλά σαφώς και δεν ανέλαβαν να προχωρήσουν σε μια επιχείρηση που θα είχε ενδεχομένως θύματα πολλά παιδιά.
Φαίνεται πως οι διακινητές ανθρώπων της Τουρκίας, όσο και οι συνεργοί τους στην Ελλάδα (γιατί πιθανότατα υπάρχουν και τέτοιοι, αλλιώς μια επιχείρηση με τα χαρακτηριστικά αυτά δε θα πετύχαινε), έχουν αρχίσει να “επενδύουν” σε μια νέα μορφή επιχειρήσεων διακίνησης παρανόμων μεταναστών. Αυτοί συνήθως “κρύβονται” μέσα σε ένα μικρό σχετικά πλήθος πραγματικών προσφύγων και εν συνεχεία μ’ ένα μαγικό τρόπο φτάνουν στην Αθήνα, όπου είτε μοιράζονται σε όλη της Ελλάδα, είτε μέσα σε ένα χρόνο το αργότερο διοχετεύονται με συγκεκριμένους μηχανισμούς στην υπόλοιπη Ευρώπη.
Ο περίεργος ρόλος αρκετών ΜΚΟ, που κάποιες από αυτές έχουν μπει για τα καλά στο στόχαστρο της ΕΥΠ, έχει αρχίσει να γίνεται πιο ξεκάθαρος: Όσοι περισσότεροι μετανάστες έρχονται τόσο πιο πολύ κερδίζουν. Από πού; Μα από τον ΟΗΕ και την ΕΕ που πληρώνει με το “κεφάλι” για να βρουν αυτοί οι δυστυχείς άνθρωποι τροφή και στέγη.
Υπάρχει κι άλλη μια παράμετρος εδώ: Ποιες χώρες της ΕΕ εξυπηρετεί η είσοδος των παρανόμων μεταναστών; Η απάντηση εδώ είναι σαφής. Τις μεγάλες βιομηχανικές χώρες, οι οποίες (για παράδειγμα η Γερμανία) ξεδιαλέγουν με ειδικούς μηχανισμούς ποιους θα δεχτούν, για πόσο χρόνο και με ποια κριτήρια.
Το κακό για την Ελλάδα είναι πως η Μόρια και τ’ άλλα μέρη στα οποία υπάρχουν στρατόπεδα (γιατί για τέτοια πρόκειται) φιλοξενίας προσφύγων – παράνομων μεταναστών δημιουργούν σοβαρά προβλήματα τόσο στις τοπικές κοινωνίες, στον κρατικό μηχανισμό αλλά και στη διεθνή εικόνα της χώρας. Η μεταναστευτική πολιτική της προηγούμενης κυβέρνησης, που ούτε λίγο ούτε πολύ δέχτηκε μια συμφωνία η οποία άφηνε τη χώρα απροστάτευτη, έχει κληροδοτήσει στη νέα κυβέρνηση ένα δυσεπίλυτο πρόβλημα.
Η εξαιρετικά οργανωμένη δομή των διακινητών ανθρώπων, κάτω από τη σιωπηρή “μη αντίδραση” των μεγάλων χωρών της ΕΕ, ενδέχεται να πολλαπλασιάσει το πρόβλημα και να δημιουργήσει ακόμα σοβαρότερο κίνδυνο στην Εθνική Άμυνα και Ασφάλεια. Όσο κι αν τα εντεταλμένα όργανα της πολιτείας προσπαθήσουν είναι απίθανο να τα βγάλουν πέρα με την κατάσταση αυτή. Απαιτούνται δραστικότερες τακτικές, έξυπνη διαχείριση και κατανόηση της κατάστασης σε βάθος.
Η γνωστή φράση του γνωστού “κακού” του ελληνικού σινεμά Σπύρου Καλογήρου, “είναι πολλά τα λεφτά ‘Αρη”, ταιριάζει γάντι στην όλη κατάσταση.
Όποιοι ξέρουν δε μιλάνε κι όσοι μιλάνε κάνουν πως δεν ξέρουν, αλλά στο τέλος της μέρας η χώρα που θα πληρώσει (και πληρώνει ήδη) τα σπασμένα θα είναι η Ελλάδα.
