Γράφει ο Νικόλαος Λαδιανός, δημοσιογράφος της ΕΡΤ3
Υπάρχει ένα παράδοξο με την εκάστοτε τουρκική πολιτική ηγεσία και διπλωματία.
Αποδέχονται μόνο ότι τους εξυπηρετεί από τις κυρωμένες διεθνείς συνθήκες. Είτε αυτές που συνυπέγραψαν είτε αυτές, από τις οποίες απείχαν (Σύμβαση Μοντέγκο Μπέι).
Και το πιο παράδοξο είναι ότι δεν βλέπουμε οργανωμένες και αποστομωτικές απαντήσεις. Είτε από την Ελληνική πλευρά (που καίγεται) είτε από τον διεθνή παράγοντα.
Έτσι λοιπόν, και στα θέματα, που επανέρχονται διαρκώς τα τελευταία χρόνια, ως “ελληνοτουρκικές διαφορές”, η Άγκυρα συνεχίζει – ή και ενδυναμώνει – αυτή την τακτική.
“Μας βολεύουν κάποιες παράγραφοι στο Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας”, σκέφτονται οι Τούρκοι διπλωμάτες ή κάποιοι πονηροί “ερευνητές” και απόστρατοι. “Ας τις βάλουμε στην επιχειρηματολογία μας”. Κι ας μην έχει συνυπογράψει η Άγκυρα.
Να πούμε για τις συνθήκες, που έχουν υπογράψει και συνομολογήσει;
Μιλούν για τη Λωζάνη; Παραμερίζουν το Μοντρέ.
Δεν τους συμφέρει η Λωζάνη; Θέλουν να την αναθεωρήσουν.
Παράλληλα, έχουν και τον “μπαμπούλα” των Σεβρών.
Τότε θυμούνται τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου.
Όχι. Ούτε εκείνη τους συμφέρει.
Ανατρέχουν στο 1878. Γιατί όχι και στο 1829.
Και πάει λέγοντας.
Λοιπόν. Ας δούμε κάποια συγκεκριμένα πράγματα. Και όχι κάθετι που ονειρεύονται οι θιασώτες του νεο-οθωμανικού παραληρήματος.
Μιλούν π.χ. περί αποστρατιωτικοποίησης νήσων του ανατολικού Αιγαίου. Βάσει της Συνθήκης της Λωζάνης. Όμως κάτι τέτοιο κυριολεκτικά δεν υφίσταται! Αναιρέθηκε το δικαίωμά τους να επικαλούνται κάτι τέτοιο. Όχι μόνο εξαιτίας της στρατιωτικής απειλής τους κατά των νησιών μας. Αλλά, επειδή, με τη Συνθήκη του Μοντρέ, που οι ίδιοι επιδίωξαν το 1936 (και σε μεγάλο βαθμό τους στήριξε η ελληνική πολιτική ηγεσία), η αποστρατιωτικοποίηση ουσιαστικά έπαψε να υφίσταται και για Τούρκους και για Έλληνες!
Στις 6 Μαΐου 1936, ο πρεσβευτής της Τουρκίας στην Αθήνα Ρουσέν Εσρέφ, έστειλε στον τότε πρωθυπουργό και ΥΠΕΞ Ιωάννη Μεταξά, την εξής επιστολή:
«Κατ’ εντολήν της κυβερνησεώς μου… είμαστε εξ ολοκλήρου σύμφωνοι όσον αφορά στη στρατιωτικοποίηση αυτών των δύο νησιών (Λήμνου και Σαμοθράκης), ταυτόχρονα με τον εξοπλισμό των Στενών».
Ενώ ο Τούρκος ΥΠΕΞ Ρουστού Αράς, κατά τη διαδικασία κύρωσης της Σύμβασης του Μοντρέ στην τουρκική εθνοσυνέλευση, δήλωσε τα εξής (Παρασκευή 31 Ιουλίου 1936).
«Οι διατάξεις που αναφέρονται στα νησιά Λήμνος και Σαμοθράκη, τα οποία ανήκουν στη φίλη και γείτονα Ελλάδα και ήσαν αποστρατιωτικοποιημένα βάσει των σχετικών διατάξεων της Συμβάσεως της Λωζάνης, καταργούνται και αυτές από τη Σύμβαση του Μοντρέ». (5η Σύνοδος τουρκικής εθνοσυνέλευσης, 81η συνεδρίαση).
Είναι να απορείς. Γιατί αυτά δεν ακούγονται με τρανταχτό τρόπο από τους αρμόδιους Έλληνες πολιτικούς.
Ας αναφερθούμε ξανά στο ζήτημα της Συνθήκης της Λωζάνης.
Μια συνθήκη, που ουσιαστικά επιβλήθηκε στην χώρα μας, υπό άθλιους όρους, των πρώην “συμμάχων” Γάλλων, Ιταλών και -δευτερευόντως- των Βρεταννών.
Με τη Συνθήκη της Λωζάνης, και μετά από ένα βρώμικο και σκοτεινό παρασκήνιο κατά την περίοδο Σεπτεμβρίου 1922 και Ιουλίου 1923, η Ελλάδα αναγκάστηκε να αποσύρει τις ισχυρές στρατιωτικές της δυνάμεις από την Ανατολική Θράκη. Μαζί να ξεριζωθεί και ο ελληνικός πληθυσμός της περιοχής. Και αυτή ήταν η χειρότερη από τις συνέπειες της Λωζάνης.
Δύσκολα μπορεί κανείς να κατανοήσει, σε στρατηγικό επίπεδο, πώς έφτασε η Ελλάδα στην καταστροφική αυτή υποχώρηση – αποχώρηση.
Δύσκολο να ερμηνεύσουμε και τη στάση του, άλλοτε, τολμηρού και οραματιστή Βενιζέλου στη συγκεκριμένη διαπραγμάτευση.
Πώς υποχώρησε στον συγκεκριμένο εκβιασμό.
Μήπως αμφιβάλλει κανείς για το πόσο διαφορετική θα ήταν η κατάσταση και ο έλεγχος των Στενών των Δαρδανελλίων και του Βοσπόρου (και για την παγκόσμια ισορροπία και για τα συμφέροντα των “ισχυρών”) εάν η μία πλευρά, η ευρωπαϊκή, ανήκε στην Ελληνική Επικράτεια;….
Διαβάστε όλες τις ειδήσεις στο topics.gr
