Το γερμανικό σχέδιο για τη Μάχη της Γαλλίας, τον Μάιο του 1940.

Το γερμανικό σχέδιο για τη Μάχη της Γαλλίας, η φιλοσοφία του, η σχέση του με το παλιότερο σχέδιο του Α΄ Π.Π. και η οργάνωση για την υλοποίηση του.
 
 
Έχοντας παρουσιάσει τη γαλλική στρατηγική και τις γαλλικές επιδιώξεις στο ξέσπασμα του Β΄ Π.Π. μπορούμε τώρα να περάσουμε στην άλλη πλευρά του λόφου.

Το Σχέδιο Μάνσταϊν

Η γερμανική ανώτατη ηγεσία κατέληξε οριστικά στο σχέδιο για την επίθεση στη Δύση μέχρι τις 24 Φεβρουαρίου 1940. Η επιχείρηση έλαβε την κωδική ονομασία «Υπόθεση Κίτρινη» (Fall Gelb).
Ο εμπνευστής του σχεδίου, επιτελάρχης της Ομάδας Στρατιών «Α» Αντιστράτηγος Έριχ φον Μάνσταϊν, στηρίχθηκε σε δύο βασικές παραδοχές. Η πρώτη ήταν ότι αντιμετώπισε την εκστρατεία ως μία ενέργεια δύο σταδίων. Η δεύτερη ήταν η επίδραση του φαινομένου της περιστρεφόμενης πόρτας.
Η διαφορά του παλαιότερου σχεδίου Σλήφεν, με το οποίο επιτέθηκε ο γερμανικός στρατός στη Γαλλία το 1914, με το σχέδιο του Μάνσταϊν ήταν ότι ο δεύτερος θεωρούσε, αντίθετα προς τον πρώτο, ότι η νίκη έναντι της Γαλλίας με μία μόνο επιχείρηση ήταν εκτός πραγματικότητας. Κατά την άποψη του η εκστρατεία θα μπορούσε να διεξαχθεί σε δύο στάδια με σημείο εκκίνησης το Σεντάν. Από εκεί κάθε ένα μισό του συμμαχικού μετώπου μπορούσε να κυκλωθεί διαδοχικά και να εκμηδενιστεί.

Η ομοιότητα του σχεδίου Σλήφεν με το σχέδιο του Μάνσταϊν ήταν ότι και στις δύο περιπτώσεις οι Γερμανοί φτάνουν με επιτυχία στα νώτα του αντιπάλου τους μόνο εάν αυτός, σαν αποτέλεσμα της κίνησης του προς τα εμπρός, πυροδοτήσει το φαινόμενο της περιστρεφόμενης πόρτας. Το 1914 ο άξονας στροφής βρίσκονταν νότια του Λουξεμβούργου. Όσο πιο ορμητικά οι Γάλλοι εισχωρούσαν στην Αλσατία – Λορένη τόσο πιο δυνατά θα τους χτυπούσε στα νώτα τους η πτέρυγα που κινούνταν από το Βέλγιο.
Το 1940 η φορά της περιστροφής αντιστράφηκε. Όσο πιο βόρεια στο Βέλγιο εισέρχονταν οι Σύμμαχοι τόσο πιο εύκολα οι γερμανικές τεθωρακισμένες μεραρχίες μπορούσαν να περάσουν από τις Αρδέννες και να φτάσουν στη Μάγχη, κλείνοντας την πόρτα στην πλάτη των Συμμάχων.

Οι Γερμανοί δεν μπορούσαν να αιφνιδιάσουν στρατηγικά τους Γάλλους, αφού οι δύο χώρες ήταν ήδη σε εμπόλεμη κατάσταση, μπορούσαν όμως να τους αιφνιδιάσουν επιχειρησιακά με το σημείο εφαρμογής της κύριας προσπάθειας και τακτικά με την επιλογή τους να διασπάσουν την τοποθεσία του Σεντάν με τις τεθωρακισμένες μεραρχίες μόνο. Όμως η ενεργοποίηση του φαινομένου της περιστρεφόμενης πόρτας απαιτούσε και τη συνεργασία των Γάλλων. Τη συνεργασία αυτή οι Γερμανοί θεωρούσαν ότι την είχαν εξασφαλίσει καθώς τους ήταν γνωστό ότι οι Σύμμαχοι θα εισέρχονταν στο Βέλγιο και θα καταλάμβαναν θέσεις κατά μήκος του ποταμού Ντυλ. Βλέπουμε λοιπόν ότι το πλέον ευπαθές στοιχείο του γαλλικού σχεδίου ήταν αυτό που αφορούσε την κίνηση του γαλλικού στρατού. Αυτό αναφέρεται εμφατικά διότι είναι ευρέως διαδεδομένη η άποψη ότι ο γαλλικός στρατός ηττήθηκε εξαιτίας της ακινησίας του.

Ο γερμανικός στρατός που θα εισέβαλλε στη Δύση οργανώθηκε σε τρεις ομάδες στρατιών.
Η Ομάδα Στρατιών «Β» θα επιτελούσε τη λειτουργία της καθήλωσης. Η αποστολή της ήταν να επιτεθεί βόρεια της γραμμής Λιέγη – Σαρλερουά, να εκμηδενίσει την Ολλανδία ως στρατιωτικό παράγοντα, να νικήσει τον βελγικό στρατό το συντομότερο δυνατό, να έλξει τον όγκο των Συμμαχικών δυνάμεων και στη συνέχεια να τον κρατήσει καθηλωμένο. Ο σκοπός της Ομάδας Στρατιών «Β» υποβοηθήθηκε από την προπαγάνδα, τη λειτουργία παραπλανητικών δικτύων ασυρμάτων και τη χρησιμοποίηση των αλεξιπτωτιστών αποκλειστικά στον τομέα της που ήταν αναμενόμενο ότι θα τραβούσαν την προσοχή των Συμμάχων.
Η Ομάδα Στρατιών «Α» θα επιτελούσε τη λειτουργία της προσβολής και της εκμετάλλευσης. Είχε την αποστολή να διασχίσει τον ποταμό Μεύση μεταξύ Σεντάν και Ντινάντ και να κατευθυνθεί στις εκβολές του ποταμού Σομ. Έτσι θα αποκόπτονταν ολόκληρη η βόρεια πτέρυγα των Συμμάχων την οποία στη συνέχεια η Ομάδα Στρατιών «Α» σε συνεργασία με την Ομάδα Στρατιών «Β» θα εκμηδένιζαν.
Η Ομάδα Στρατιών «C» είχε αποστολή να κρατά καθηλωμένες τις δυνάμεις που βρίσκονταν στη Γραμμή Μαζινό.

Η Τεθωρακισμένη Ομάδα «Κλάιστ»

Στην εκστρατεία στην Πολωνία ο γερμανικός στρατός δημιούργησε μηχανοκίνητα σώματα στρατού στα οποία συνυπήρχαν τεθωρακισμένες μεραρχίες και μεραρχίες πεζικού και τα οποία βρίσκονταν υπό τη διοίκηση στρατιών πεζικού. Για την εκστρατεία του Μαΐου του 1940 οργανώθηκε κάτι πραγματικά πρωτοποριακό, μία πλήρως μηχανοκίνητη στρατιά, η οποία μπορούσε να ενεργήσει ανεξάρτητα στο επιχειρησιακό επίπεδο
Ο νέος σχηματισμός που δημιουργήθηκε ονομάσθηκε Τεθωρακισμένη Ομάδα «Κλάιστ» από το όνομα του διοικητή του Στρατηγού του Ιππικού Έβαλντ φον Κλάιστ. Για το πρώτο σκέλος της επιχείρησης η Τεθωρακισμένη Ομάδα «Κλάιστ» θα ήταν υπό τον επιχειρησιακό έλεγχο της 12^ης Στρατιάς, μία οπωσδήποτε συντηρητική επιλογή από τον διοικητή της Ομάδας Στρατιών «Α» Γκερντ φον Ρούνστεντ.
Η Τεθωρακισμένη Ομάδα «Κλάιστ» αποτελούνταν από τρία μηχανοκίνητα σώματα στρατού όπως παρακάτω:
XIV Σώμα Στρατού (Μηχ.) αποτελούμενο από τις: 2^η, 13^η και 29^η Μεραρχίες Πεζικού (Μηχ.), υπό τη διοίκηση του Στρατηγού του Πεζικού Γκούσταβ φον Βίτερσχαϊμ.
XIX Σώμα Στρατού (Μηχ.) αποτελούμενο από τις: 1^η, 2^η και 10^η Τεθωρακισμένες Μεραρχίες, υπό τη διοίκηση του Στρατηγού των Τεθωρακισμένων Χάιντς Γκουντέριαν.
XLI Σώμα Στρατού (Μηχ.) αποτελούμενο από τις: 6^η & 8^η Τεθωρακισμένες Μεραρχίες και τη 2^η Μεραρχία Πεζικού (Μηχ.), υπό τη διοίκηση του Αντιστράτηγου Γκέοργκ-Χανς Ράινχαρντ.
Η δύναμη σε άρματα μάχης της Τεθωρακισμένης Ομάδας «Κλάιστ» ήταν όπως παρακάτω:

Η αποστολή του Κλάιστ ήταν να διασχίσει το Δάσος των Αρδεννών και να εγκαταστήσει προγεφυρώματα στον Μεύση. Την κύρια προσπάθεια θα αναλάμβανε το Σώμα του Γκουντέριαν που θα επιτίθονταν στο όριο μεταξύ της 2^ης και της 9^ης Γαλλικών Στρατιών. Μετά τη διάβαση του Μεύση η Τεθωρακισμένη Ομάδα θα κατευθύνονταν Δυτικά – ΒΔ για να αποκόψει τις Συμμαχικές στρατιές. Το Σώμα του Βίτερσχαϊμ είχε αποστολή να ακολουθεί την κύρια προσπάθεια και να ασφαλίζει το νότιο πλευρό της.

Το βόρειο πλευρό της Τεθωρακισμένης Ομάδας θα εξασφάλιζε το XV Σώμα Στρατού (Μηχ.) που ενεργούσε υπό τον έλεγχο της 4^ης Στρατιάς. Αυτό το Σώμα περιλάμβανε δύο τεθωρακισμένες μεραρχίες: την 5^η και την 7^η. Σε επόμενες αναρτήσεις θα παρακολουθήσουμε την πορεία και τις μάχες της 7^ης Τεθωρακισμένης Μεραρχίας.
Βιβλιογραφία
Cardona, Gabriel και Vásquez. (2009). Δέκα Μέρες που Άλλαξαν την Ευρώπη. Μετάφραση: Εύα Αδαμάκη. (2009). Τόμος 6 στη σειρά: Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος 1939-1945. Η Καθημερινή.
DiNardo, R. L. (1997). Germany’s Panzer Arm. Westport, CT: Greenwood Press.
Evans, Martin M. (2000). The Fall of France: Act with Daring. Οξφόρδη: Osprey Publishing Ltd.
Frieser, karl-Heinz. (2013). The Blitzkrieg Legend: The 1940 Campaign in the West. Naval Institute Press.
Gudmundsson, Bruce I. (2004). On Armor. Westport, CT: Praeger.
Halder, Franz. «Operational Basis for the First Phase of the French Campaign in 1940». MS # P-151. U.S. Army, Europe, Historical Division.
Jentz, Thomas L. (1996). Panzertruppen vol. Ι. Atglen, PA: Schiffer Publishing.
Liddell Hart, B. H. (1950). Η Άλλη Πλευρά του Λόφου. Μετάφραση: Νικολάου Παπαρρόδου (1950). Αθήνα: Εκδοτικός Οίκος Σπύρου Α. Τζηρίτα.
______________. (1970). Ιστορία του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Μετάφραση: Νικολάου Παπαρρόδου (1988). Αθήνα: ΓΕΣ/7^ο ΕΓ.
Manstein, Erich von. (1955). Νίκαι Απολεσθείσαι. Μετάφραση: Κων/νου Κανάκη. (1962). Αθήνα: Στρατιωτικά Περιοδικά Γ.Ε.Σ.
Rundstedt, Gerd. (1950) «Campaign in the West (1940)». MS # C-053.Μετάφραση: Robinson. U.S. Army, Europe, Historical Division.
Shepperd, Alan. (1990). France 1940: Blitzkrieg in the West. Λονδίνο: Osprey Publishing Ltd.
Spiller, Roger J.(επιμ.). (1992). Combined Arms in Battle Since 1939. Fort Leavenworth, KS: U.S. Army Command and General Staff College Press.
Wallach, Jehuda L. (1986). The Dogma of the Battle of Annihilation. Westport, CT: Greenwood Press.
Warner, Philip. (1990). The Battle of France, 1940. Ανατύπωση. (2001). Λονδίνο: Cassell & Co.