Το τουρκικό “Πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου” και το ελληνικό “Πραξικόπημα της Πυτζάμας”! Δυο “βολικά” πραξικοπήματα με κοινά στοιχεία
Του Αρίστου Πενταλιώτη
Για το Κίνημα Γκιουλέν έχουν γραφεί και έχουν ειπωθεί πολλά επιγραμματικά θα αναφέρουμε πως :
- Ιδρύθηκε το 1970. Από τη στιγμή της ίδρυσής του, βρέθηκε αντιμέτωπο με την καταστολή του κεμαλικού κράτους και ιδιαίτερα του στρατού. Για να αποφύγει τη φυλακή, ο Γκιουλέν υποχρεώθηκε, το 1999, να εγκατασταθεί στις Ηνωμένες Πολιτείες.
- Το 2008, η αμερικανική επιθεώρηση Foreign Policy συμπεριέλαβε στους «διανοούμενους με τη μεγαλύτερη επιρροή παγκοσμίως » τον Φετουλλάχ Γκιουλέν
- Ο Ταγίπ Ερντογάν ως πρωθυπουργός της Τουρκίας , του οποίου ο Γκιουλέν υπήρξε σύμμαχος την περίοδο 2002-2011, εκμεταλλεύτηκε δίχως ενδοιασμό την επιρροή του κινήματος εντός της Τουρκικής επικράτειας.
Χρησιμοποίησε τους δικαστικούς και τους αστυνομικούς που ανήκουν στο κίνημα του Γκιουλέν, για να βάλει τέλος στην κηδεμονία του στρατού πάνω στην πολιτική ζωή.
Χρησιμοποίησε επίσης το υπερεθνικό δίκτυο του Κινήματος προκειμένου να αυξήσει την οικονομική και διπλωματική επιρροή της Τουρκίας.
Στον αντίποδα οι Υποστηρικτές του Κινήματος Γκιουλέν είχαν την δική τους πολιτική ατζέντα.
Άλωσαν τον κρατικό μηχανισμό της Τουρκίας μετά την απομάκρυνση των φιλοκεμαλικών στοιχείων.
Αντιπαράθεση επίσης υπήρξε και στο Κουρδικό ζήτημα.
Η Κοινότητα Γκιουλέν αντιτάχθηκε στο κουρδικό άνοιγμα του Ταγίπ Ερντογάν για το δε Κουρδικό κίνημα οι Γκιουλενιστές συνιστούσαν πολύ πιο επικίνδυνο εχθρό απο το καθεστώς Ερντογάν.
Ενδεικτικά αναφέρεται πως η Δολοφονία των τριών γυναικών στελεχών του PKK τον Ιανουάριο 2013, στην έδρα του Κέντρου Ενημέρωσης του Κουρδιστάν στο Παρίσι αποδόθηκε σε κλιμάκιο της ΜΙΤ ελεγχόμενο απο την κοινότητα Γκιουλέν
Σε επίπεδο εξωτερικής πολιτικής αμφισβήτησαν την στάση Ταγίπ Ερντογάν πρός το Ισραήλ αρνούμενοι να αποδεχτούν την ολοένα και σφοδρότερη ρητορική του εναντίον του Ισραήλ.
Στην Τελική σύγκρουση Κοινότητας Γκιουλέν-Καθεστώτος Ταγίπ συνέβαλαν καθοριστικά τα παρακάτω δύο γεγονότα
1) Οι συνεχείς αποκαλύψεις για τις σχέσεις του τουρκικού καθεστώτος με το Ισλαμικό κράτος. (μεταφορά όπλων-τζιχαντιστών προς περιοχές ελεγχόμενες απο το Ισλαμικό κράτος στην Συρία,αρωγή προς τζιχαντιστές και λαθρεμπόριο Τουρκίας-ISIS )
2) Η ανακαταλήψη του Κομπάνι τον Ιανουάριο του 2015 από την Κουρδική πολιτοφυλακή YPG (στρατιωτικός βραχίονας του ΡΚΚ στην Συρία) με την διεθνή υποστήριξη (ΗΠΑ-Δυτικών χωρών).
Τα τεκταινόμενα στην Βόρεια Συρία (Ροζάβα), η πλήρης αναβάθμιση του Κουρδικού Παράγοντα από την διεθνή κοινότητα,το επαπειλούμενο Κουρδικό Ντόμινο έκρουσαν τον κώδωνα του κινδύνου για τον Ταγίπ Ερντογάν και την πολιτική του επιβίωση.
Πίσω από την αλληλουχία αυτή των γεγονότων το καθεστώς Ερντογάν είδε για μια ακόμη φορά σενάρια διαμελισμού της Τουρκίας.
Παράλληλα το κλείσιμο εμπορικών δρόμων προς την Μέση Ανατολή,η σοβαρή κρίση η οποία ταλανίζει την τουρκική οικονομία, η αυξανόμενη κοινωνική δυσαρέσκεια λόγω της διαφθοράς του τουρκικού καθεστώτος, η απομόνωση της Τουρκίας συνιστούσαν σκληρές ήττες για το καθεστώς Ταγίπ Ερντογάν οι οποίες και έπρεπε επικοινωνιακά να διαχειριστούν προκειμένου να ελεγχθεί η τουρκική γνώμη και να επανακτηθεί η απολεσθείσα Ηγεμονία
Η Ελληνική πολιτική σκέψη επιμένει εμμονικά να αγνοεί το γεγονός πως ο Ταγίπ Ερντογάν ακολουθεί με τις κατάλληλες αναγωγές τα βήματα του μέντορα του Ναζιστή Αδόλφου Χίτλερ.
- H προεκλογική ομιλία του Χίτλερ στο Εμπερσβάλντε, το 1932, με την απαγγελία της ποιήματος του Τούρκου εθνικιστή ποιητή Ziya Gökalp (Ζιγιά Γκιοκάλπ ) απο τον Ταγίπ Ερντογάν (“Τα τζαμιά είναι τα στρατόπεδά μας, οι τρούλοι τους τα κράνη μας, οι μιναρέδες τους τα σπαθιά μας και οι πιστοί οι στρατιώτες μας”);
- Το αποτυχημένο “πραξικόπημα” της 15ης Ιουλίου κατά του Τούρκου Προέδρου Ταγίπ Ερντογάν με τον εμπρησμό που κατέστρεψε το κτίριο του Reichstag (γερμανικό κοινοβούλιο) στο Βερολίνο;
- Η Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών (1934) με τις μαζικές εκκαθαρίσεις στον τουρκικό στρατό και στον κρατικό μηχανισμό της Τουρκίας με το πρόσχημα της καταπολέμησης των “κινηματιών” (κοινότητα Γκιουλέν);
- Η κατάσταση εκτάκτου ανάγκης που κήρυξε τον Φεβρουάριο του 1933 ο Χίτλερ αναλαμβάνοντας έκτακτες εξουσίες καθώς οι Ναζί δεν είχαν καταφέρει να εξασφαλίσουν κυβερνητική πλειοψηφία στις κοινοβουλευτικές εκλογές, .. με τις εκλογές του 2015 όπου το Δημοκρατικό Κόμμα των Λαών (HDP) στέρησε στον Ταγίπ Ερντογάν την αυτοδυναμία “εξαναγκάζοντας” τον να καταφύγει σε διωγμούς (φυλακίσεις-δολοφονίες) κατά κάθε δημοκρατικής φωνής στο εσωτερικό της Τουρκίας;
- Η «Επιτρεπτική Νομοθετική Πράξη» του Χίτλερ με την οποία η κυβέρνηση του αποκτούσε την νομοθετική εξουσία χωρίς τα νομοσχέδια να ψηφίζονται στο κοινοβούλιο για μια περίοδο τουλάχιστον τεσσάρων ετών, μέ την Συνταγματική αναθεώρηση που θα καταστήσει τον Τούρκο Πρόεδρο της Δημοκρατίας Ταγίπ Ερντογάν παντοδύναμο και ελεύθερο από κάθε θεσμικό, δημοκρατικό έλεγχο;
- Η αναθεώρηση της συνθήκης της Λωζάννης με την αναθεώρηση της συνθήκης των Βερσαλλιών; Σημειωτέον πως η Καταστροφή χωρών , η αναθεώρηση των διεθνών συνθηκών και η επέκταση σε ζωτικό χώρο, ήταν οι τρείς κομβικοί όροι της πολιτικής του ναζιστή Αδόλφου Χίτλερ.”Ολως τυχαίως” συνιστούν και Πυλώνα της πολιτικής της Τουρκίας επι προεδρίας Ταγίπ Ερντογάν.
- Η συνθηματολογία και οι λεκτικές αφαιρέσεις τις οποίες του ναζιστή Αδόλφου Χίτλερ “ Η «σωτηρία» του έθνους,της ιδέας, της φυλής, της πατρίδας, της θρησκείας, του έθνους, του κράτους ή του πολιτισμού. Η «υπεράσπιση» της βούλησης του θεού, της θείας πρόνοιας και των «νόμων» της φύσης και της “ιστορίας” απο την ρητορική και τα λεκτικά σχήματα του Ταγίπ Ερντογάν;
- Οι αυταπάτες του ναζιστή Αδόλφου Χίτλερ περί πανίσχυρης πολεμικής μηχανής της Βέρμαχτ απο αυτές του Ταγίπ Ερντογάν περί πανίσχυρων Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων;
Υπάρχει και κάτι ακόμα που η Ελληνική πολιτική σκέψη έχει ξεχάσει άγνωστο γιατί.
Το “Πραξικόπημα” της Πυτζάμας
Το “πραξικόπημα” της πυτζάμας ήταν μια αποτυχημένη απόπειρα πραξικοπήματος και ανατροπής της κυβέρνησης του Κωνσταντίνου Καραμανλή από πιστούς στην χούντα ανώτατους και ανώτερους αξιωματικούς του Στρατού Ξηράς τον Φεβρουάριο του 1975.
Ενα πραξικόπημα που αποσκοπούσε στην επάνοδο της Ελλάδας στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ πέραν της απελευθέρωσης του δικτάτορα Ιωαννίδη και των υπόλοιπων Απριλιανών.
Όπως “αποκάλυψε” ο κύριος εκπρόσωπος του Βαθέος Δεξιού Κράτους και τότε Υπουργός Εθνικής Άμυνας Ε. Αβέρωφ (πολιτικός που έχαιρε εκτίμησης των ΗΠΑ και της Χούντας) χάρις στην υποδειγματική λειτουργία της “εσωτερικής ενημέρωσης” αξιωματικοί οι οποίοι εκπροσωπούσαν την εθνική ταπείνωση (την οποία και ο ίδιος διαχρονικά υπηρέτησε) ηττήθηκαν και εξουδετερώθηκαν από τα στελέχη που εκπροσωπούσαν το Ελληνικό φώς.
Ο πολιτικός οποίος διαχρονικά υπηρέτησε την πολιτική των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ για διχοτόμηση της Κύπρου, επαίρετο πως βασίστηκε στην συνεργασία Δημοκρατικών αξιωματικών οι οποίοι είχαν απομακρυνθεί απο την Χούντα στην επάνδρωση του μηχανισμού εσωτερικού ελέγχου.
Σε πρώτη φάση είχαν συλληφθεί τότε 37 αξιωματικοί, οι οποίοι και τέθηκαν σε διαθεσιμότητα, ενώ σε σύντομο χρονικό διάστημα αποστρατεύθηκαν άλλοι 200 ανώτατοι και ανώτεροι αξιωματικοί.
Η “ευκολία” με την οποία εξαρθρώθηκε το κίνημα και η ανάμιξη ενός περιορισμένου αριθμού αξιωματικών, “κατέδειξε” τόσο στο εσωτερικό της Ελλάδας όσο και στην διεθνή κοινή Γνώμη ότι ο έλεγχος της κυβέρνησης επί του κρατικού μηχανισμού και του στρατεύματος έτεινε να παγιωθεί.
Ονομάσθηκε δε «πραξικόπημα της πυτζάμας» επειδή οι περισσότεροι από τους κινηματίες συνελήφθησαν την ώρα του ύπνου και επειδή με την Σημειολογία αυτή ο τότε Υπουργός Εθνικής Αμύνης ήθελε να καθησυχάσει την κοινή γνώμη ανάγοντας παράλληλα τον εαυτό του σε παράγοντα Σταθερότητας και Ομαλοποίησης.
Πολύ απλά αποτέλεσε Κολυμβήθρα του Σιλωάμ το “Πραξικόπημα” αυτό για την πολιτική του επιβίωση-υστεροφημία.
