Στην τελική φάση των εντάσεων λόγω του δημοψηφίσματος και των “πόντων” που θέλει να κερδίσει ο Ερντογάν, οδηγείται η Τουρκία. Πώς επηρεάζει την Ελλάδα;
Γράφει ο Δρ. Πέτρος Βιολάκης, Δ/ντης Ερευνών ΚΕΔΙΣΑ
Το χρονικό μιας προδιαγεγραμμένης κλιμάκωσης εντάσεων από την Τουρκία φαίνεται να οδεύει στη τελική φάση.
Η απόφαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης για μερικό πάγωμα της χρηματοδότησης της Τουρκίας από τον Μηχανισμό Προ-ενταξιακής Βοήθειας (ΜΠΒ) σηματοδοτεί την έναρξη μιας νέας περιόδου αναταράξεων μεταξύ της ΕΕ και της Τουρκίας (Η Καθημερινή, 2017; ArmyNow, 2017).
Στα πλαίσια αυτά, η Τουρκία αναμένεται να κλιμακώσει τη τακτική του «διαπραγματευτικού παζαριού», μια τακτική που συμπεριλαμβάνει παραβιάσεις και εντάσεις με στόχο την αποκόμιση οικονομικών ωφελημάτων.
Η τακτική αυτή, ακολουθείται σταθερά από το 2015, όποτε οι μεταναστευτικές ροές από τη Τουρκία προς την Ελλάδα έφτασαν στο αποκορύφωμα (Βιολάκης, 2016).
Όπως χαρακτηριστικά δήλωσε ο Ευρωπαίος επίτροπος, αρμόδιος για τη Διεύρυνση, Γιοχάνες Χαν, η Τουρκία «κινείται μακριά από την Ευρώπη» (Η Καθημερινή, 2017).
Η διαπίστωση αυτή, ήταν αναμενόμενη, δεδομένου της ειλημμένης απόφασης του προέδρου της Τουρκίας Ρ. Ερντογάν, ήδη από τα χρόνια της θητείας του ως δήμαρχος Κωνσταντινούπολης (1994-1998), για απομάκρυνση της Τουρκίας από τις προσπάθειες για ενσωμάτωση Ευρωπαϊκών προτύπων πολιτικής, οικονομίας και πολιτισμού (Grigoriadis, 2006: 148; Camyar and Tagma, 2010; Çakar, 1998).
Τα κύρια σημεία της προδιαγεγραμμένης κλιμάκωσης εντάσεων από την Τουρκία αφορούν (α) τη ρητορική στοχοποίηση της «Δύσης» για τα όποια προβλήματα των Τούρκων-μουσουλμάνων από το πρόεδρο Ερντογάν (RT, 2016; Times of Israel, 2014),
(β) την επανασύνδεση της Τουρκίας με το παρελθόν της (συνέχεια της Οθωμανικής αυτοκρατορίας) (Zalewski, 2014),
(γ) την προτροπή για συνεργασία (πρωτίστως) με Μουσουλμανικά κράτη (ως μέσο απεξάρτησης από τη δύση) (Çelik, 2016; Idiz, 2016),
(δ) την παρουσίαση της Τουρκίας ως παγκόσμιο εκπρόσωπο του Ισλάμ (Idiz, 2016; Jones, 2015; Kinzer, 2009), και (
ε) την αμφισβήτηση όλων των μη-θρησκευτικών κειμένων/συνθηκών (Συνθήκη Λωζάνης) (NOVINITE, 2016; eKathimerini, 2016). Δεδομένου των ανωτέρω, αλλά και των στρατηγικών βλέψεων του προέδρου Ερντογάν, δημιουργούνται δυο (2) εύλογες παρατηρήσεις:
Η πρώτη παρατήρηση αφορά τις πολιτικές ηγεσίες χωρών που διαβλέπουν σε συνεργασίες/συμμαχίες με τη Τουρκία.
Σε αυτή τη περίπτωση τίθεται το ερώτημα κατά πόσο έχουν κατανοήσει τις στρατηγικές προθέσεις του Τούρκου προέδρου, κάτι που καθιστά τους εαυτούς τους και τις χώρες τους εν δυνάμει περιφέρειες στην νέο-οθωμανική αυτοκρατορία (Περίπτωση Αλβανίας, Σκοπίων καθώς και Γερμανικών και άλλων Ευρωπαϊκών χωρών με Τουρκικές μειονότητες).
Διαβάστε τη συνέχεια της ανάλυσης στην ιστοσελίδα του ΚΕΔΙΣΑ
