Τουρκία: Τα παιχνίδια διαφθοράς και η εξωτερική πολιτική

Τουρκία: Τα παιχνίδια διαφθοράς στο περιβάλλον του Προέδρου Ερντογάν, διαμορφώνουν ανάλογα και την εξωτερική πολιτική. Ονόματα και σκάνδαλα με σημασία
 
 
Γράφει ειδικός συνεργάτης
Η Ελληνική πολιτική σκέψη διαχρονικά πασχίζει να κατανοήσει (ανεπιτυχώς) την Τουρκική Εξωτερική πολιτική σε μια προσπάθεια να απαντήσει επαρκώς (κύρια) στην αναθεωρητική (προκλητική) στάση της Τουρκίας σε Αιγαίο-Θράκη-ΝοτιοΑνατολική Μεσόγειο.
Την χρονική περίοδο Μάιος 2009-Αύγουστος 2014 Υπουργός εξωτερικών της Τουρκίας είχε αναλάβει ο ακαδημαϊκός και πρώην διπλωμάτης Αχμέτ Νταβούτογλου.
Εκ των πραγμάτων καταδείχθηκε πως είχε επιτυχώς ακτινογραφήσει-αποκωδικοποιήσει την τουρκική κοινή γνώμη (αλλά και την Ελληνική κοινή γνώμη) σε απόλυτο βαθμό.
Η “Αλεπού” της Τουρκικής διπλωματίας χρησιμοποίησε επιτυχώς κάθε επικοινωνιακό μέσο (“ακαδημαϊκό” του έργο, πλήθος επισκέψεων, συνεντεύξεις) και στην περίπτωση της Ελλάδας προκειμένου εκπληρώσει τον ρόλο που του είχε ανατεθεί.
Σε πρώτο βαθμό δηλαδή να ασκήσει πίεση σε όλα τα επίπεδα προκειμένου η Ελλάδα να αποδεχθεί απόλυτα τον τουρκικό αναθεωρητισμό ως νομοτελειακή εξέλιξη.

Nα γοητεύσει σε δεύτερο βαθμό τους Τουρκολάγνους,τους θιασώτες του δόγματος της Ελληνοτουρκικής φιλίας της εξίσωσης δηλ. Του Βάρβαρου Γενοκτόνου Λεηλάτη Κατακτητή με το θύμα του.
Σε τρίτο βαθμό να προκαλέσει τους Θερμοκέφαλους Υπερπατριώτες-Τουρκοφάγους.
Είναι γνωστό πως ο πατριωτισμός των Ελλήνων έχει τις πιότερες φορές στην έκφραση του ως πυλώνες τους όρους Θάνατος-Κρεμάλα-Τσεκούρι σε εχθρό, σε ιδεολογικούς αντιπάλους, σε προδότες και προσκυνημένους.
Με την ενίσχυση των δύο αυτών άκρων, η μεταξύ τους σύγκρουση απέκτησε καθολική διάσταση, διαλύοντας τα όποια ψιχία εθνικής ενότητας-κοινωνικής συνοχής διέθετε ο Ελληνισμός σε Ελλάδα-Κύπρο.
Είναι γεγονός πως η προσπάθεια του Νταβούτογλου και σε αυτό το επίπεδο κρίνεται απολύτως επιτυχημένη καθώς οι όποιες φωνές λογικής και πολιτικής ορθότητας του Ελληνισμού σχεδόν ήταν και παραμένει αδύνατον να βρουν ευήκοα ώτα σε επίπεδο κοινωνίας.
Είναι γεγονός πως ακόμα και αυτές οι κριτικές προσεγγίσεις δεν ήσαν ιδιαίτερα διεισδυτικές. Αναλώθηκαν κύρια σε ανάλυση του πυρήνα της πολιτικής σκέψης Νταβούτογλου (θεοκεντρικός ,αντιδυτικός, εθνικιστικός) χωρίς να αντιλαμβάνονται την δομή του συστήματος εξουσίας το οποίο επεδίωκε να επιβάλλει ο Ταγίπ Ερνογάν.



Παγιδεύτηκαν στην δοξασία πως ο Αχμέτ Νταβούτογλου ήταν ο πνευματικός μέντορας των ισλαμιστών ηγετών της Τουρκίας την ώρα που η τουρκική πολιτική σκέψη απλά τον κατατάσσει ως έναν ακόμη άνθρωπο του Φεττουλλάχ Γκιουλέν.
Πίσω από την επίθεση φιλίας και την τουρκική προκλητικότητα (και) ο Αχμέτ Νταβούτογλου προσπαθούσε να αποκρύψει τις πραγματικές αδυναμίες της Τουρκίας και της Τουρκικής πολιτικής στο σύνολο της.
Η Τουρκία είναι ένα πολυεθνικό, πολυθρησκευτικό και πολυπολιτισμικό κράτος.
Ο Τουρκικός εθνικισμός επιχειρεί να αποκρύψει το γεγονός αυτό προτάσσοντας την αναγκαιότητα της τουρκικής ομοιογένειας,πυλώνας της οποίας αποτελεί η καθολική υπεροχή της τουρκικής εθνικής ταυτότητας σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής-πολιτικής-οικονομικής ζωής.
Η συνολική πολιτική της Τουρκίας διαχρονικά είναι προσηλωμένη σε αυτή την αναγκαιότητα.
Αν λοιπόν η Τουρκική εξωτερική πολιτική είναι ο καθρέφτης της στο διεθνές της περιβάλλον, εύκολα μπορούμε να αντιληφθούμε πως το κλίμα εθνικού και θρησκευτικού παροξυσμού είναι αναγκαία συνθήκη για να μπορεί η συντηρητική πολιτική δεξιά (το καθεστώς του Ταγίπ Ερντογάν) να ασκεί πολιτική ηγεμονία επί της τουρκικής κοινωνίας.



Οι λόγοι λοιπόν που το δόγμα των “Μηδενικών Προβλημάτων” και του “Στρατηγικού Βάθους” μετατράπηκαν σε “Δόγμα Πολλαπλών Προβλημάτων” με Μηδενικούς Φίλους” και σε “Στρατηγική Απομόνωση-Ρηχότητα” μπορούν να εντοπιστούν στην:

• α) Διαφθορά η οποία έχει διαποτίσει ολόκληρο το πολιτικό σύστημα της Τουρκίας
• β)Στην μεγαλομανία-μεγαλοϊδεατισμό κυρίαρχα στοιχεία της πολιτικής σκέψης του Ταγίπ Ερντογάν
• γ) στον Εθνικό-Θρησκευτικό παροξυσμό τον οποίο έχει επιβάλλει το καθεστώς Ταγίπ Ερντογάν στην Τουρκική κοινωνία και η οποία συμπαρασύρει και την στάση της στα περιφερειακά ζητήματα παράγοντας συνεχείς περιπλοκές-επιπλοκές

Μπορεί οι σπασμωδικές κινήσεις της Τουρκίας να βαφτίστηκαν ως διπλωματικές πρωτοβουλίες-ανοίγματα όμως στην πραγματικότητα καταδείκνυαν, την προσήλωση του καθεστώτος Ταγίπ στο βραχυπρόθεσμο και το εφήμερο, και την παντελή απουσία κάθε μεσοπρόθεσμης-μακροπρόθεσμης πρόβλεψης στην πολιτική ατζέντα
Το δόγμα των μηδενικών προβλημάτων απεδείχθη πως ήταν ο μανδύας ο οποίος απέκρυπτε την πολιτική της ενδιάμεσης στάσης την οποία η Τουρκία ακολουθεί διαχρονικά-συστηματικά-μεθοδικά βαφτίζοντας την φορές και ως “ενεργητική ουδετερότητα”.
Μια ενδιάμεση στάση την οποία την υπαγορεύουν διαχρονικά τα φοβικά σύνδρομα της Τουρκίας (διάσπαση-διαμελισμός) αλλά και ο πελατειακός χαρακτήρας του τουρκικού πολιτικού συστήματος εξουσίας.
Το AKP αναρριχήθηκε στην εξουσία ως ένας φιλελεύθερος-συντηρητικός-μεταρρυθμιστικός παράγοντας του τουρκικού πολιτικού συστήματος και της τουρκικής κοινωνίας.

Πολύ γρήγορα υπό τον ασφυκτικό έλεγχο του Ταγίπ Ερντογάν μετατράπηκε σε μια ετερόκλητη ένωση φυσικών προσώπων και παραγόντων,κινούμενων με ταπεινά κίνητρα.
Η εξυπηρέτηση των συμφερόντων αυτής της φατρίας οδηγεί στην αναγκαιότητα το Σύνταγμα να αποτελεί και Παρα-Σύνταγμα και το Κράτος και Παρακράτος,οι δε πελατειακές σχέσεις να αποτελούν πλέον την βάση της του πολιτικού συστήματος της Τουρκίας.
Τα όσα λαμβάνουν χώρα στον τομέα της αμυντικής βιομηχανίας ενδεικτικά.
Πρόσφατα η τουρκική κυβέρνηση απέρριψε την πρόταση της εταιρείας Otokar– (θυγατρική της Koc Holding) για μαζική παραγωγή του τουρκικού άρματος μάχης Altay.
Η Οτικάρ επί 9 χρόνια εργαζόταν πάνω στο project αυτό.
O νέος διαγωνισμός θα έχει βέβαια ως νικητή την εταιρεία BMC.
Ο πρόεδρος της BMC Ethem Sancak, είναι μεγιστάνας στα τουρκικά ΜΜΕ, είναι προσωπικός φίλος του Ταγίπ Ερντογάν, είναι μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του κυβερνώντος κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ), και πριν από τρία χρόνια πώλησε το 50% του μετοχικού κεφαλαίου της BMC στην Επιτροπή Βιομηχανίας Ενόπλων Δυνάμεων του Κατάρ.
Πλέον η Τουρκική πολιτική ασκείται μέσω διαταγμάτων με στόχο κύρια να ενδυναμωθεί-εδραιωθεί το προσωπικό σύστημα εξουσίας του και παράλληλα να καλυφθούν τα παιχνίδια διαφθοράς και παράνομου πλουτισμού του περιβάλλοντος του Τούρκου Προέδρου.
Σε πρόσφατο άρθρο του στην Χουρριέττ ο Τούρκος δημοσιογράφος MURAT YETKİN καταπιάστηκε με τα της Τουρκικής εξωτερικής πολιτικής.
Στην τολμηρή του -για τα τουρκικά δεδομένα- προσέγγιση ανέφερε πως ο ενορχηστρωτής-υπεύθυνος της Τουρκικής εξωτερικής πολιτικής είναι ο Τούρκος Πρόεδρος Ταγίπ Ερντογάν.
Βραχίονες του ο ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών, Μεβλούτ Τσαβούσογλου, ο Εκπρόσωπος της Τουρκικής Προεδρίας, αναπληρωτής γενικός γραμματέας αρμόδιος για θέματα ασφάλειας και εξωτερικής πολιτικής Ιμπραήμ Καλίν, ο Τούρκος υπουργός Ευρωπαϊκών Υποθέσεων, Omer Celik., ο επικεφαλής της MIT, Hakan Fidan, και ο γαμπρός τους Τούρκου Προέδρου και Υπουργός Ενέργειας και Φυσικών Πόρων Υπουργός της Τουρκίας Berat Albayrak .
Για τον Αλμπαϊράκ πρέπει να αναφερθεί πως έχει εμπλακεί μέχρι σε σήμερα σε δύο σκάνδαλα, το 2013 με πρωταγωνιστή τον γιο του Ταγίπ Ερνογάν Μπιλάλ (πολυτελείς κατοικίες) και πριν λίγους μήνες όταν μέσω των Malta files τα οποία εμπεριέχουν φακέλους διαφθοράς και φοροδιαφυγής αποκαλύφθηκε πως (και) ο Άλμπαϊρακ εμπλέκεται σε παράνομη διαδικασία επαναπατρισμού κεφαλαίων με σκοπό να αποφευχθεί η καταβολή του νόμιμου φόρου.
Είναι φανερό λοιπόν πως ο Τούρκος πρόεδρος έχοντας την πλήρη και απόλυτη εξουσία απλά μοιράζει τους ρόλους σε πρόσωπα της επιλογής του.
Φυσικά και διατηρεί το απόλυτο δικαίωμα της ανάκλησης του οιοδήποτε σε περίπτωση που θεωρήσει ότι παρεκκλίνει από την γραμμή του.
Αυτό να το έχουν κατά νου όσοι διαπραγματεύονται με αυτά τα πρόσωπα-μαριονέτες.