Τα μέτωπα της Τουρκίας είναι πολλά και διαφορετικά. Τα ανοιγματά της σε στρατιωτικό, διπλωματικό και οικονομικό επίπεδο είναι σημαντικά και οι ισορροπίες εξαιρετικά ευαίσθητες.
Ο μόνος τρόπος για να επιβιώσει αυτό το τεράστιο κράτος κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες είναι να γίνει ένα “θαύμα”. Τα θαύματα τα κάνει ο Θεός με τη βοήθεια των ανθρώπων όμως, ή διαφορετικά τα προκαλούν οι άνθρωποι για να τα κάνει ο Θεός. Τι είδους θαύμα όμως μπορεί να σώσει την Τουρκία στην κατάσταση που βρίσκεται; Μπορεί να “μαζευτεί” και να περιορίσει τη στρατηγική της υπερεξάπλωσης χωρίς να δώσει την εντύπωση της άτακτης υποχώρησης;
Η απάντηση είναι πως ναι, μπορεί. Κι ο τρόπος είναι σαφής και δεδομένος. Μια οποιαδήποτε κρίση με επίκεντρο την ίδια τη χώρα θα μπορούσε να γλιτώσει την Τουρκία από τα χειρότερα. Οι Ένοπλες Δυνάμεις της δε βρίσκονται σε καλή κατάσταση κι αυτό είναι προφανές στους κόλπους του ΝΑΤΟ, καθώς το επίπεδο των στελεχών που υπηρετούν σε θέσεις κλειδιά είναι σαφώς κατώτερο του πρόσφατου παρελθόντος. Οι στρατιωτικές επιχειρήσεις που σχεδιάζονται στα βόρεια του Ευφράτη έχουν τεράστιο ρίσκο, κάτι που έμπειροι στρατιωτικοί έχουν επισημάνει τόσο στον Υπουργό Άμυνας Στρατηγό Ακάρ όσο και στη στρατιωτική ηγεσία της Τουρκίας.
Η οικονομία της Τουρκίας είναι σε οριακή κατάσταση και το μόνο που τη στηρίζει πια είναι οι ελιγμοί του προέδρου Ερντογάν. Ο ίδιος βλέπει το πολιτικό του μέλλον να σκοτεινιάζει επικίνδυνα με την άνοδο Ιμάμογλου και επίσης βλέπει να μην του βγαίνουν οι κάποτε πολύ αποτελεσματικοί “τσαμπουκάδες” προς τη Δύση. Παρόλα αυτά συνεχίζει να ισορροπεί σε τεντωμένο σχοινί κυρίως γιατί οι ΗΠΑ δεν έχουν που αλλού να πατήσουν για να διαχειριστούν την κατάσταση στη Λιβύη και τη Συρία. Όμως επειδή η εικόνα απέχει πολύ από την ουσία, και στις δύο περιπτώσεις φαίνεται να υπάρχει τεράστιο οικονομικό ρίσκο. Η εξαιρετικά καλή σχέση που έχει η Τουρκία με το Κατάρ είναι σε θέση να δώσει μερικές ανάσες αλλά όχι για πολύ και μάλλον κι από κει σύντομα θα υπάρξουν εξελίξεις.
Το Αιγαίο και η Κύπρος αποτελούν μια εν δυνάμει καλή περίπτωση για δημιουργία κρίσης που θα μπορούσε να οδηγήσει σε περιορισμένης έντασης γεγονότα, δεδομένου πως η Ελλάδα θα διατηρήσει την “ψυχραιμία” της και θα επέμβουν οι ΗΠΑ, αλλά κι εδώ το παιχνίδι εμπεριέχει ένα άλλο τεράστιο ρίσκο που έχει όνομα και λέγεται Ρωσία. Τόσο η Κυπριακή όσο και η Ελληνική πλευρά φαίνεται να υποτιμούν αυτόν τον παράγοντα αλλά το μόνο βέβαιο είναι πως η Ρωσία δεν έχει προβλέψιμες αντιδράσεις και κυρίως διαθέτει αντοχές που σπάνια συνεκτιμώνται στο σχεδιασμό μιας κρίσης. Μέγιστη απόδειξη η υπόθεση Συρία και τώρα η υπόθεση Λιβύη.
Η Ελληνική πλευρά, με νωπά τα σημάδια από την οικονομική κρίση που αφάνισε τη ντόπια βιομηχανία και εξουθένωσε τη μεσαία τάξη (που στην ουσία δεν υπήρξε ποτέ, αλλά τη λέμε έτσι για να δικαιολογήσουμε τον κρατισμό), δε μπορεί και δε θέλει να μπλέξει. Η Κυπριακή πλευρά κάνει κινήσεις σοφές αλλά εξαρτάται κατά πολύ από άλλους, ήτοι Γάλλους, Ιταλούς και, μη σας κάνει εντύπωση, Ρώσους. Σε τι βαθμό μπορεί να βασιστεί σ’ αυτούς να “σκάσει” μια κρίση με την Τουρκία; Δε μιλάμε βέβαια για τα ανόητα σενάρια περί Ισραήλ κι Αιγύπτου που σε καμία περίπτωση δε θα εμπλακούν σε οποιαδήποτε κρίση με την Τουρκία.
Συμπέρασμα: Η Τουρκία φαίνεται να εξυφαίνει σενάριο κρίσης που όσο πιο σύντομα εκραγεί τόσο πιο καλά θα “νιώσει”. Η μόνη ασφαλής περίπτωση κρίσης είναι με την Ελλάδα και την Κύπρο κι απ’ ότι φαίνεται ο σχεδιασμός έχει ήδη γίνει και πιθανότατα δοκιμάζεται. Η Ελληνική κυβέρνηση πράττοντας άριστα τηρεί επιφυλακτική στάση και έχει τα μάτια της ανοιχτά. Οι Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις είναι παρούσες και τα σενάρια περί αλλαγής ηγεσίας και λοιπές ανοησίες μάλλον είναι για εσωτερική κομματική κατανάλωση κι εκμετάλλευση.
Οι “παρεπιδημούντες την Ιερουσαλήμ” έχουν τα μάτια τους ανοιχτά, αν γίνει το λάθος θα είναι μόνο από υπερεκτίμηση των δυνατοτήτων μας, αλλά μάλλον έχουμε βάλει μυαλό. Τα σημάδια δείχνουν πως η Τουρκία έχει χάσει τον απόλυτο έλεγχο (έχει μερικό έλεγχο όμως) κι αυτό είναι επικίνδυνο για όλους αλλά περισσότερο για την ίδια. Όταν παίζεις με τέτοια ρίσκα μάλλον το πρόβλημα είναι άλυτο, ή δυσεπίλυτο.
[…] […]