Ο χαρακτηρισμός «Τρελοκαμπέρος» είναι προσονύμιο που δίνεται σε ανθρώπους παράτολμους και γενικά σε εκείνους που ενεργούν με τρόπο μάλλον έξω από τα λογικά παραδεδεγμένα όρια. Ποιός ήταν όμως ο πραγματικός “Τρελοκαμπέρος”;
Πολλοί λίγοι είναι εκείνοι που γνωρίζουν τον Δημήτριο (Μίμη) Καμπέρο ένα θρύλο των αιθέρων, έναν πιλότο πρωτοπόρο στην Ελλάδα κι έναν άνθρωπο που λάτρευε την πατρίδα και τις πτήσεις.
Γεννήθηκε στην Υδρα το 1883, και η οικογένεια του κρατούσε από αγωνιστές του 1821. Μεγάλωσε στον Πειραιά, και εισήλθε πρώτος στη Σχολή Ευελπίδων απ’ όπου αποφοίτησε το 1905 ως ανθυπολοχαγός του Πυροβολικού, με την 5η τάξη των Ευέλπιδων. Το 1911, η συμφωνία της κυβέρνησης Βενιζέλου με την αντίστοιχη γαλλική για τον εκσυγχρονισμό του ελληνικού στρατεύματος, δημιούργησε την πρώτη αεροπορική υπηρεσία στους κόλπους του Στρατού Ξηράς.
Οι πρώτοι αξιωματικοί που εκπαιδεύτηκαν στην αεροπορική Σχολή Φαρμάν, στο Ετάμπ, 45 χιλιόμετρα έξω από το Παρίσι ήταν ο Καμπέρος, Μιχαήλ Μουτούσης και ο Χρήστο Αδαμίδης. Αυτή ήταν η πρώτη εκπαιδευτική στρατιωτική αποστολή της Ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας. Στους τρεις αυτούς θα προστεθεί αργότερα και ο Παναγιώτης Νοταράς κι έτσι θα δημιουργηθεί μια απίστευτη τετράδα που αποτελεί το θεμέλιο της Πολεμικής Αεροπορίας μας.
Το 1912 θα απογειωθεί από το Παλαιό Φάληρο και θα συντριβεί όμως κοντά στο Καπανδρίτι. Ο ίδιος να επιζεί ως εκ του θαύματος, βρίσκει ένα ποδήλατο και ειδοποιεί τους μηχανικούς του και όλοι μαζί πηγαίνουν στο σημείο της πτώσης και επισκευάζουν το αεροπλάνο.
«Ημουνα αστείος, ένας αεροπόρος με τραγιάσκα φορεμένη ανάποδα και προσκοπικές κάλτσες πάνω σε… ποδήλατο», γράφει ο ίδιος. Το αεροπλάνο επισκευάζεται άμεσα και δίχως να πτοηθεί ο Καμπέρος πετάει ξανά την επομένη μέρα κι από τότε οι επιδείξεις του υπολοχαγού Καμπέρου ή “Τρελοκαμπέρου” πλέον για τους Αθηναίους με τα δεξιοτεχνικά του ακροβατικά προσελκύουν πλήθος κόσμου ο οποίος παρακολουθεί έναντι ενός… δίφραγκου.
Η «Σκριπ», εφημερίδα της εποχής, στις 24 Μαΐου του 1912 γράφει: «Νέα πτήσις του Καμπέρου εκ του αεροδρομίου του Ζωολογικού Κήπου· μετέβη εις Φρεαττύδα όπου έκανε διαφόρους ελιγμούς άνωθεν της οικίας του». «Αισθανόμουν ότι εκτός από τη δική μου προσωπική τέρψη, μάγευα και τα πλήθη. Ο αθηναϊκός λαός έσπευσε σαν ορμητικός χείμαρρος να καταλήξει στο αεροδρόμιο του Φαλήρου όπως το ποτάμι ρίχνει τα νερά του στο Δέλτα», γράφει ο ίδιος.
Αλλά το άλλο δυνατό του σημείο ήταν η σχέση του με το ωραίο φύλο: Ήταν ένας αληθινός κύριος με τις δεσποινίδες. Τις κολάκευε, ήξερε να φέρεται σωστά στις γυναίκες, μονίμως εξυπηρετικός και αβρός με τις κινήσεις του.
Ο Μίμης Καμπέρος θα πολεμήσει ως ιπτάμενος χειριστής στους Βαλκανικούς Πολέμους, πραγματοποιώντας αναγνωριστικές πτήσεις πάνω από εχθρικές περιοχές και βομβαρδίζοντας τα τμήματα του εχθρού με αυτοσχέδιες βόμβες. Θα συντελέσει στην ίδρυση και τη δημιουργία της σημερινής Σχολής Ικάρων και λέγεται πως αυτός είχε την ιδέα της χρήσης της λέξης «Ικαρος» για την ελληνική Σχολή Αεροπορίας. Αφορμή γι’ αυτό ήταν το θανατηφόρο αεροπορικό ατύχημα του επίσης πρωτοπόρου Αλέξανδρου Καραμανλάκη, στον οποίο ο Κωστής Παλαμάς αφιέρωσε ένα ποίημα στον τελευταίο με τον τίτλο «Ικαρος». Την τελική απόφαση για την ονομασία της Σχολής θα πάρει αργότερα ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος με τον Καμπέρο να υπηρετεί ως υποδιοικητής της Σχολής το ακαδημαϊκό έτος 1932-33. Το 1934, τελικά αποστρατεύεται με το βαθμό του επισμηναγού και έζησε έναν εργένικο βίο, συχνάζοντας σε ψαροταβέρνες στον Αγιο Νείλο και στο Χατζηκυριάκειο.
Πέθανε κατά τη διάρκεια της Κατοχής, στις 2 Φεβρουαρίου του 1942, ήσυχα, αθόρυβα, διακριτικά, σε αντίθεση με τον πρότερο βίο του. Είχε πεθάνει μόνος σε ηλικία πενήντα εννέα ετών. Λίγο πριν πεθάνει έγραφε: «Πλησιάζω τα εξήντα. Γέρασα. Έκανα τόσα πολλά και τίποτε δεν έκανα. Δεν παντρεύτηκα. Δεν έκανα ένα παιδί. Πολλοί είπαν ότι παντρεύτηκα την Ελλάδα και της γέννησα πλήθος νίκες. Είναι όμως έτσι; Ή μήπως η κρυφή μου ερωμένη ήταν η Αεροπορία»;
Πολλά στοιχεία πήρε ο Τσεκουράτος από το βιβλίο της Αντιγόνης Καμπέρου, «Δημήτριος Καμπέρος. Ο “Τρελοκαμπέρος”. Η ζωή του πρώτου Ελληνα στρατιωτικού αεροπόρου»
