Της Δρ Άννας Κωνσταντινίδου , Ιστορικού- Διεθνολόγου *
« Με την συναυλία, θα εορταστεί επίσης η φιλία και η συνεργασία μεταξύ του Ηνωμένου Βασιλείου και της Κυπριακής Δημοκρατίας, μέλος της Κοινοπολιτείας»…. Και αν νομίζουν κάποιοι ότι η συγκεκριμένη ανακοίνωση βγήκε στα χρόνια τής βρετανικής αποικιοκρατίας στην Κύπρο , απλά ζούνε σε πλάνη…
Αποτελεί ανακοίνωση τού Βρετανού Διοικητή των στρατιωτικών βάσεων στην Κύπρο, καθώς διοργανώνεται στις 2 Ιουνίου “φιλανθρωπική” εκδήλωση με τη συμμετοχή του ίδιου του Κυπριακού Κράτους για το πλατινένιο Ιωβηλαίο στο θρόνο τής Αγγλίας τής Βασίλισσας Ελισάβετ Β‘….
Η λέξη “φιλανθρωπική” μέσα σε πάρα πολλά εισαγωγικά, καθώς η φράση αυτή και το περιεχόμενο τής ανακοίνωσης αντανακλά δύο τινά:
α. ότι η Μ.Βρετανία διαλαμβάνει ακόμη την Κύπρο ως προτεκτοράτο της και
β. μάλλον οι Βρετανοί ένα κυρίαρχο Κράτος, όπως αυτό της Κύπρου και ως εκ τούτου τον λαό του, τον θεωρούν ως ιθαγενείς του 15ου αι, όταν ο Κολόμβος με ένα καθρεφτάκι έπαιρνε τη γη τους…. Για να μην πούμε την αποικιοκρατική αντίληψη που ίσχυε τον 18ο αι κυρίως στην Κεντρική και Νότια Αφρική…. Ο μεγάλος Ντέσμοντ Τούτου την έχει εκπληκτικά περιγράψει…
Είχαμε γράψει πριν κανένα μήνα, ότι στο θέμα Κύπρος, ο Ελληνισμός δεν έχει να κάνει με το φερέφωνο που ονομάζεται Τουρκία. Η Τουρκία χρησιμοποιήθηκε και χρησιμοποιείται ως άρμα από τους Βρετανούς για να συνεχίζουν οι τελευταίοι να υπάρχουν στο νησί και στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο. Οι Βρετανοί ποτέ δεν είχαν την πρόθεση, ακόμη και μετά την ανεξαρτησία του ελληνικού νησιού, να εγκαταλείψουν μία περιοχή που ήταν και συνεχίζει να αποτελεί για όλη τη Δύση την είσοδο και την έξοδο στη Μέση Ανατολή. Φυσικά, οι Βρετανοί έχουν κι ένα επιπλέον πλεονέκτημα, να είναι μία εκ των τριών εγγυητριών δυνάμεων τού Νησιού.
Το όνειδος τής εγγύησης που η ευαισθητοποιημενη και προσκολλημένη στο Διεθνές Δίκαιο και τη διεθνή ευταξία (και φυσικά το λέω τελείως ειρωνικά) Δύση είναι το πιο επαίσχυντο θεσμικό εργαλείο που χρησιμοποιεί αυτήν την στιγμή, υποδηλώνοντας έμμεση Κατοχή!
Είναι δυνατόν να υφίσταται εγγύηση για ένα Κράτος κυρίαρχο; Και αφού οι “φίλοι” και “σύμμαχοί” μας είναι πεπεισμένοι ότι το Νησί χρειάζεται εγγύηση για τη διασφάλιση τής αυθυπαρξίας του να το εξοπλίσουν με οπλισμό, όπως τη δεδομένη στιγμή πράττουν για ένα Κράτος που κι αυτό βάλλεται. Και για την Κύπρο έχουν την πρόσθετη υποχρέωση οι Δυτικοί να το εξοπλίσουν γιατί ανήκει στη δική τους οργανωτική και λειτουργική περιφέρεια.
Το Σύνταγμα τής Κύπρου συνεχίζει το αποικιοκρατικό δόγμα. Και είναι αυτό του 1960, καθώς μετά την εισβολή και τη μη επίλυση τού Κυπριακού Ζητήματος δεν μπορεί να αναθεωρηθεί.
Στο βιβλίο Στοιχεία Κυπριακού Δικαίου (Ε.Βασιλακάκης- Σ.Παπασάββας),εκδ.Σάκκουλας διαβάζουμε στη σελ.43:
“… Τέλος, η τρίτη λύση (ενν. στη διαμόρφωση του Κυπριακού Συντάγματος) ισοδυναμούσε με την προσωρινή διατήρηση σε ισχύ του δικαίου που είχε σταδιακά εισαχθεί κατά την περίοδο της βρετανικής κυριαρχίας. Αν και προκαλούσε σαφείς επιφυλάξεις κυρίως για εξωνομικούς λόγους, καθώς συμβόλιζε σε κάποιο βαθμό τη διατήρηση της αγγλικής επιρροής στο πεδίο τής απονομής της δικαιοσύνης,η λύση αυτή ως βασικό πλεονέκτημα είχε την ομαλή μετάβαση σε ένα νέο δικαιικο πλαίσιο, στο μέτρο ακριβώς που θα είχε ΠΡΟΣΩΡΙΝΟ χαρακτήρα….”
Φυσικά, ο προσωρινός χαρακτήρας δεν θα μπορούσε ποτέ να υπάρξει, γιατί οι Άγγλοι με υποπόδιο την Τουρκία, είχαν άλλους σχεδιασμούς. Η πρώτη λύση ήταν το Σύνταγμα τού Κυπριακού Κράτους να προσομοιάζει με το ελληνικό. Όμως φυσικά κάτι τέτοιο δεν έγινε αποδεκτό από Βρετανούς και την Τουρκία, καθώς θα αποδείκνυε τη μελλοντική προσχώρηση τού Νησιού στον ελλαδικό ιστό.
Και επίσης οι Συνθήκες Ζυρίχης και Λονδίνου, αν θέλουμε να είμαστε πραγματιστές και υπέρμαχοι των Κανόνων του Διεθνούς Δικαίου, θέτοντας τη διάσταση των Εγγυήσεων, όχι μόνο μοιάζουν, αλλά και είναι τα μοναδικά νομικά επιγεννήματα ενός Κόσμου που ενώ υποτίθεται άλλαξε με την ίδρυση του ΟΗΕ και των υπολοίπων Διεθνών Οργανισμών (πολιτικών και οικονομικών), ωστόσο αποδείχτηκε, ότι συνέχιζε το αποικιοκρατικό δόγμα των Εντολών εν έτει 1960 (και στο μεταίχμιο δηλαδή των παγκόσμιων αλλαγών με τις Μεγάλες Επαναστάσεις στη Μέση Ανατολή), όπως στο μακρινό 1920 η ΚτΕ (Κοινωνία των Εθνών), υπό βιτρίνα ενός νέου Δίκαιου Κόσμου, που σεβόταν (στη βάση των 14 σημείων του Προέδρου των ΗΠΑ, Ουίλσον) την αυθυπαρξία των λαών συνέχισε με ακόμα πιο στυγνό τρόπο την Αποικιοκρατία, η οποία ωστόσο είχε και νομικό περίβλημα….
Και αυτήν την στιγμή, στην Κύπρο θα γιορτάσουν το πλατινένιο Ιωβηλαίο μίας βασιλικής αρχής, που όχι μόνο η επικεφαλής του ανώτατου, βρετανικού, πολιτειακού θεσμού έστειλε από το 1955-1958 στην αγχόνη τόσους εθνικούς νεομάρτυρες, αλλά τον ανώτατο θεσμό ενός Κράτους που ενώ αυτό στέκεται δίπλα στην Ουκρανία, μιλώντας για Διεθνές Δίκαιο, σχεδόν ταυτόχρονα εμμένει σε ένα σχέδιο επίλυσης τού Κυπριακού, που παραβιάζει κατάφορα αυτά που το ίδιο υπέγραψε στις 2 Συμφωνίες για την Ανεξαρτησία τού Ελληνικού Νησιού.
Σε λίγο έτσι όπως το πάνε θα γιορτάζεται και η μνήμη του Ντενκτάς….
Περισσότερα άρθρα από την Άννα Κωνσταντινίδου:
*Η Δρ Άννα Κωνσταντινίδου είναι Ιστορικός – Διεθνολόγος, Διδάκτωρ Δημοσίου Δικαίου & Πολιτικής Επιστήμης της Νομικής Σχολής ΑΠΘ, Επιστημονική Συνεργάτιδα ΑΠΘ (Νομικής Σχολής και Θεολογικής Σχολής ΑΠΘ), Εξωτερική Συνεργάτιδα της Ανώτατης Διακλαδικής Σχολής Πολέμου (ΑΔΙΣΠΟ) και της Σχολής Εθνικής Άμυνας (ΣΕΘΑ)
[…] […]