Του Κώστα Α. Λάβδα, Καθηγητή Ευρωπαϊκής Πολιτικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο
Το ότι η Τουρκία είναι αναθεωρητική δύναμη που συστηματικά προωθεί αλλαγές στην ευρύτερη περιοχή το έχω επισημάνει, αναλυτικά, από χρόνια.
Γι’ αυτό συνιστά δομική απειλή και όχι πρόβλημα που οφείλεται σε καπρίτσια (ή “εκνευρισμούς” και “στριμώγματα”) κάποιων ηγετών της ή σε συγκυρίες της εσωτερικής πολιτικής της.
Στη σημερινή όμως φάση καλό θα ήταν να αποφεύγονται στο δημόσιο λόγο οι κορώνες, οι υπερβολές και -κυρίως- οι μελοδραματικές συμβουλές.
Τη στιγμή της σύγκρουσης -που είναι δυστυχώς πιθανό να υπάρξει κάποια στιγμή- δεν θα πρέπει να την καθορίζει η άλλη πλευρά με προκλήσεις και παγίδες, ούτε η άλλη πλευρά θα πρέπει να αποφασίσει αν θέλουμε ενίσχυση της οικονομίας το καλοκαίρι ή όχι.
Συστηματική προετοιμασία, αυτοπεποίθηση και ορθός συνυπολογισμός των παραμέτρων της κάθε συγκυρίας.
Σίγουρα, η σημερινή συγκυρία είναι ιδιαίτερα εκρηκτική:
Όσο διαρκεί η πολεμική φάση της σύγκρουσης Ρωσίας – Ουκρανίας, η Τουρκία θα θεωρεί ότι ευνοείται και θα πιέζει περισσότερο τη Δύση συνολικά για μια σειρά από θέματα, τα οποία έχω συζητήσει σε τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές συνεντεύξεις. Η σύνοδος κορυφής του ΝΑΤΟ στη Μαδρίτη στα τέλη Ιουνίου θα δείξει πολλές τάσεις και ισορροπίες. Προς το παρόν, ετοιμότητα, αυτοπεποίθηση και ηρεμία.
Για το εάν και πώς η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία επηρεάζει άλλες αναθεωρητικές πολιτικές έχω γράψει αναλυτικά μετά τις 24/2:
Τι σημαίνει για την Ευρώπη η τραγωδία της Ουκρανίας
Οι διαπραγματεύσεις είναι πλέον η μόνη διέξοδος
Στρατηγική εξόδου : Όλες οι πλευρές θα πάρουν κάτι και όλες θα έχουν κάποιο κόστος
Ουκρανία: Χρειάζεται στρατηγική αποκλιμάκωσης
Ουκρανία: Στρατηγική εξόδου με αποκλιμάκωση και μοίρασμα του κόστους από τον πόλεμο
Ο πόλεμος του Πούτιν φτάνει στην πιο επικίνδυνη φάση του
Με δυο λόγια, το επιχείρημα ότι η καταδίκη της ρωσικής εισβολής συνεπάγεται την απόκρουση και των άλλων αναθεωρητικών εγχειρημάτων (εν προκειμένω του τουρκικού) είναι ανάξιο σοβαρού αντιλόγου διότι, πρώτον, προϋποθέτει συναίνεση μεταξύ των κρίσιμων δρώντων ως προς το τι πράγματι συνιστά, κάθε φορά, αναθεωρητισμό και, δεύτερον, στον πλανήτη τα κλισέ περισσεύουν όπως και τα προσχήματα: οι αναθεωρητικοί δρώντες είναι πολλοί, οι διεθνείς αντιδράσεις λίγες και συγκεκριμένες.
Αντίθετα, η Τουρκία αντιλαμβάνεται την ρωσική εισβολή στην Ουκρανία και την όλη κρίση ως παράθυρο ευκαιρίας. Βλέπω όμως ότι η παιδαριώδης αυτή αντίληψη (θα συντριβεί η αναθεωρητική Ρωσία και ο αναθεωρητισμός θα υποχωρήσει ηττημένος από προσώπου γης) καλά κρατεί και με την πρώτη ευκαιρία θα επανέλθω.
